Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΑΥΤΗ Η ΑΜΙΛΛΑ!

(Μια γρήγορη πινελιά, για τις εξώπορτες…)

Αυτές τις μέρες έκανα μια βόλτα στο χωριό. Μ’ ένα στόχο: 

Να φωτογραφίσω εξώπορτες.

- Οι περισσότερες, περίπου, είναι στον Κάτω Μαχαλά και καλλωπίζουν υπέροχα τον κεντρικό δρόμο και την πιάτσα - .

Η ωραία εξώπορτα δείχνει την φροντίδα και το μεράκι των συγχωριανών μου, που ξεχύνεται κι έξω από το σπίτι…

Η καθεμιά, είναι κι ένα ξεχωριστό καλλιτέχνημα. 

Με το οποίο ο σπιτονοικοκύρης δείχνει πόσο ευαίσθητος, πόσο απαιτητικός, είναι ακόμα και για τον καλλωπισμό του εξωτερικού χώρου…

Οι δερβιτσιώτες λένε:

«Βλέποντας τα ωραία έξω, οι περαστικοί θα φανταστούν τα πιο ωραία που έχεις κάνει μέσα…!».

Οι περισσότερες εξώπορτες είναι λιθοπελεκητές. - Με πέτρα απ’ τα λατομεία μας -. Τοποθετημένη με αρμό ή χωρίς αρμό.

Γούστο είναι αυτό!

Και σκεπασμένες με πέτρινες πλάκες. Διατηρείται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, με συνέπεια η παράδοση.

- Αφού ο τόπος μας, ως βασικό οικοδομικό υλικό, έχει την πέτρα -.

Στη γενική εμφάνιση οι νέες εξώπορτες έχουν κοινά στοιχεία με τις παλιές… Με του Μάσσιου, του Σιάνου, του Διαμάντη, του Καρέλη, του Θειάκου…, που εκείνη την εποχή είχαν ανθρώπους στο εξωτερικό.

Τα φύλλα, στη γενικότητα, είναι φτιαγμένα από ξύλο. Αραιά και που και από λαμαρίνα, είτε σιδηροκατασκευή.

Πέτρα και ξύλο: Δεν υπάρχει πιο πετυχημένος συνδυασμός.

Βρίσκονται σε άμιλλα μεταξύ τους οι γείτονες, οι συγχωριανοί: Ποιος θα φτιάξει την καλύτερη εξώπορτα;!

Με το σουφά και την εξόστρωση με πλάκες.

Ταυτοχρόνως και οι πετράδες - οι λιθοπελεκητές. Συνάμα και οι μαραγκοί, οι σιδεράδες - οι λαμαρινάδες…

Είναι ωραία αυτή η άμιλλα!

Πραγματικά…! 


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
28/09/2014

(Οι φωτογραφία είναι από το προσωπικό μου αρχείο) 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017