Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2015

ΣΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΗΣ…

  Με το μηχανικό του ορυχείου της Μεμαλίαϊ, φορεμένοι με την ειδική φόρμα και το καπέλο του μιναδόρου - με τον προβολέα μπροστά σαν μάτι Κύκλωπα - πέσαμε κουβάς με το ασανσέρ 300 μέτρα κάτω, στα έγκατα της γης. Κάθε 100 μέτρα βάθος, σταματούσες και βρισκόσουν σε σήραγγες… Ήταν απαίτησή μου να πιάσουμε πάτο. Να επισκεφτούμε το πιο δύσκολο μέτωπο εξόρυξης πετροκάρβουνου. Στο τελευταίο επίπεδο μας περίμενε το τρενάκι που κουβαλούσε τον υπόγειο πλούτο. Πάτησε η μπότα μας σε βάλτο κι ανεβήκαμε…, να μας πάει προς τα πού τάχα το τρενάκι;! Μακριά.Κάπου 3 χιλιόμετρα μακριά. Σταματήσαμε προσωρινά σε αποθηκεμένο πετροκάρβουνο.Μιλήσαμε με μιναδόρους. Κατευθυνθήκαμε μετά, με τα πόδια, προς το μέτωπο που βγαίνει ο ορυκτός πλούτος. - Να εδώ είναι το βασικό μέτωπο - λέει ο μηχανικός. Είδα μια ξύλινη σκάλα ακουμπημένη στην πρόσωψη του τούνελ. Την σκαρφάλωσα με το βλέμμα μου. Ως το σημείο που φαινόταν μια τρύπα … Έβαλε μια φωνή ο μηχανικός: - Μπουγιάρ κατ

«…ΣΑΝ Τ’ ΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΑΡΔΑΣΗ...»

Όταν πλάι στο τραπέζι έχουμε κάποιον που καθώς τρώει συνηθίζει να πλατσαρίζει το στόμα, αυτουνού στο χωριό μας του λέμε: «Τρως σαν τ’ άλογο του Καρδάση». Στο Μεσοχώρι συνάντησα τη Χαραυγή, που είχε πεθερό το Μήτρο, που γνωρίζει από πρώτο χέρι το γεγονός. Τη ρώτησα:  Τι θέλει να πει ο δερβιτσώτης μ’ αυτή την έκφραση; Μ' εξήγησε υπομονετικά: - Δεν ήταν άλογο, αλλά άλογα... ... Δύο μαζί, με τ' όνομά του το καθένα. Τα τάιζε καλά ο πεθερός μου..., για να τραβούσαν μ' ευκολία το φορτωμένο κάρο...  Όλη μέρα μασούσαν...  Ακούγονταν το μάσημά τους άγαρπο, από μακριά. Τραβούσαν σικλέτι τ' άλογα.  Αντιμετώπιζαν πολύ δουλειά στο χωριό…, συχνά έφταναν ως τα Γιάννενα και γύριζαν πίσω μέσα στην ημέρα. Συνήθως, ο Μήτρος με το κάρο του, μετέφερε οικοδομικά υλικά, που τα είχε παραγγελία… - Μα η μάνα μου λέει ότι ίδια δουλειά - με κάρο που το τραβούσαν άλογα - είχε και ο παλιός Μιχάλης Μάνος;  - Ίσως…, δεν ξέρω…, εγώ είμαι μι

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΠΑ ΤΩΝ ΒΟΣΚΩΝ

  Πάνω στη Μάγια θυμήθηκα τα δημοσιογραφικά μου μονοπάτια. Ήμουν νέος στο επάγγελμα και ήθελα να απλώσω ίσκιο, όσο μεγαλύτερο μπορούσα. Για να δοκιμαστώ… επέλεγα από μόνος μου τα δύσκολα… …Με τον παιδικό μου φίλο, κτηνίατρο, Δημήτρη Παναγιώτη, θα ήταν το 82 - 83, επισκεφτήκαμε ένα πρωτοπόρο κοπάδι προβάτων… Πήραμε παρέα δίπλα τα βουνά. Πάνω στις «Γούρες» της Βάνιστας, σε διχάλα μπερδέψαμε το δρόμο. Κωφάλαλος βοσκός μας οδήγησε με τις νοηματικές κινήσεις του… «Έφτιαξε» τρεις μισογέφυρες με την κίνηση των χεριών του. Λέγοντάς μας κατ' αυτόν τον τρόπο: "Πάρτε αυτό το μονοπάτι, περάστε τρεις ράχες και αμέσως θα πέσετε πάνω σε στάνη!". Λίγο πιο πάνω από το "Στελάρι" ήταν η νομή. Μας καλωσόρισαν στο φιλόξενο κονάκι τους τρεις βοσκοί: Ο Μήτσιος Τσίγκας, ο Νάσιος Διαμάντης και ο Λάμπης Μαλιούκης. Στόχος μου ήταν να περάσω μια νύχτα παρέα με βοσκούς … Να δω πώς ζουν εκεί ψηλά αυτοί οι άνθρωποι… Τ’ απόγευμα, μόλις "

