Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΕΝ ΣΠΡΩΧΝΟΥΜΕ ΣΥΝΟΡΑ…

(Από το ανέκδοτο βιβλίο ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΕΣ)

Στην έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο, ο Γιώργος Μάνος παρατήρησε ένα σημαντικό γεγονός.

Το οποίο δεν είναι λεπτομέρεια, μα ουσία:

Τη συμμετοχή πολλών μικρών κρατών στην αθλητική γιορτή του πλανήτη.

(Ένα έχει μόνο δώδεκα χιλιάδες πληθυσμό. Κι οι αθλητές του, με υπερυψωμένη τη σημαία τους, παρελαύνουν κι αυτοί υπερήφανοι).

Ερεθισμένος ο συλλογισμός του γιατρού, ταξιδεύει. Πάει στη Βόρειο Ήπειρο.

Κάθεται και σου κάνει μιαν απλή - λογική ανάλυση:

«Λες του Αλβανού:

- Σε πειράζει αν δίπλα στην αλβανική σημαία, εδώ στη Μειονότητα, να είναι στημένη και η ελληνική;

- Όχι - σου απαντάει.

- Μα η περιοχή που ζουν οι Έλληνες…, δεν είναι καλύτερα να αστυνομεύεται από τους ίδιους;

- Αλίμονο.

- Είναι κακό να επεκταθεί η ελληνική γλώσσα και σε ανώτερες βαθμίδες εκπαίδευσης;

- Καθόλου.

-Αν αναγνωριστεί η ελληνική ως δεύτερη γλώσσα, δηλαδή να έχουμε δίγλωσσα κείμενα, κλπ, κλπ, παραβιάζετε τίποτε;

- Όχι, ρε αδερφέ, τι είναι αυτά…!

- Σε δημόσιες υπηρεσίες, όπου υπάρχει Ελληνισμός, αναγκαστικά δεν θα πρέπει να εργάζεται προσωπικό που να γνωρίζει καλά και τις δύο γλώσσες.

- Συμφωνώ απόλυτα.

Όλα αυτά, όμως, αν τα προσέξεις, είναι τα σημεία της αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, που ο Αλβανός ένα - ένα τα δέχτηκε.

Αν του πεις - ξεκομμένες - μόνο τρεις λέξεις: «Ζητάω την αυτονομία», θα αγριέψει. Ίσως να σηκώσει το χέρι και να σου ρίξει μπουνιά...

Η λέξη «αυτονομία», χωρίς τη σχετική ανάλυση, τον πειράζει πολύ.

Όμως, την ίδια λέξη, χωρίς να βαθύνουν, καχύποπτα τη βλέπουν και πολλοί δικοί μας άνθρωποι.

Ξεκινώντας από την ηγεσία της Ομόνοιας και καταλήγοντας σε «ορθολογιστές», σε εκφοβισμένους διανοούμενους.

Όλοι, σύξυλα, έχουν κολλήσει στο παρελθόν.

Στο παρόν καραδοκούν αποκλειστικά τις ευκαιρίες, που τους παρέχουν μόνο προσωπικά οφέλη.

Η έννοια της λέξης «αυτονομία» είναι απλή. Το ίδιο και η επίλυση του ανάλογου ζητήματος.

Εντελώς δημοκρατικό και δίκαιο είναι το αίτημα.

Και…μετά πού κολλάμε και γιατί;! Αφού δεν σπρώχνουμε σύνορα… Αυτονομία ζητάμε.

Για να διοικήσουμε ποιο ποιοτικά, πιο αποτελεσματικά… τον εαυτό μας…

Να λύσουμε καλύτερα τα προβλήματά μας… Να έχουμε τα δικαιώματα, που μας αναλογούν, συνεχόμενο και καλύτερο ηλεκτρικό, πόσιμο νερό και δρόμους…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
01/09/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017