Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΑΥΤΗ Η ΑΜΙΛΛΑ!

(Μια γρήγορη πινελιά, για τις εξώπορτες…)

Αυτές τις μέρες έκανα μια βόλτα στο χωριό. Μ’ ένα στόχο: 

Να φωτογραφίσω εξώπορτες.

- Οι περισσότερες, περίπου, είναι στον Κάτω Μαχαλά και καλλωπίζουν υπέροχα τον κεντρικό δρόμο και την πιάτσα - .

Η ωραία εξώπορτα δείχνει την φροντίδα και το μεράκι των συγχωριανών μου, που ξεχύνεται κι έξω από το σπίτι…

Η καθεμιά, είναι κι ένα ξεχωριστό καλλιτέχνημα. 

Με το οποίο ο σπιτονοικοκύρης δείχνει πόσο ευαίσθητος, πόσο απαιτητικός, είναι ακόμα και για τον καλλωπισμό του εξωτερικού χώρου…

Οι δερβιτσιώτες λένε:

«Βλέποντας τα ωραία έξω, οι περαστικοί θα φανταστούν τα πιο ωραία που έχεις κάνει μέσα…!».

Οι περισσότερες εξώπορτες είναι λιθοπελεκητές. - Με πέτρα απ’ τα λατομεία μας -. Τοποθετημένη με αρμό ή χωρίς αρμό.

Γούστο είναι αυτό!

Και σκεπασμένες με πέτρινες πλάκες. Διατηρείται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, με συνέπεια η παράδοση.

- Αφού ο τόπος μας, ως βασικό οικοδομικό υλικό, έχει την πέτρα -.

Στη γενική εμφάνιση οι νέες εξώπορτες έχουν κοινά στοιχεία με τις παλιές… Με του Μάσσιου, του Σιάνου, του Διαμάντη, του Καρέλη, του Θειάκου…, που εκείνη την εποχή είχαν ανθρώπους στο εξωτερικό.

Τα φύλλα, στη γενικότητα, είναι φτιαγμένα από ξύλο. Αραιά και που και από λαμαρίνα, είτε σιδηροκατασκευή.

Πέτρα και ξύλο: Δεν υπάρχει πιο πετυχημένος συνδυασμός.

Βρίσκονται σε άμιλλα μεταξύ τους οι γείτονες, οι συγχωριανοί: Ποιος θα φτιάξει την καλύτερη εξώπορτα;!

Με το σουφά και την εξόστρωση με πλάκες.

Ταυτοχρόνως και οι πετράδες - οι λιθοπελεκητές. Συνάμα και οι μαραγκοί, οι σιδεράδες - οι λαμαρινάδες…

Είναι ωραία αυτή η άμιλλα!

Πραγματικά…! 


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
28/09/2014

(Οι φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο) 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.