ΘΥΜΑΜΑΙ...

    -  Συναισθηματικό κομμάτι για μια παλιά και νέα φίλη, την αγαπητή μου Όλια (Όλγα Δούτση) -     Σε έψαχνα με το κερί και σε βρήκα μέρα μεσημέρι … Τολμώ να σε αποκαλέσω: ΟΛΓΑ ΜΟΥ.     Κάποτε, τυχαία σε λεωφορείο, συνάντησα το γιο σου. Κι έμαθα την ταλαιπωρία σου, αλλά δεν μπόρεσα να σε βρω.     Σου εύχομαι ολόψυχα να είσαι πάντα όμορφη και δυνατή!     Τώρα που σε βρήκα, μέσω facebook, δεν θέλω να σε αποχωριστώ.      Πες μου τι κάνεις; Αυτό είναι βασικό. Η ζωή έχει πολλά δύσκολα μονοπάτια, πολλά εμπόδια…, αλλά εμείς πρέπει να τα διασχίζουμε.   Να τα ξεπερνάμε… Θυμάμαι ... Πολλά θυμάμαι … ΟΛΓΑ ΜΟΥ! Πέρασαν πολλά χρόνια … κι εμείς αλλάξαμε … Πολλούς θερμούς χαιρετισμούς και πολλά γλυκά φιλιά από την μικρή μου οικογένεια! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 26/09/2015

ΣΚΕΠΑΣΤΡΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ…

Στην είσοδο του κάθε χωριού μας, πάνω στην Εθνική Οδό, σε σημείο που κάνουν στάση τα λεωφορεία που έρχονται από κοντά είτε μακριά και κατεβάζουν επιβάτες, πρέπει να τοποθετηθούν επειγόντως σκέπαστρα. Τέσσερις μεταλλικές κολόνες, μια λαμαρίνα απάνω, ένα ξύλινο κάθισμα… Τίποτε άλλο επιπρόσθετο... Απλά είναι τα πράγματα… Δεν είναι μεγάλη δουλειά... Είναι πράξη κιόλας που αναδεικνύει και τον πολιτισμό μας… Όπως έχει παραδείγματος χάρη σκέπαστρο η Δερβιτσάνη, η Γοραντζή, η Βάνιστα, ίσως και κανένα άλλο δροπολίτικο χωριό… Ν’ ακουμπάει ο κάθε ταξιδιώτης, που φεύγει ή έρχεται μόνο για μια στιγμή την πλάτη του… Να βάζει κάτω το κεφάλι του. Να προστατεύεται από ήλιο, αέρα και βροχή.     Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 26/09/2015

ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΑΣΤΟΡΑ

Σε χωράφια των Σωφρατίκων έχει φυτέψει χαμοσφάκι… Μέσα στο ίδιο χωριό πας κι αγοράζεις σε μάντρα του σίδερο, τσιμέντο, οικοδομικά υλικά. Πλάι στην Εθνική Οδό λειτουργεί το μαγαζί του Φυτοφαρμάκων. Φροντίζει ολόκληρο πάρκο με κυψέλες μελισσιών. Σε μια αποθήκη, κάπου στο λάκκο του Τεριαχατιού, έχει τοποθετήσει ειδικά μηχανήματα και συσκευάζει ζωοτροφές. Καλλιεργεί καλαμπόκι και διάφορες άλλες γεωργικές καλλιέργειες… Νομίσαμε ότι αυτό είναι το επιχειρηματικό του άνοιγμα, αλλά λαθέψαμε. Σκαρφαλώνοντας στα Ραβένια αντικρίσαμε σε πλαγιά, λίγα μέτρα πιο πάνω από τη "Σκάλα του Μπερμπέκου", φυτεμένο τσάι. Κόβει την νόστιμη βιολογική ντομάτα, την πιπεριά, την μελιτζάνα, την μπάμια... στον κήπο του και νιώθει υπέροχα... Παίρνει από τη φωλιά του ορνιθοτροφείου του το αβγό του... Δεν ασχολείται με λόγια του αέρα ο Παντελής Μάστορας. Έχει ανοιχτεί, όπως λέμε, στις εργασίες σαν ο Γερμανός... Είναι δουλευταράς, παράγει έργο… Αξίζει, ασφαλώς α

