ΕΙΜΑΣΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΝΕΚΡΟΙ !

 

(Κοινωνικό θέμα)

Συνοδεύαμε, "ξεπροβοδούσαμε" νεκρό …

Στη διαδρομή, από την εκκλησία κι ως το νεκροταφείο, ασυμμάζευτο ήταν το στόμα του διπλανού μου.

Αφού πρώτα είχε ελέγξει προσεκτικά όλη τη νεκρώσιμη ακολουθία, με πλησιάζει και μου λέει:

«Σου έπεσε κάτι στο μάτι;».

Δεν πρόλαβα να του απαντήσω, μου δίνει - σαν κοντολαίμης και χωρίς υπομονή - και την είδηση:

«Λείπει από την κηδεία σήμερα ένα από τα αδέλφια του νεκρού! Έχουν γίνει σαλάτα από τα σταλάματα, μαλλιά κουβάρια ... ».

Έκφρασε και τη γνώμη του για το συμβάν:

«Πάει, τελείωσε η κοινωνία. Σμπαράλιασε. Βίδες έγινε ο κόσμος!».

Αφού αφουγκράστηκα υπομονετικά το  μονόλογο του, του είπα σιωπηλά:    

«Μακριά στοχεύεις! Το ίδιο πρόβλημα ο καθένας μας το ‘χει κάτω από τη σκεπή του, στο σπίτι του, μέσα στη γωνιά του …

Έφτασε γιος να μην κηδέψει τη μάνα του ...

Ξένοι πόνοι ας μην μας γεράζουν…!»

Αφού τον έβαλα να σκεφτεί βαθιά, αλλά μόνο τις πληγές του…, κούνησε κάπως το κεφάλι του κι ανάφερε δύο λέξεις:

«Δίκιο έχεις!».

Αυτό σαν επιβεβαίωση.

Από κει και πέρα, μέσα στη σιωπή, ο καθένας μας έκανε ξεχωριστά το δικό του συλλογισμό.

Π.χ.,  εγώ έλεγα μέσα μου:

«Τι κι αν δε μας σμίγει ούτε ο θάνατος;!

Λίγο το κακό! Αυτή τη στιγμή δεν τρέχει τίποτε... δεν υπάρχει απολύτως κανένα πρόβλημα...!

Αφού και στη ζωή δεν επικοινωνούμε, δεν γινόμαστε…Πορευόμαστε μόνοι!

Είμαστε ζωντανοί νεκροί!».

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

03/04/2016