Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2014

ΤΩΡΑ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ ΠΟΣΟ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΕΙ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ

Τίποτε δεν είναι επιβεβαιωμένο από σοβαρή πηγή.  Από «επίσημα» χείλη. Ότι ακούτε, ότι διαβάζετε, μην τα παίρνετε ως δεδομένα: - Ότι στο ειδικό πρόγραμμά της η Κυβέρνηση, για την παροχή βοήθειας, λόγω κρίσης στα ασθενέστερα στρώματα, συμπεριλαμβάνει και τους βορειοηπειρώτες ηλικιωμένους. Όσους απολάμβαναν το επίδομα μέσω ΟΓΑ. Λένε ότι δεν εμποδίζει πια ο δύσκολος Βρούτσης. Ημέρεψε ο άνθρωπος. Κι ούτε ο Βεργίνης εμποδίζει. Τέρμα η απάτη κι η ψευτιά... - ΙΚΑ και ΟΓΑ υπέγραψαν κι «αποφύγανε» την ευθύνη. Και… δεν επιτρέπουν πια την ενόχληση. Συναντήσεις, επιστολές… και παρατράγουδα. Προ καιρού έστειλαν στην πηγή, στο Υπουργείο Οικονομικών, τ’ ανάλογα δικαιολογητικά και ξεμπέρδεψαν. Μέσα στα οποία είναι και το κομπόδεμα. Τα λεφτά που αντιστοιχούν στην τρίτη ηλικία μας, για να της κρατήσουν την ψυχή... Λένε είναι θέμα ημερών, για να λυθεί το ζήτημα… Μα… η κοροϊδία, δεν αφήνει τους παρήλικες να πιστέψουν το γεγονός. Θα το πιστέψουν μόνον όταν

ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΑΥΤΗ Η ΑΜΙΛΛΑ!

(Μια γρήγορη πινελιά, για τις εξώπορτες…) Αυτές τις μέρες έκανα μια βόλτα στο χωριό. Μ’ ένα στόχο:  Να φωτογραφίσω εξώπορτες. - Οι περισσότερες, περίπου, είναι στον Κάτω Μαχαλά και καλλωπίζουν υπέροχα τον κεντρικό δρόμο και την πιάτσα - . Η ωραία εξώπορτα δείχνει την φροντίδα και το μεράκι των συγχωριανών μου, που ξεχύνεται κι έξω από το σπίτι… Η καθεμιά, είναι κι ένα ξεχωριστό καλλιτέχνημα.  Με το οποίο ο σπιτονοικοκύρης δείχνει πόσο ευαίσθητος, πόσο απαιτητικός, είναι ακόμα και για τον καλλωπισμό του εξωτερικού χώρου… Οι δερβιτσιώτες λένε: «Βλέποντας τα ωραία έξω, οι περαστικοί θα φανταστούν τα πιο ωραία που έχεις κάνει μέσα…!». Οι περισσότερες εξώπορτες είναι λιθοπελεκητές. - Με πέτρα απ’ τα λατομεία μας -. Τοποθετημένη με αρμό ή χωρίς αρμό. Γούστο είναι αυτό! Και σκεπασμένες με πέτρινες πλάκες. Διατηρείται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, με συνέπεια η παράδοση. - Αφού ο τόπος μας, ως βασικό οικοδομικό υλικό, έχει την πέτρα -. Στη γενικ

ΑΪΝΤΕ ΒΑΣΙΛΙΚΑ…!

(Σκιτσογράφημα) Αυτή η φωνή βουίζει ακόμα στ’ αφτιά μου, ακριβώς όπως τότε ... ... Ασφαλώς και δεν ήταν ποιητής ο Πέτρος Νέκος. Μια αλάξευτη πέτρα ήταν. Άμορφη από το ατελείωτο τζοβόρι της Δερβιτσιάνης. Σβόλος από τα καρπερά χώματα της Μπάτιστας, του Νεροσιού... Ένας απλός, συνηθισμένος άνθρωπος. Περαστικός από ετούτη τη ζωή. Όπως όλοι μας. …Πάνω στο κάθισμα του κάρου, εκεί που ταξίδευε, συνήθως κουβαλούσε το γάλα από το στάβλο στο τυροκομείο, τρόχιζε το μυαλό του. Το ‘βαζε σε δουλειά. Έγραφε «στίχους». Όχι σε χαρτί. Σε μια άκρη του νου. Έχοντας υπόψη τα καθέκαστα, τα παράξενα του χωριού του… Με την ελάχιστη ασυντόνιστη, ασυνάρτητη, ασύντακτη στιχοπλοκή, στη μνήμη του κόσμου έμεινε «ο Πέτρος που έγραφε ποιήματα». Το κάρο, μετά τη δουλειά, το «πάρκαρε» δίπλα απ’ την πόρτα του σπιτιού του. Με το τιμόνι σηκωμένο ψηλά. Σαν γλούπο κανονιού. Τα γαλατοδοχεία τ’ άφηνε, πότε πάνω στο κάρο και πότε πλάι του. Ή πίσω από την εξώπορτα, στο προαύλιο του σπιτιού του. Πεντακάθαρα, έ

ΜΑΝΑ… ΔΩΣΕ ΚΑΙ ΣΤO ΑΛΛΟ ΜΩΡΟ ΣΟΥ ΝΑ ΠΙΕΙ…(!!!)