ΗΡΘΕ Ο ΚΙΝΕΜΑΣ…

Η προβολή μιας κινηματογραφικής ταινίας  ήταν ο μοναδικός τρόπος ψυχαγωγίας. «Γέμιζε» ο άνθρωπος με τη ζωή που έβλεπε στο μαγικό άσπρο πανί. που σ’ έφερνε σ’ επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο… Αλλιώς πώς να σπρωχνόταν προπάντων η χρονιάρα νύχτα του χειμώνα εκείνη την εποχή;! Όταν έβρεχε πολύ και έβγαινε θυμωμένος ο λάκκος, ανήσυχοι οι γονείς, με ομπρέλες, με μουσαμάδες, με κατσούλιες στα χέρια, με ψηλές μπότες… μαζευόταν έξω από το αναγνωστήριο και περίμεναν να βγουν τα παιδιά από τον σινεμά. Για να τα πάρουν σπίτι. Τις καλές ταινίες επιθυμούσαμε να τις δούμε πολλές φορές. (Ευχόμασταν να έκανε θεομηνία ή να έριχνε πολύ χιόνι, για να μην μπορούσε να φύγει ο κινεμάς απ’ το χωριό). Αυτές συνήθως ήταν οι πολεμικές. Χαμός γινόταν στη σάλα όταν νικούσαν οι δικοί μας. Οι παρτιζάνοι… Η χαρά της νίκης συνοδευόταν με δυνατά «ουρά»… Ξένοι - εχθροί για μας… ήταν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί… Και οι μπαλίστες. Στα περισσότερα χωριά, που δεν είχαν αίθου

«ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΤΗ ΦΕΡΕΤΕ ΣΠΙΤΙ!»

Χθες κηδεύτηκε ένας κοντοχωριανός, που έφυγε νωρίς απ’ τη ζωή… Κι άφησε στις καρδιές μας μεγάλο κενό. Τεράστια θλίψη. Καινοτόμος στη δουλειά, με τετράγωνη σκέψη και με ωραία συμπεριφορά, ο Ηλίας Σούτζιος. Εκτός των άλλων… λάτρευε πολύ και τη μουσική. Είχε λόξα με τα μουσικά όργανα. Ένα έπιανε, άλλο άφηνε… Κέντησε με τα χρυσά του χέρια - με μια λίμα… - το μπουζούκι του, το κλαρίνο του, την κιθάρα του. Έφτιαχνε μαζί με τον πατέρα του - είναι άλλη ιστορία ο Τάκης - μουσικά όργανα… Ο ευπαρουσίαστος, καλοσυνάτος, γλεντζές, Ηλίας, με φλέβα καλλιτέχνη, μουσικό αφτί, ερμήνευε καταπληκτικά τραγούδια αγάπης κι έπαιζε παθιασμένα κιθάρα… (Αργότερα έπαιξε ακορντεόν, βιολί, κλαρίνο...) Καθώς τον έβλεπες να παίζει με μισόκλειστα μάτια, σου ‘δινε την εντύπωση ότι γινόταν όλος μουσική.   Στα πέτρινα χρόνια είχε το μυστικό μουσικό στέκι μέσα στα σπαρτά. Σε σπαρμένους αγρούς με γεωργικές καλλιέργειες… Στο βάθος του Αμεραλή. Εκεί με συνομήλικ

