Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιανουάριος, 2017

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΔΙΑΨΕΥΣΘΩ….

Στη Δρόπολη κι αλλού, σχεδόν σε όλο το χώρο μας, σου κινεί την περιέργεια ένα πρόσφατο φαινόμενο, που όπως δείχνουν τα πράγματα βρίσκεται σε έξαρση: Μπαίνουν ληστές σε σπίτια, τα κάνουν άνω - κάτω και φεύγουν ανενόχλητοι, χωρίς να πάρουν κάτι. Ούτε βελόνι… Σου πάει ο νους αμέσως δε δύο εκδοχές: Ή οι ληστές, είναι «πολυτελείας». Δεν φορτώνονται πια με ότι τους βγει μπροστά, αλλά ψάχνουν πολύτιμα αντικείμενα, μεγάλης αξίας. Ή - εύχομαι να διαψευσθώ - είναι οργανωμένο το έγκλημα. Από εθνικιστικούς κύκλους, ακόμα και από ορισμένους κρατικούς μηχανισμούς. Για εκστρατεία εκφοβισμού του κόσμου μας, για ανασφάλεια… Προκαλούν τους Βορειοηπειρώτες να φύγουν απ’ τα σπίτια τους… Σε άλλη τρίτη εκδοχή, δεν φτάνει ούτε η λογική, αλλά… ούτε η φαντασία μου. Κι αναρωτιέμαι: Ο Αντιπρόεδρος της Αλβανικής Βουλής, τα κόμματά μας, η Ομόνοια μας, οι βουλευτές μας, δεν ξέρουνε το γεγονός αυτό; Μα… ούτε στ’ αφτί των Υφυπουργών μας - κούκλες - στη σημερινή Κυβέρνηση, δεν έφτασε(;!) Δεν το

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

Ο ΣΤΩΙΚΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΠΑΖΑΡΟΥ

(Πινελιά) Ο Τέλης Ντούβλης από τη Βάνιστα έμαθε στην Αθήνα προπολεμικά το επάγγελμα του ράφτη. Με το βελόνι, με το ψαλίδι, με μια παλιά ραπτομηχανή, με ένα σίδερο που ζέσταινε με ξυλοκάβρουνο … , ράβοντας, ξηλώνοντας, σιδερώνοντας καθημερινά, πέρασε αρκετά χρόνια της ζωή του. Η δουλειά του στηρίζονταν ελάχιστα πάνω σε ράψιμο καινούργιου ενδύματος.  Εκείνη την περίοδο κυριαρχούσε το μπάλωμα και το μερεμέτι.  Ο κόσμος πεινούσε, ήταν πάμπτωχος. Όσες φορές  επισκεπτόταν  ο Καθοδηγητής τη γενέτειρά του, υποχρέωναν τον Τέλη να τον σιδέρωνε. Περίεργο, όμως, ο λόγος, η αιτία γιατί το σύστημα φυλάκισε, σκότωσε τον Τέλη στη φυλακή, δε μαθεύτηκε ποτέ. Γεγονός αυτό που παραμένει ακόμα μυστικό. Αίνιγμα, μεγάλη απορία. Σε ένα σημείο της πέτρινης πόλης, πλάι σε μαγαζιά που πουλούν παραδοσιακά αντικείμενα: Κεντήματα, ξυλόγλυπτα, πίνακες ζωγραφικής, διάφορα βιοτεχνικά είδη τουρισμού, βρίσκεται το ραφτάδικο, σε ενοικιαζόμενο χώρο, του Γιώργου. Του γιου του Τέλη.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Είναι καλό να τραγουδάς. Τραγουδώντας  και ξεσπάς και ξεχνάς και χαίρεσαι. Στη ζωή δεν τραγουδάς μόνο από καλό.  Και από το κακό σου τραγουδάς, Αυτό μου το λέει η μάνα μου ... ... αλλά τώρα το ζω έντονα κι εγώ. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 17/01/2017

ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!

(Ερέθισμα καυτού κοινωνικού θέματος) Λέει φίλος μου σε καλομαθημένο υιό του, σπάταλο. Που στην παρατεταμένη απάνθρωπη κρίση με το έντονο άγχος, την ανασφάλεια, τη φθορά, τη σκληρή δοκιμασία, δεν κατάλαβε ακόμα τι καιρός περνάει: «Η γενιά σας, βάλτο καλά στο νου υιέ μου, θα μπαλώσει τα παπούτσια!   Εμείς, που ξέρουμε από φτώχεια, θα ανταπεξέλθουμε, θα προσαρμοστούμε, θα επιβιώσουμε. Θα συνοδοιπορήσουμε με την κρίση, θα την παλέψουμε όσο αιμοβόρα κι αν είναι αυτή …!» Το γενικό μήνυμα προς όλους μας, μικρούς - μεγάλους, προσεκτικούς και απρόσεκτους, υπομονετικούς και μη, είναι: «Από δω και πέρα να μάθουμε πλέον να ζήσουμε στην κρίση με την κρίση. Γιατί όλη η ζωή μας πλέον, θα είναι κρίση ... !» Που θα απαιτεί τάξη, νοικοκυροσύνη. Τεράστια επιμονή.  Για να μην απλώσουμε ποτέ χέρι, πλησιάσουμε κάδους απορριμμάτων ...  Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 20/01/2017