(Στον Πρωθυπουργό της Πατρίδας μου, κύριο Σαμαρά, σε θέση ανοικτής επιστολής, για την επαναφορά του επιδόματος/σύνταξης του ΟΓΑ στην τρίτη ηλικία μας). Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα ‘ρθει ετούτη  κακή ώρα ν’ ασκήσω αυστηρή κριτική. Να τα ψάλλω σε Πρωθυπουργό της δικής μου Πατρίδας. Πιστέψτε με, δεν αισθάνομαι καθόλου καλά… Όμως, πίσω δεν μπορώ να κάνω. Γιατί ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια το λάθος - η ανήθικη πράξη… Της δολοφόνο μάνας με δίδυμα παιδιά. Που βυζαίνει το ένα και τ’ άλλου δεν δίνει γουλιά. Δεν του επιτρέπει καν να πλησιάσει τη θήλυ. Του κόβει το γάλα κι όλο το σπρώχνει. Μακριά να  φύγει… Τι ψυχή στρίγγλας μάνας είναι αυτή για το ίδιο το σπλάχνο της;! Πώς δεν την κόβει σαν μαχαίρι - ο πόνος στη μέση, πώς δεν τη νοιάζει το κλάμα με παράπονο, με λυγμούς του μωρού που την κράζει: - Μάνα.. μου στέγνωσε το έντερο, μου σκάσανε τα χείλη… … Δεν θα σου κάνω εγώ, ένας ταπεινός Βορειοηπειρώτης, Έλληνα Πρωθυπουργέ, με επώνυμο Σαμαρά, που το κουβαλάει κι ο τόπος μου όλος

ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΟ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΧΑΛΙ

Ενώ το κουδούνι, για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, κάλεσε τους μαθητές να μπουν στη σειρά για την τάξη, εμένα με σκούντηξε να πάρω την ανηφόρα - μαχαίρι και να σταματήσω στην «Σπανθιά», μπροστά σε μια πέτρινη εξώπορτα. Γνωστή, φιλική, αγαπημένη, διάπλατα ανοιχτή, από χρόνια. Ο πόθος μου είναι να δω από κοντά και να πω πολλά και διάφορα σήμερα με τον πρώην δάσκαλό μου. Βασικά να πω τον καημό μου. Τι χαρά, όταν μ’ είδε να δρασκελώ το κατώφλι και να μπαίνω στο προαύλιο του. Έχει καιρό να του μπει άνθρωπος των γραμμάτων στο σπίτι του. Είναι αυτό δικό του παράπονο. Στόχος του, να εκφράσει τον πόνο του. Τη μεγάλη ανησυχία, τον προβληματισμό του για τα ελληνικά γράμματα. Από το ‘72 παλεύει με το Αλφαβητάριο, τη Γλώσσα μου, τη Γραμματική… Τη Μεθοδική. Για το μαθητή και το δάσκαλο. Παλεύει να στήσει καλύτερο Τετράδιο Εργασίας. Βελτιώνει συστηματικά και ουσιαστικά την κάθε νέα έκδοση. Με το βλέμμα πάντα σκυμμένο πάνω στις ύλες - πρότυπο της μητέρας Πατ

ΚΑΙΡΟ ΤΩΡΑ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΤΡΙΚΛΙΖΕΙ…

«Θα κεκράξουν τα «ερείπια» και οι τάφοι των προγόνων σας, αν δεν μιλήσετε εσείς…»                                                  Άγιος Κοσμάς Την υπέροχη γλυκιά μικρή μου πατρίδα, την εννοώ και την αισθάνομαι σαν ανθρώπινη ύπαρξη. Με σάρκα και οστά…. Με αίμα να ρέει στις φλέβες της. Τη νοιώθω να ανασαίνει και να συναισθάνεται. Έχω αρκετό καιρό κοντά της τώρα και της μετράω μία - μία τις πληγές. Είναι πολλές και βαθιές οι πληγές της. Οι οποίες δεν επουλώνονται εύκολα. Καιρό τώρα η πατρίδα μου τρικλίζει. Πήρε μπαστούνι κι ακουμπάει πάνω του το γεροντικό κορμί της. Όλη τη ζωή της. Συνέχεια γερνάει, όλο πονάει και ζητάει βοήθεια η πατρίδα μου. Όσο την είχαν ανάγκη, τη λάτρευαν, τη βοηθούσαν, την πονούσαν τα παιδιά της. Τώρα νυκτοξημερώνει με το φόβο στα κόκαλα, απ’ την απειλή των ληστών, που συχνά τη σκοτώνουν. Το κράτος αντί να την προστατέψει, την εκβιάζει κι από πάνω. Της λέει: «Έφυγαν τα παιδιά σου, πήραν τα έρημα. Σε παράτησαν ολομόναχη. Από μένα,

ΚΑΛΑ ΤΑ ΛΕΣ, ΑΛΛΑ…ΤΙ ΤΑ ΘΕΣ(;!)

(Γράφω σήμερα και για αύριο.  Αυτή είναι η δική μου αποστολή) Πολλοί αναγνώστες,  σε σχόλια, στα κείμενα του "Αντίλογου", αλλά και σε συνομιλία, για τα καυτά ζητήματά μας και του τόπου μας, με συμβουλεύουν: -Γιώργο, καλά τα λες, αλλά τι τα θες;! Χτυπάς σε κωφάλαλου πόρτα! Κουράζεσαι άσκοπα! Ένας κούκος, δεν φέρνει την άνοιξη. Δεν θα φτιάξεις εσύ τον κόσμο ... ... Κι  εγώ,  όπως ο καθένας σας, δεν είμαι φτιαγμένος από πέτρα, άνθρωπος είμαι, ακούω προσεκτικά όλα αυτά και κάπως απογοητεύομαι… Ψυχοπλακώνομαι… Αλλά δεν αλλάζω γνώμη. Σιωπώ λιγάκι, αποχτώ νέες δυνάμεις και προχωρώ ... Πίσω δεν κάνω. Γιατί η οπισθοχώρηση είναι ήττα … Γράφω σήμερα και για αύριο. Η δημοσιογραφική μου αποστολή αυτή είναι. Έχω ρίξει στην πλάτη μου αυτό το Σταυρό και τον κουβαλάω χρόνια τώρα. Καταγράψω αντικειμενικά την σημερινή κατάσταση. Την σημερινή πραγματικότητα. Τη σημερινή καταστροφή. Στόχος μου είναι να την τοποθετήσω ατόφια στο ράφι της ιστορίας. Για να τη βρουν οι επόμενες

ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙ ΕΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

(Έφυγε… ο μπαρμπα - Θωμάς Διαμάντης) Πήρα ένα μήνυμα από το χωριό. Δυσάρεστο. Πικρό. Που σχετίζεται με θάνατο: Η καρδιά, ενός φλογερού Έλληνα, που πόνεσε πολύ για την Ελλάδα, έπαψε να χτυπά. Σήμερα, τα χαράματα, 25 Μαρτίου,. Καθώς γλυκοχάραζε η Μέρα του Ελληνισμού. Ο μπαρμπα - Θωμάς Διαμάντης - ο ψάλτης - με την υπέροχη μπάσα φωνή - που γέμιζε την εκκλησία μουσική - δεν ζει πια. Πάει ψηλά. Σήμερα - Μέρα της Ορθοδοξίας. Σαν να το επιθύμησε αυτό: Να φύγει από τη ζωή, μεγάλος σε ηλικία - πέρασε τα ενενήντα. Μέρα Μεγάλη - πλημμυρισμένη από γαλανόλευκο χρώμα. Και Μέρα Καλή - χτύπησε από το γλυκοχάραμα η καμπάνα χαρούμενα. Γιορτινά. Μετά …, γι’ αυτόν, που έφυγε από κοντά μας, χτύπησε λυπητερά Για την ψυχούλα του Θεού χτύπησε πένθιμα η καμπάνα... Ταλαιπωρήθηκε άδικα, πολύ ο μπαρμπα - Θωμάς. Από το πρώην σύστημα. Που τον ανακήρυξε κουλιάκο. Τον πίκρανε πολύ και το σημερινό, που έβαλε τον κασμά του τόπου του. Καθώς τον ρήμαζε, ένιωθε μέσα του άδεια την ψυ

ΔΕΝ ΣΠΡΩΧΝΟΥΜΕ ΣΥΝΟΡΑ…

(Από το ανέκδοτο βιβλίο ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΕΣ) Στην έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο, ο Γιώργος Μάνος παρατήρησε ένα σημαντικό γεγονός. Το οποίο δεν είναι λεπτομέρεια, μα ουσία: Τη συμμετοχή πολλών μικρών κρατών στην αθλητική γιορτή του πλανήτη. (Ένα έχει μόνο δώδεκα χιλιάδες πληθυσμό. Κι οι αθλητές του, με υπερυψωμένη τη σημαία τους, παρελαύνουν κι αυτοί υπερήφανοι). Ερεθισμένος ο συλλογισμός του γιατρού, ταξιδεύει. Πάει στη Βόρειο Ήπειρο. Κάθεται και σου κάνει μιαν απλή - λογική ανάλυση: «Λες του Αλβανού: - Σε πειράζει αν δίπλα στην αλβανική σημαία, εδώ στη Μειονότητα, να είναι στημένη και η ελληνική; - Όχι - σου απαντάει. - Μα η περιοχή που ζουν οι Έλληνες…, δεν είναι καλύτερα να αστυνομεύεται από τους ίδιους; - Αλίμονο. - Είναι κακό να επεκταθεί η ελληνική γλώσσα και σε ανώτερες βαθμίδες εκπαίδευσης; - Καθόλου. -Αν αναγνωριστεί η ελληνική ως δεύτερη γλώσσα, δηλαδή να έχουμε δίγλωσσα κείμενα, κλπ, κλπ, παραβιάζετε τίποτε;