Ο ΠΑΠΠΟ - ΛΙΑΤΣΗΣ

Κι ας πήγε ο Γιώργος Λιάτσης - κομμουνιστής εκείνης της εποχής - μεσάνυχτα στο πλούσιο τραπέζι της θιγμένης από το σύστημα, Μιχοτσιάμενας, που γιόρταζε την ονομασία του ξενιτεμένου άνδρα της. Δεν μπόρεσε να τη γλιτώσει. Έπεσε πάνω σ’ αγκάθια. Σ’ άγρυπνο μάτι. Ο κακός άνθρωπος αυτομάτως με μεγάλη χαρά παρέδωσε τον απείθαρχο κομμουνιστή στην κομματική οργάνωση. Η ρακή, παρέσυρε τον πάππο - Λιάτση να κάνει το λάθος. Να πέσει σε παγίδα. Όμως... στο άψε - σβήσε του ‘κοψε το μυαλό ν’ αυταμυνθεί σε κομματική σύσκεψη λογοδότησης μ’ ένα «δυνατό» επιχείρημα. Λέει στους «ανακριτές» της οργάνωσης: - Οδηγία του κόμματος είναι να καταστρέψουμε τους θιγμένους… Αυτό έκανα κι εγώ. Πήγα σ’ ονομασία θιγμένου, έφαγα και ήπια του σκασμού και έβλαψα οικονομικά την οικογένειά του… Έσκασαν τρελού γέλια όλοι οι παρευρισκόμενοι… Κι έκλεισε… κάπως έτσι, στα μουλωχτά η υπόθεση… Δεν μπήκε αγκάθι στο πόδι του πάππο - Λιάτση… Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 23/09

ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΥΓΑΣ ΜΑΣ ΜΑΡΑΝΕ…

Οι άνθρωποι είναι υποστηριχτές μιας ελκυστικής ποδοσφαιρικής ομάδας, ενός κόμματος στην πολιτική, που εξουσιάζει "σωστά"… Λογικό είναι το συναίσθημα… Αυτή είναι η παράδοση…   … Αλλά να είναι ξετρελαμένοι και με τις υπερδυνάμεις - ο ένας να υποστηρίζει φανατικά τη Ρωσία και ο άλλος την Αμερική - λες πού φτάσαμε τάχα...(;!) Και πού; Σ’ ένα χωριό που λέγετε Δερβιτσάνη… Δίνουν και παίρνουν, για το ποια υπερδύναμη είναι πιο ισχυρή… … Και μπορεί να ελέγξει και να βάλει τάξη στα πράγματα. Να υποτάξει τον κόσμο... Μ' αυτή να είμαστε κι εμείς... Αυτός ο καυγάς... μας μάρανε…!!! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 06/09/2015

ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ…

Εικόνα φρίκης, που  την αντικρίζεις κι αναρριγεί η ψυχή σου… Όμως δεν προκαλεί καμιά ευαισθησία σ’ αυτούς που παίζουν με τη ζωή και το μέλλον του αθώου πολίτη. Που από τη μια μεριά τον βομβαρδίζουν, τον εκβιάζουν, τον τρομοκρατούν, τον ρίχνουν στη θάλασσα… Κι από την άλλη τον περιμένουν σαν λυτρωτές. Προσποιούνται ότι προσπαθούν, ενδιαφέρονται να τον σώσουν… Υποκρισία με το τσουβάλι ...  Γιώργος ΜΥΤΙΛΗ 03/09/2015  

ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΟΥΛΙΑ ΝΕΡΟ...

Από τη βρύση του Σπύλιου στην Κολοριτσή, σαν Δερβιτσάνη περάσαμε στου Μήνου Μπέντου το πηγάδι, στο κέντρο του χωριού, μ’ ένα ράμμα νερό ... Τώρα παίρνουμε νερό όλο το χωριό από μια κάνουλα στημένη σε ηλεκτρική κολόνα απέναντι απ' του Τσιούρη. Το μαζεύουμε κόμπο - κόμπο το νερό, που έρχεται από τη Δολιανή... Από πηγή με υδαταποθήκη, που δεν ξέρει κανείς σε τι κατάσταση βρίσκεται... Στα τελευταία 70 χρόνια περάσαμε αθόρυβα, κοίτα τι εξέλιξη, από τη βαλέρα στην πλαστική μπουκάλα...  Αυτή είναι η μοναδική διαφορά... Στηνόμαστε, για μια γουλιά πόσιμο νερό, ξανά στην ουρά... Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 03/09/2015