ΚΑΛΑ ΤΑ ΛΕΣ, ΑΛΛΑ…ΤΙ ΤΑ ΘΕΣ(;!)

(Γράφω σήμερα και για αύριο.
Αυτή είναι η δική μου αποστολή)

Πολλοί αναγνώστες, σε σχόλια, στα κείμενα του "Αντίλογου", αλλά και σε συνομιλία, για τα καυτά ζητήματά μας και του τόπου μας, με συμβουλεύουν:

-Γιώργο, καλά τα λες, αλλά τι τα θες;! Χτυπάς σε κωφάλαλου πόρτα! Κουράζεσαι άσκοπα! Ένας κούκος, δεν φέρνει την άνοιξη. Δεν θα φτιάξεις εσύ τον κόσμο ...

... Κι εγώ, όπως ο καθένας σας, δεν είμαι φτιαγμένος από πέτρα, άνθρωπος είμαι, ακούω προσεκτικά όλα αυτά και κάπως απογοητεύομαι…

Ψυχοπλακώνομαι…

Αλλά δεν αλλάζω γνώμη. Σιωπώ λιγάκι, αποχτώ νέες δυνάμεις και προχωρώ ...

Πίσω δεν κάνω. Γιατί η οπισθοχώρηση είναι ήττα …

Γράφω σήμερα και για αύριο. Η δημοσιογραφική μου αποστολή αυτή είναι. Έχω ρίξει στην πλάτη μου αυτό το Σταυρό και τον κουβαλάω χρόνια τώρα.

Καταγράψω αντικειμενικά την σημερινή κατάσταση. Την σημερινή πραγματικότητα. Τη σημερινή καταστροφή. Στόχος μου είναι να την τοποθετήσω ατόφια στο ράφι της ιστορίας.

Για να τη βρουν οι επόμενες γενιές.

Ίσως την μελετήσουν και την κρίνουν, καλύτερα από μας … Εντοπίσουν τους φταίχτες και αναλογίσουν ευθύνες. Ίσως και να τιμωρήσουν. Τι να πω ...

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
11/09/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ... χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή, του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/09/2017

Διαβάστε περισσότερα

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να « ρέει » αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου