Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Απρίλιος, 2016

ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ

  (Πώς γίνεσαι πλούσιος στην ψυχή!) Για να βοηθήσω φίλο μου, που ενδιαφερόταν - έναντι πληρωμής - να συγκεντρώσει κόσμο σε αίθουσα πολυτελέστατου ξενοδοχείου στην Αθήνα, όπου ο Τζίμι, μέσω σεμιναρίων, θα μας μάθαινε πώς γίνεσαι εκατομμυριούχος, αναγκάστηκα να συμμετέχω κι εγώ. Μιλούσε ο Αμερικανός,  έγραφε σε πίνακα, μας έδειχνε εικόνες σε μόνιτορ. Μας έλεγε πρακτικά πώς έγινε ο ίδιος πλούσιος. Απ’ τα όσα παρακολούθησα τότε, ένα πράγμα μου καρφώθηκε καλά στο νου. Η λέξη ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ. Χώνεψα καλά την έννοια και το ρόλο της. Είπε ο αφηγητής: «Μέσα στο παιχνίδι του κέρδους είναι και η χρεοκοπία. Αλλά… άμα είσαι αξιόπιστος - με δουλειά, συμπεριφορά και λοιπά, έχεις κερδίσει την εμπιστοσύνη των συνεργατών, φίλων και γνωστών - δανείζεσαι άνετα και με τα δανεικά στήνεις αμέσως την επιχείρηση. Και κερδίσεις ξανά λεφτά. Όλα αυτά εγώ προσωπικά, που δεν ξέρω από επιχειρηματικές πράξεις, κι ούτε μπορώ να γίνω πλούσιος, τα ερμήνευσα διαφορετικά. Την επι

Χάνουμε το ΔΑΣΚΑΛΟ!

  (Συμπέρασμα από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μ’ έναν παλιό άνεργο δάσκαλο) Κατεβαίνουν φτιασιδωμένες δασκάλες, βουτηγμένες μέσα σε λουσάτη, πανάκριβη φορεσιά - συνήθως σύζυγοι επιχειρηματιών, από την πόλη στα χωριά μας. Δεν τις νοιάζει… Ακριβοπληρώνουν τη θέση, για να πετύχουν τη βόλτα τους στα λίγα σχολειά μας. Οι ανίκανες - με πλαστά πτυχία κι άδειο κούτελο, παραγκωνίζουν τον ικανό δάσκαλο, με πολύχρονη εκπαιδευτική πείρα και εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Μοιραία τον πετούν στο δρόμο. Στα μπρος - πίσω της κοινωνίας μας, έχουμε πολλά χρόνια τώρα που κάνουμε μόνο πίσω. Αναπαράγουμε μόνο το κακό. Με τους λίγους παλιούς δασκάλους κρατιέται ακόμα η παιδεία μας στα πόδια της,  όχι με τους πολλούς νέους!!! Υστερόγραφο: Ίσως και με τούτο κείμενο να γίνομαι «γραφικός», όπως θέλουν να με αποκαλούν ορισμένοι. Να οραματίζομαι ουτοπία. (Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το προσωπικό αρχείο του δάσκαλου, Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ) Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 26/0

Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ Μ’ «ΕΣΤΕΙΛΕ» ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ….!!!

Ένα ελκυστικό βιβλίο υπό έκδοση… Βρίσκεται στο πιεστήριο το ελκυστικό βιβλίο του Μιχάλη ΒΑΡΣΑΜΗ. Με έναν εκπληκτικό τίτλο που σου βάζει το μυαλό σε δουλειά, σε σκέψη: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ από ΠΑΡΑΔΟΣΗ ή από ΠΙΣΤΗ;». Και με περιεχόμενο που σε συναρπάζει. - Είναι γραμμένο με αγάπη κι ακτινοβολεί αγάπη -. Είναι εμπλουτισμένο με βιωμένα περιστατικά και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο συγγραφέας σ' αυτό συνδυάζει επιτυχώς τη λυτή περιγραφή με την εύστοχη ανάλυση… Όποιο βιβλίο συντάσσω, επιμελούμαι…, περιλαβαίνει το δείγμα η μάνα μου, βάζει τα χοντρά γυαλιά της - όπως τη βλέπεται στην εικόνα - και πέφτει με τα μούτρα πάνω του. Το «ξεκοκαλίζει». Αυτή είναι ο πρώτος αναγνώστης και του βιβλίου του Μιχάλη ΒΑΡΣΑΜΗ.   …και το όμορφο μπέρδεμα. Ο συγγραφέας τηλεφώνησε ψες από Αμερική , για να μάθει σε ποια φάση βρίσκεται η έκδοση του βιβλίου του: Σηκώνει το ακουστικό η μάνα μου: «Ποιος είναι;».   «Θα ήθελα το Γιώργο!».   «Δεν είναι εδ

ΠΡΩΤΑ ΕΧΟΥΝ ΣΠΑΣΕΙ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΑΣ … !!!

Αρκούμαστε στο να θρηνούμε τα συντρίμμια μας…!!! Αυτό εννοούμε - σαν Βορειοηπειρώτες - αγώνα και πατριωτισμό … Δεν λειτουργούμε εθνικά, πολιτικά, κοινωνικά … Δεν αναλαμβάνουμε ποτέ και καμιά σοβαρή πρωτοβουλία. Φύγαμε από τον τόπο μας και φωνάζουμε για τον τόπο μας από μακριά. Τέλος σε δάκρυα κροκόδειλου! - Τι κι αν θλιβόμαστε, οργιζόμαστε, αγανακτούμε -. Η αντίσταση του καθενός μας ξεχωριστά και του συνόλου γενικά, είναι μηδαμινή.Διαπιστώνουμε το έγκλημα και μετά φωνάζουμε … Αντί να τ' αποφύγουμε ... Αυτό είμαστε εμείς. Απλοί παρατηρητές. Πολίτες και πολιτικοί. Πρώτα οι τραμπούκοι έχουν σπάσει τα κεφάλια μας, μετά τα σύμβολά μας. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 25/04/2016

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ…

Ακόμα και οι Αλβανοί εκπλήσσονται με την πράξη μας, με τη στάση μας. Μου λέει φίλος μου, γέννημα θρέμμα στ' Αργυρόκαστρο,  δάσκαλος στο επάγγελμα, μουσουλμάνος στο θρήσκευμα: «Δεν μπορώ ν’ αντιληφθώ  το γεγονός: Πρώτον:  - Πώς γίνεται εσείς,  ως Έλληνες Μειονοτικοί - πολιτισμένος λαός -  να ψηφίζετε αλβανικά κόμματα όταν μπορείτε να είσαστε ενωμένοι σε δικό σας κόμμα;! Και δεύτερον: - Πώς δεν αντιδράτε, δεν αντιστέκεστε όταν σας παραβιάζονται βασικά δικαιώματα;! Π.χ. το κράτος  - στη χώρα αυτή - σαν καλοπληρωτές του ηλεκτρικού, σας ταλαιπωρεί. Τις περιοχές σας τις χειρίζεται χειρότερα απ’ όλες τις άλλες». Τον ακούω και ντρέπομαι πραγματικά. Αυτό το μεγάλο μπέρδεμα... μας το κάνουν οι πολιτικοί... Όχι οι απλοί πολίτες, που παρασύρονται! Τι σε φταίει ο λαός(;!) Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 24/04/2016

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΣΕ ΟΜΗΡΙΑ...

Παρέμβαση… Κρατούν σε ομηρία χρόνια τώρα στη σειρά, το αρχαιολογικό μνημείο της περιοχής μας: Το Θέατρο των Σωφρατίκων. Λειτουργούν αρνητικά Ιταλοί και Αλβανοί ερευνητές, που διευθύνουν τις ανασκαφές στο χώρο αυτό. Τι ψάχνουν τάχα στο βυθό, όταν όλη η υπόθεση - η ιστορική αλήθεια - βρίσκεται πάνω, στο φανό...  Στην επιφάνεια, που ζει από αρχαιότατους χρόνους ένας αυτόκτονος λαός. Είναι σίγουρο… αν το κράτος επενδύσει στην κατασκευή του χωματόδρομου, κάπου στα 500 μέτρα, από την Εθνική οδό και ως το Θέατρο των Σωφρατίκων - που σε οδηγεί στην αρχαιότητα, θα προσελκύσει το ενδιαφέρον των τουριστών. Η κυρία, Mirela KUMBARO - η σημερινή Υπουργός Πολιτισμού  της Αλβανίας, μήπως θεωρεί  ανώφελη τη χρηματοδότηση αυτή;! Τέρμα στο σφετερισμό! Ας ξεκινήσει η ωφέλιμη δουλειά, που θα συμβάλλει στην ανάπτυξη της περιοχής μας κι όχι μόνο… Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 21/04/2016 

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΗΣ ΚΑΚΩ - ΜΑΡΘΑΣ…!

Την πρόλαβα στα βαθιά γηρατειά της, στα τελευταία της , την κάκω - Μάρθα , τη γυναίκα του αείμνηστου Νίκου Μπάκου. Την κατατρεγμένη...  Ζούσε μόνη της,  ο Νίκος τότε θα ήταν στα κάτεργα της φυλακής ή ίσως να είχε πεθάνει - αβοήθητος - μέσα στο κελί.   Κατοικούσε σε ένα μεγάλο σπίτι, κτισμένο  με μεράκι από κολιονιάρηδες λιθοπελεκητές… Γιατί τη φώναζαν «Μπράω»; δεν το ξέρω ακόμα, ούτε και το έψαξα ποτέ. Μία εκδοχή λέει ότι επειδή ήταν κάπως στραβολαίμα…   Αυτό το παρατσούκλι, την ακολούθησε όμως όλη της τη ζωή. Θυμάμαι  όταν έβγαινε και καθόταν στην εξώπορτα, πάντα κρατούσε το κεφάλι της διπλά - τριπλά δεμένο με πετσέτα. Από τη μοίρα της, το χάλι της, που το ‘ξερε αυτή.  Σβάρνιζε σντράνια - παλιοπάπουτσα - όταν περπατούσε στο σοκάκι, καθώς πήγαινε στο μαγαζί για ψώνια,  στη βρύση με το γκιούμι για νερό,  είτε στου Νίκου (Κύρου), στους δικούς της, για επίσκεψη. Όταν μιλούσε έβγαζε μια βραχνή, μπάσα περίεργη φωνή.  Ο Φώτος - ο μοναχογιός της, φε

«...ΠΗΓΕ ΣΑΝ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΣΤ' ΑΜΠΕΛΙ…!».

Η έκφραση του γείτονά μου, Κώτσιου Ντάκου, πρόσφατα ότι «ο Νίκος Μπάκος πήγε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι» μ' έβαλε σε βαθύ συλλογισμό. Μ’ ανάγκασε να τρέξω πίσω από μια ζωή, που  χάθηκε άδικα στη φυλακή. Συνέχισε ο Κώτσιος την περιγραφή: «Πανύψηλος - κολόνα,  με λιάρα μάτια, με περήφανο μουστάκι. Βοσκούσε στη «Νεραζή» τα πρόβατα όταν τον σύλλαβαν. Πήγαν να ελέγξουν  και  βρήκαν στο σπίτι του μια ελληνική χάρτινη σημαία. Καθώς τον ανέβαζαν δεμένο, με την κάπα σε σκεπασμένο Daci με μουσαμά, μπροστά στον κατατρομαγμένο κόσμο απάγγειλαν μονότονη, σιχαμένη κατηγορία. Έχω επιμείνει, να βρεθούν τα οστά του, που είναι σε φυλακή θαμμένα. Να τα φέρουμε στο χωριό και να του κάνουμε μνημόσυνο». Με συγγενή του Νίκου - το Βαγγέλη Μπαρούτα -  βαθύναμε περισσότερο: «Ήταν ζευγίτης και βοσκός. Δεν είχε γράμματα. Είχε χωράφια, 50 πρόβατα και μια φοράδα. Με αυτά συγύριζε το σπίτι του. Κάπου έλεγε καμιά αλήθεια ο Νίκος. Την άκουσε αυτί  επιτήδειου, τη σφ

