Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙ ΕΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

(Έφυγε… ο μπαρμπα - Θωμάς Διαμάντης)

Πήρα ένα μήνυμα από το χωριό.

Δυσάρεστο.

Πικρό.

Που σχετίζεται με θάνατο:

Η καρδιά, ενός φλογερού Έλληνα, που πόνεσε πολύ για την Ελλάδα, έπαψε να χτυπά.

Σήμερα, τα χαράματα, 25 Μαρτίου,. Καθώς γλυκοχάραζε η Μέρα του Ελληνισμού.

Ο μπαρμπα - Θωμάς Διαμάντης - ο ψάλτης - με την υπέροχη μπάσα φωνή - που γέμιζε την εκκλησία μουσική - δεν ζει πια.

Πάει ψηλά.

Σήμερα - Μέρα της Ορθοδοξίας.

Σαν να το επιθύμησε αυτό:

Να φύγει από τη ζωή, μεγάλος σε ηλικία - πέρασε τα ενενήντα.
Μέρα Μεγάλη - πλημμυρισμένη από γαλανόλευκο χρώμα.
Και Μέρα Καλή - χτύπησε από το γλυκοχάραμα η καμπάνα χαρούμενα.
Γιορτινά.

Μετά …, γι’ αυτόν, που έφυγε από κοντά μας, χτύπησε λυπητερά

Για την ψυχούλα του Θεού χτύπησε πένθιμα η καμπάνα...

Ταλαιπωρήθηκε άδικα, πολύ ο μπαρμπα - Θωμάς.

Από το πρώην σύστημα. Που τον ανακήρυξε κουλιάκο.

Τον πίκρανε πολύ και το σημερινό, που έβαλε τον κασμά του τόπου του.

Καθώς τον ρήμαζε, ένιωθε μέσα του άδεια την ψυχή ο μπαρμπα - Θωμάς..

Έφυγε ο μπαρμπα - Θωμάς.

Για πάντα.

Πάει στην απεραντοσύνη.

…Θα μας λείψει ένα διαμάντι!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
25/03/2014

(Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο)

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017
Διαβάστε περισσότερα