Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Χάνουμε το ΔΑΣΚΑΛΟ!

(Συμπέρασμα από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μ’ έναν παλιό άνεργο δάσκαλο)


Κατεβαίνουν φτιασιδωμένες δασκάλες, βουτηγμένες μέσα σε λουσάτη, πανάκριβη φορεσιά -

συνήθως σύζυγοι επιχειρηματιών, από την πόλη στα χωριά μας.

Δεν τις νοιάζει…

Ακριβοπληρώνουν τη θέση, για να πετύχουν τη βόλτα τους στα λίγα σχολειά μας.

Οι ανίκανες - με πλαστά πτυχία κι άδειο κούτελο, παραγκωνίζουν τον ικανό δάσκαλο, με πολύχρονη εκπαιδευτική πείρα και εγκυκλοπαιδικές γνώσεις.

Μοιραία τον πετούν στο δρόμο.

Στα μπρος - πίσω της κοινωνίας μας, έχουμε πολλά χρόνια τώρα που κάνουμε μόνο πίσω.

Αναπαράγουμε μόνο το κακό.

Με τους λίγους παλιούς δασκάλους κρατιέται ακόμα η παιδεία μας στα πόδια της, 

όχι με τους πολλούς νέους!!!

Υστερόγραφο: Ίσως και με τούτο κείμενο να γίνομαι «γραφικός», όπως θέλουν να με αποκαλούν ορισμένοι.

Να οραματίζομαι ουτοπία.

(Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το προσωπικό αρχείο του δάσκαλου, Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ)


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

26/04/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017