ΔΥΟ ΠΡΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΙΔΙΑ ΑΓΑΠΗ

Όταν επισκεπτόμουν την κρατική βιβλιοθήκη τ’ Αργυρόκαστρου, για να δανειστώ βιβλία, μ’ εξυπηρετούσαν άψογα η Χένα και ο Στεφάν. Αφού συμπάθησα το Στεφάν Αρσένι, ένα απογευματάκι τόλμησα να του πω: - Συγγνώμη…μήπως στα ράφια σας βρίσκεται κανένα ελληνικό βιβλίο; (Τότε το σύστημα ήταν επιθετικό προς τέτοιου είδους απαιτήσεις). Δεν πήρα απάντηση… Έκανε μόνο μια πράξη:    Μ’ αφήνει στο γκισέ και προχωράει προς το βάθος της βιβλιοθήκης… …Μετά από λίγο ακούω μια ξύλινη σκάλα ν’ ακουμπάει πάνω σε ράφι…, βιβλία να εκτοπίζονται… Ένα έντονο φτέρνισμα, που το προκάλεσε η σκόνη του βιβλίου, θορύβησε κοντά μου.   «Ο Άνθρωπος με το γαρίφαλο» του Αλέξη Πάρνη ήταν πλέον μπροστά μου, στα χέρια μου… Ο κρατικός υπάλληλος γράφει τον τίτλο στην καρτέλα, με βάζει και υπογράφω, τυλίγει καλά το βιβλίο σε εφημερίδα και μου το δίνει… Απ’ όλα τα ελληνικά βιβλία, που διάβασα εκείνη την περίοδο, η ποιητική συλλογή «Οι μαχαλάδες του κόσμου», του μεγάλου ποιητή, Γι

ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΓΕΝΙΚΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ(;!)

Γνωρίζω κάλλιστα πώς σκέφτεται, πώς αστειεύεται, πώς θυμώνει, πώς τολμάει, πώς αποφασίζει, πώς συναισθάνεται… Πώς λειτουργεί συνολικά. Τι λέει ακόμα και με τη σιωπή του ο Ανδρέας Ζαρμπαλάς. Ίσως τότε να μην είχαν ξεθαφτεί ακόμα οι κρυμμένοι στίχοι του, τα «101 ποιήματα για μια χούφτα τόπο», όταν ο τόπος του, τον κάλεσε να ηγηθεί. Να πάρει αυτός πρώτος στα χέρια του την Ομόνοια. Όμως, κατά τη μέση της θητείας του, έδωσε παραίτηση. Σίγουρα αυτό το σοβαρό άτομο, για να αναγκαστεί να κάνει αυτή τη γενναία πράξη, κάτι απρόσμενο, βαρύ, ασήκωτο, συνάντησε μπροστά του. Ο μεστωμένος, ο περήφανος Ανδρέας Ζαρμπαλάς, που διέπεται από αρχές και σέβεται αξίες, ο πρακτικός, ο οραματιστής..., ποθούσε να σπρώξει τον τόπο μπροστά… Όμως, όταν βρέθηκε εγκλωβισμένος κι είδε κατάματα την εγκατάλειψη, τη μοναξιά, την υποτίμηση, την αμέλεια, έκανε μια λογική, έξυπνη κίνηση. Για να έχει ήσυχη τη συνείδηση: Κάλεσε το Γενικό Συμβούλιο της οργάνωσης σε σύσκεψη. Πήρε κ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΝΕΚΡΟΙ !

  (Κοινωνικό θέμα) Συνοδεύαμε, "ξεπροβοδούσαμε" νεκρό … Στη διαδρομή, από την εκκλησία κι ως το νεκροταφείο, ασυμμάζευτο ήταν το στόμα του διπλανού μου. Αφού πρώτα είχε ελέγξει προσεκτικά όλη τη νεκρώσιμη ακολουθία, με πλησιάζει και μου λέει: «Σου έπεσε κάτι στο μάτι;». Δεν πρόλαβα να του απαντήσω, μου δίνει - σαν κοντολαίμης και χωρίς υπομονή - και την είδηση: «Λείπει από την κηδεία σήμερα ένα από τα αδέλφια του νεκρού! Έχουν γίνει σαλάτα από τα σταλάματα, μαλλιά κουβάρια ... ». Έκφρασε και τη γνώμη του για το συμβάν: «Πάει, τελείωσε η κοινωνία. Σμπαράλιασε. Βίδες έγινε ο κόσμος!». Αφού αφουγκράστηκα υπομονετικά το  μονόλογο του, του είπα σιωπηλά:     «Μακριά στοχεύεις! Το ίδιο πρόβλημα ο καθένας μας το ‘χει κάτω από τη σκεπή του, στο σπίτι του, μέσα στη γωνιά του … Έφτασε γιος να μην κηδέψει τη μάνα του ... Ξένοι πόνοι ας μην μας γεράζουν…!» Αφού τον έβαλα να σκεφτεί βαθιά, αλλά μόνο τις πληγές του…, κούνησε κάπως το κεφάλι

«ΤΩΡΑ ΚΛΑΙΓΟΜΑΣΤΕ ΑΔΑΡΤΟΙ…!»

Στο "Μεσοχώρι", σε σημείο που ξεκινάει η δύσκολη ανηφόρα, είναι δύο σπίτια.  Κοντά το ένα με τ' άλλο. Τα χωρίζει μόνο ένα στενό σοκάκι. Το πάνω σπίτι είναι του Θειάκου, το κάτω του Τσαλή (Ντραγκούτα). Κάποτε…  ήταν  βολεμένη η πάνω οικογένεια, αφού είχε τον πατέρα στην ξενιτιά. Πάμπτωχη ήταν η κάτω. Με το αλέτρι, ο καημένος, ο Κώτση Πάνος, που τον έβλεπες μεσ’ στο χειμώνα να βγάζει  κουτσιούπια απ’ το ξεχειλισμένο ποτάμι,  δεν μπορούσε να μαζέψει σε σουφρά την οικογένεια. Ο μοναχογιός του Θειάκου, ο Κώτσιος, ήταν ανόρεχτος. Η μάνα του, για να τον έβαζε στο τραπέζι, το μεσημέρι καλούσε συχνά  και το Σιώμο…, το μεγαλύτερο γιο του Τσαλή. Για να έτρωγαν παρέα. Για ξεσυνέρια. Η Μαγδαληνή, μία απ’ όλες τις μέρες, βάζει τη ντροπή σέμερια, πιάνει την Ευθαλία, τη γειτόνισσά της και της λέει: «Το και το...χαίρομαι που μου μαζεύεις το Σιώμο - του δίνεις να φάει - αλλά λυπάμαι τα αδελφάκια του. Τα άλλα μου παιδιά…     Πάρε

«ΟΤΑΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΟΔΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ…»

Κι από πρώην μαντεμτζή, το Θωμά Σύρμο, αν του καθίσεις κοντά, ακούς και μαθαίνεις πολλά. Όπως αναποδογύριζε κάποτε νέος βουνά κι έβγαζε πέτρα, έτσι σκάβει μέσα του τώρα, σε προχωρημένη ηλικία, και λέει σοφά. Πριν στο άλλο σύστημα μούγκα,  δεν έβγαζε λαλιά. Σαν παιδί κουλιάκου κιόλας, θιγμένου, ένα λαθάκι αν έκανε, θα το πλήρωνε ακριβά. Θα τον έκλειναν στη γκαβή. Μόλις ανατράπηκε το πρώην σύστημα και μας λύθηκε η γλώσσα, κέντησε μια φράση που ομολογείται στο χωριό: «Όταν είχαμε πόδια, δεν είχαμε παπούτσια, τώρα που έχομε παπούτσια, δεν έχουμε πόδια». Κάπως έτσι, αυθόρμητα, γεννιέται η λαοσοφία… Τόσο απλά;! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 01/04/2016