Αντίλογος

(Πινελιά) Όσες φορές κάθεσαι με διανοούμενους, κυρίως με γεωπόνους, που είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά τον Πάρη Ζιάκο, διαπιστώνεις και χαίρεσαι πώς ξεδιπλώνουν με σεβασμό και εκτίμηση τη ζωή ενός αξιόλογου Καθηγητή. Ξέρουν καλά την πορεία του. Πώς έφτασε σε δύσκολη εποχή σε κορυφή. Στην αφηγούνται:   -Μετά τις σπουδές διορίστηκε γεωπόνος σε συνεταιρισμό του Τεπελενιού. Επειδή πετύχαινε διαρκώς υψηλά αποτελέσματα στις γεωργικές καλλιέργειες, τον αναβάθμισαν. -Τον έστειλαν στα Τίρανα - τον έκαναν Καθηγητή σ’ Ανώτερη Γεωργική Σχολή. -Αφού ξεχώρισε, διακρίθηκε κι εκεί, σε παράδοση ύλης, αλλά και σε συμπεριφορά, κλπ, τον   έκαναν Γενικό Διευθυντή στο Υπουργείο Παιδείας για θέματα φοίτησης. Τότε ο πανέξυπνος και καλοσυνάτος Πάρης, βρήκε την ευκαιρία να προωθήσει σε πανεπιστήμια αρκετά παιδιά μειονοτικών. Στήριζε, βασικά, τον ικανό. Τότε ορισμένα άτομα  βρήκαν  σ’ αυτόν το αποκούμπι.  Βοήθησε ο Πάρης με τις γνωριμίες του, με τις προσβάσει

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.

(Πινελιά) Δεν γνώρισα από κοντά τον Οδυσσέα ΤΣΙΟΥΡΗ. Δεν πρόλαβα... λόγω διαφοράς ηλικίας. Ήθελα να τον πλησιάσω, να του μιλήσω, αλλά ποτέ δεν τόλμησα.  Γιατί ήμουν πολύ μικρότερός του. Τότε, δήθεν, ζωγράφιζα κι εγώ, όταν άκουσα ότι είχε μεγάλο ταλέντο στη ζωγραφική, ήταν σπουδαίος καλλιτέχνης! Τον έβλεπα από μακριά. Ήταν πάντα σκεπτικός. Σαν να σε κοιτούσε με εκείνο το στοχαστικό βλέμμα τού διανοούμενου κι ο νους του, ταξίδευε αλλού... Κι αναρωτιόμουν τότε:   « Έτσι σαν αυτόν τάχα θα είναι όλοι οι ζωγράφοι τού κόσμου;! » . Φαντάζομουν το πρότυπο. Μόνον μια ζωγραφιά του είδα, τον καβαλάρη πάνω σ' άλογο, να τρέχει... Φοβερό έργο! Τ' άλλα τα φαντάζομουν ... Διατηρούσα πάντα το πορτρέτο του νωπό στη μνήμη μου, καθώς σπούδαζε, εργαζόταν σε επιχείρηση που 'χε σχέση με τις σπουδές του, τις αξίες του..., δημιουργούσε την ωραία οικογένεια. Λυπήθηκα βαθιά, όταν έμαθα ότι «έφυγε» πολύ νωρίς... Το πινέλο του, τα χρώματα, τα έργα

Σε χώρο - μεταξύ ισογείου και πρώτου ορόφου σε μια πολυκατοικία στα Γιάννενα - ήταν δύσκολο μέχρι ακατόρθωτο να κοπεί σκάλα. Το μυαλό του πολιτικού μηχανικού είχε «κολλήσει». - Συγνώμη, μπορώ να κάνω κι εγώ μια προσπάθεια; Ήταν ο Σωκράτης Μπαρούτας, εργαζόμενος στην ίδια ιδιωτική εταιρία, που ανέλαβε την πρωτοβουλία, που τόλμησε να δοκιμάσει. Κάτι που πίστευε ότι θα το κατόρθωνε. Ρίχνει αδιάφορη μέχρι υποτιμητική ματιά στον «μετανάστη» ο Αγαμέμνων και του λέει: - Αν εσύ φτιάξεις τη σκάλα, εγώ θα σχίσω το πτυχίο! Εδώ, μπροστά στα μάτια σου! Η σκάλα έγινε, αλλά ο Γιαννιώτης πολιτικός μηχανικός το πτυχίο δεν το ‘σκισε … Κάτι παρόμοιο, συνέβη του Σωκράτη και στ’ Αργυρόκαστρο. Αυτή τη φορά με σιδερένια σκάλα, σε πολυτελέστατη καφετέρια, πίσω από το στάδιο.   Ό,τι βλέπει το μάτι του, που έχει σχέση με τη δουλειά του, με το μεράκι του, με το πάθος του, πρώτα το μελετάει καλά, μετά αναλαμβάνει να το φτιάξει ο ίδιος καλύτερο, όσον αφορά την αντοχή, την εμφάνιση και τη λειτουργι