«ΚΑΛΛΙΑ ΨΩΜΟΒΑΣΤΑ, ΠΑΡΑ ΨΩΜΟΠΕΙΝΑ!»

Την έτρωγε σαν το σαράκι η συλλογιά τη μάνα - Γιαννούλα του Γκόλε. Δεν την κολλούσε ύπνος, δεν έκλεινε μάτι. Η Γοραντζή στη μέση. Να πάει στο νερόμυλο της Ντοφτής, στη Δερβιτσάνη για άλεσμα - από τη μια μεριά -  Ή σε αυτόν του Χασκόβου, κοντά στο γιοφύρι του χωριού - από την άλλη; Αυτό ήταν το δίλλημα. Για καλύτερο άλεσμα, αλλά και για λιγότερο κόσμο. Να πιάσει σειρά.  Να μην καθόταν στην ουρά και να ροκάνιζε άσκοπα  όλη τη μέρα  στο μύλο .  Με κουβέντες του μύλου. Με το γάιδαρο μπροστά, φορτωμένο και στα μεσοσάμαρα, χαράμα κατηφορίζει για το μύλο του Σιώρη. Είχε καιρό να τον επισκεφτεί, δεν είχαν γέννημα.  Τόσο που είχε ξεχάσει το τραγούδι της φτερωτής, τον ήχο των μαντανιών, τη μυρωδιά του φρέσκο κομμένου ζεστού αλευριού, που μόλις βγαίνει από τις μυλόπετρες. Περπάτα και πλέξε στα γκαβά του χειμώνα τα μάλλινα ...  Ώσπου   …   πριν φέξει έφτασε στο μύλο. Με την ελπίδα ότι θα ήταν πρώτη.  Αλλά ... η αράδα ατέλειωτη, συνωστισμός από τη χαραή

ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ (;!)

Φαίνεται σαν να τα ξέρουν όλα οι Έλληνες διπλωμάτες στην Αλβανία. Τι συγκεκριμένα συμβαίνει στον τόπο μας.  Με τη διάσπαση, την εγκατάλειψη, τον αποπροσανατολισμό, το σπαραγμό … Όμως, για το βασικό θέμα, το οποίο μπορεί να προκαλέσει ανατροπή, να φέρει την πολυπόθητη αλλαγή  - αυτό της ενότητας -  νομίζω ότι η τοποθέτησή τους δεν είναι καθόλου σωστή. Αφού συμβουλεύουν:  «Να βρείτε τρόπο συνεννόησης μεταξύ σας για τα εθνικά θέματα.  Τα άλλα:  Τα πολιτικά, τα ιδεολογικά πιστεύω σας και λοιπά, ας μην σας ταιριάζουν…». Με αυτό το μήνυμα προϋποθέτουν ότι ο κάθε πολιτικός μας να παραμείνει στη φωλιά του.  Να επιμείνει στην προσωπική πολιτική του επιλογή. Όταν αποδεδειγμένα: Έριξε ο Μπερίσια την πέτρα μέχρι την Πρέβεζα, οι δικοί μας που έχουν βάλει το κεφάλι τους κάτω από την κομματική του ομπρέλα, σιωπή. Έφτασε η πέτρα του Ράμα ως την Ακρόπολη, οι δικοί μας μουγκοί. Απολύτως καμία αντίσταση. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 19/01/2017  

Ο ΧΟΡΟΣ

Αυτούς τους νεαρούς, στη δουλειά, δεν τους γνώρισα καλά. Όταν τους είδα σε ξεφάντωμα κι έριξα χορό μαζί τους ένιωσα περίεργα. Και είπα: Πολλά χρόνια αν θα ήμουν μαζί τους, δεν ξέρω πού, δε θα τους γνώριζα τόσο, όσο σε λίγες ώρες χορού. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 18/01/2017

ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ ΣΑΝ ΣΕ ΣΑΡΔΕΛΟΚΟΥΤΙ

Την κοινωνία με καλά μελετημένο σχέδιο την έκλεισαν μέσα σε ένα σαρδελοκούτι, για να μην βγάζει άχνα. Να την ελέγχουν αυστηρά, να την τραβάνε από τη μύτη, με χαλκιά. Τι διαβολικό μυαλό αυτό, του εφευρέτη!!! Δημιουργήσαμε τις παρέες κι όλο τις μεγαλώνουμε. για ψεύτικη συνεννόηση κι αυτοπροβολή, υποκρισία με το σακί. Για καυγά, κουτσομπολιό του μύλου, ψεύτικους έρωτες. Μέσα σε μια μήτρα τεραστίου υπολογιστή κλεισμένη ερμητικά είναι η κοινωνία των like, σχεδόν όλη η κάλπικη ζωή. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 18/01/2017

ΤΟ ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΜΠΑΖΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ... ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ !

(Στη θέση ετούτου κειμένου θα μπορούσα να βάλω και το περσινό... Ένα και το ίδιο θα ήτανε...) ...Ίσως να είχαν τα παλιά πανό. Φθαρμένα φαινόταν κι αυτά ...   Τη μεγάλωσαν έτσι με ένα ακόμα έτος την Εθνική μας Οργάνωση. Αλλά κάθε χρόνο τη μικραίνουν πιο πολύ, Τη στενεύουν σε συμμετοχή. Η αίθουσα στη φετινή επέτειο πιο άδεια από ποτέ. (Έχασε ο κόσμος το ενδιαφέρον.) Αυτή είναι η είδηση. Όλα τα άλλα είναι κούφια διαφήμιση. Δικαιολογημένα, όμως, θα μου πει κανείς. Κρύο, ψύχρα  απ’ όλες τις πλευρές. Το χαλασμένο σπίτι μας - που εγώ το βλέπω να παραμένει ακόμα μαγαζί - μπάζει από παντού. Συμμετείχαν φέτος στη γιορτή λιγότεροι δροπολίτες, μετρημένοι σε δάχτυλο ενός χεριού δερβιτσώτες. Βουρκιώτες πιο πολλοί, ακόμα περισσότεροι φίλοι και οπαδοί του Λεωνίδα μπήκαν στην παγωμένη αίθουσα και κάθισαν στις κρύες καρέκλες. O κόσμος ανέχεται αυτούς - τις ίδιες προσωπίδες - που κρατούν δέσμια την Ομόνοια χρόνια. Οι γλείφτες - όπως πάντα - παρόν

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΗΔΕΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗ

Ο Φώτης Σύρμος ξεχιόνιζε με το χέρι του το γρανιτένιο μνήμα των γονιών του..., σαν να τους πρόσφερε - και μες στον τάφο σε τούτη τη βαρυχειμωνιά - λίγη ζεστασιά. Χάιδευε κατασυγκινημένος, δακρυσμένος τη φωτογραφία τους, τα καλογραμμένα ονόματά τους με χρυσαφένια γράμματα στην κεφαλή. Νεκροί - η Κωνστάντω και ο Νίκος - τώρα αναπαύονται μαζί.   Την περισσότερη συζυγική ζωή τους - απεβίωσαν χωρίς να σμίξουν - την πέρασαν χώρια. Ο ένας στο χωριό: Στα  κάτεργα, στην εξορία, στον κατατρεγμό, στην απομόνωση, στη διαφοροποίηση ... Ο άλλος στην ξενιτιά: Στον καημό, στο παράπονο, στο μαρασμό, στη βιοπάλη. Για να βολέψει στο χωριό και την οικογένειά του. Χρόνια στη σειρά, έφερναν το ζεύγος κοντά, μόνο τ' αραιά και αυστηρώς από το καθεστώς ελεγχόμενα γράμματα. Μετά το θάνατο, το ένωσε ο Φώτης. Ανέλαβε πρωτοβουλία - με πολυέξοδη δαπάνη - μετέφερε από τη Μελβούρνη κι ενταφίασε - με δεύτερη κηδεία στο νεκροταφείο του χωριού - τα οστά του νεκρού πατέρα του -. Ο Ν

Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΡΩΕΙ ΚΟΚΑΛΑ!

Έχουν πει καλά ότι ο χειμώνας τρώει κόκαλα! Βάζει και τον υγιή άνθρωπο σε δοκιμασία. Τους υπερήλικες, τους ανήμπορους …, τους προκαλεί σκληρά. Συχνά τους αφαιρεί και τη ζωή . Το χιόνι πνίγει τον ήχο της καμπάνας. Με δυσκολία ακούσαμε σήμερα στη Δερβιτσάνη τα τρία πένθιμα χτυπήματα. Απεβίωσαν - έφυγαν για πάντα από κοντά μας - τρεις καλοί συγχωριανοί: Ο Γιάννης Καραντζάς, η Φιλάνθη Λιάτση και ο Βασίλης Μπεζάτης (στο Δυρράχιο). Αιώνια η μνήμη τους! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 12/01/2017