Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ

(Πώς γίνεσαι πλούσιος στην ψυχή!)

Για να βοηθήσω φίλο μου, που ενδιαφερόταν - έναντι πληρωμής - να συγκεντρώσει κόσμο σε αίθουσα πολυτελέστατου ξενοδοχείου στην Αθήνα, όπου ο Τζίμι, μέσω σεμιναρίων, θα μας μάθαινε πώς γίνεσαι εκατομμυριούχος, αναγκάστηκα να συμμετέχω κι εγώ.

Μιλούσε ο Αμερικανός,  έγραφε σε πίνακα, μας έδειχνε εικόνες σε μόνιτορ.

Μας έλεγε πρακτικά πώς έγινε ο ίδιος πλούσιος.

Απ’ τα όσα παρακολούθησα τότε, ένα πράγμα μου καρφώθηκε καλά στο νου.

Η λέξη ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ.

Χώνεψα καλά την έννοια και το ρόλο της.

Είπε ο αφηγητής:

«Μέσα στο παιχνίδι του κέρδους είναι και η χρεοκοπία. Αλλά… άμα είσαι αξιόπιστος - με δουλειά, συμπεριφορά και λοιπά, έχεις κερδίσει την εμπιστοσύνη των συνεργατών, φίλων και γνωστών - δανείζεσαι άνετα και με τα δανεικά στήνεις αμέσως την επιχείρηση.

Και κερδίσεις ξανά λεφτά.

Όλα αυτά εγώ προσωπικά, που δεν ξέρω από επιχειρηματικές πράξεις, κι ούτε μπορώ να γίνω πλούσιος, τα ερμήνευσα διαφορετικά.

Την επιχειρηματική αξιοπιστία την είδα από άλλη οπτική γωνία:

Σαν αξιοπιστία σε συμπεριφορά.

Στις ανθρώπινες σχέσεις στη ζωή.

Όσο καλά συμπεριφερθείς με τον δικό σου, με το φίλο σου, με το κοινό, τόσο αξιοπρεπής, αξιόπιστος είσαι.

Και τότε σε δύσκολες στιγμές, κανείς δεν θα σε αφήσει να χαθείς.

Θα σε στηρίξουν.

Ανακεφαλαιώνω:

Από τα σεμινάρια με θέμα: πώς γίνεσαι εκατομμυριούχος, δεν βγήκα χαμένος.

Διδάχτηκα κάτι πιο σοβαρό, πιο δυνατό, πιο ανθρώπινο. 

Το πώς γίνεσαι πλούσιος στην ψυχή…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
28/04/2016

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017