Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΕΙΜΑΣΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΝΕΚΡΟΙ !

 
(Κοινωνικό θέμα)

Συνοδεύαμε, "ξεπροβοδούσαμε" νεκρό …

Στη διαδρομή, από την εκκλησία κι ως το νεκροταφείο, ασυμμάζευτο ήταν το στόμα του διπλανού μου.

Αφού πρώτα είχε ελέγξει προσεκτικά όλη τη νεκρώσιμη ακολουθία, με πλησιάζει και μου λέει:

«Σου έπεσε κάτι στο μάτι;».

Δεν πρόλαβα να του απαντήσω, μου δίνει - σαν κοντολαίμης και χωρίς υπομονή - και την είδηση:

«Λείπει από την κηδεία σήμερα ένα από τα αδέλφια του νεκρού! Έχουν γίνει σαλάτα από τα σταλάματα, μαλλιά κουβάρια ... ».

Έκφρασε και τη γνώμη του για το συμβάν:

«Πάει, τελείωσε η κοινωνία. Σμπαράλιασε. Βίδες έγινε ο κόσμος!».

Αφού αφουγκράστηκα υπομονετικά το  μονόλογο του, του είπα σιωπηλά:    

«Μακριά στοχεύεις! Το ίδιο πρόβλημα ο καθένας μας το ‘χει κάτω από τη σκεπή του, στο σπίτι του, μέσα στη γωνιά του …

Έφτασε γιος να μην κηδέψει τη μάνα του ...

Ξένοι πόνοι ας μην μας γεράζουν…!»

Αφού τον έβαλα να σκεφτεί βαθιά, αλλά μόνο τις πληγές του…, κούνησε κάπως το κεφάλι του κι ανάφερε δύο λέξεις:

«Δίκιο έχεις!».

Αυτό σαν επιβεβαίωση.

Από κει και πέρα, μέσα στη σιωπή, ο καθένας μας έκανε ξεχωριστά το δικό του συλλογισμό.

Π.χ.,  εγώ έλεγα μέσα μου:

«Τι κι αν δε μας σμίγει ούτε ο θάνατος;!

Λίγο το κακό! Αυτή τη στιγμή δεν τρέχει τίποτε... δεν υπάρχει απολύτως κανένα πρόβλημα...!

Αφού και στη ζωή δεν επικοινωνούμε, δεν γινόμαστε…Πορευόμαστε μόνοι!

Είμαστε ζωντανοί νεκροί!».


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

03/04/2016

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα