ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΓΕΝΙΚΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ(;!)

Γνωρίζω κάλλιστα πώς σκέφτεται, πώς αστειεύεται, πώς θυμώνει, πώς τολμάει, πώς αποφασίζει, πώς συναισθάνεται…

Πώς λειτουργεί συνολικά.

Τι λέει ακόμα και με τη σιωπή του ο Ανδρέας Ζαρμπαλάς.

Ίσως τότε να μην είχαν ξεθαφτεί ακόμα οι κρυμμένοι στίχοι του,

τα «101 ποιήματα για μια χούφτα τόπο», όταν ο τόπος του, τον κάλεσε να ηγηθεί.

Να πάρει αυτός πρώτος στα χέρια του την Ομόνοια.

Όμως, κατά τη μέση της θητείας του, έδωσε παραίτηση.

Σίγουρα αυτό το σοβαρό άτομο, για να αναγκαστεί να κάνει αυτή τη γενναία πράξη, κάτι απρόσμενο, βαρύ, ασήκωτο, συνάντησε μπροστά του.

Ο μεστωμένος, ο περήφανος Ανδρέας Ζαρμπαλάς, που διέπεται από αρχές και σέβεται αξίες, ο πρακτικός, ο οραματιστής..., ποθούσε να σπρώξει τον τόπο μπροστά…

Όμως, όταν βρέθηκε εγκλωβισμένος κι είδε κατάματα την εγκατάλειψη, τη μοναξιά, την υποτίμηση, την αμέλεια, έκανε μια λογική, έξυπνη κίνηση.

Για να έχει ήσυχη τη συνείδηση:

Κάλεσε το Γενικό Συμβούλιο της οργάνωσης σε σύσκεψη.

Πήρε κι έριξε πάνω στο τραπέζι της συζήτησης ορφάνια και καυτά ζητήματα…

Κι είπε:

«Πρέπει να παλέψουμε από μόνοι μας, αν θέλουμε να σωθούμε!

Δεν βγαίνουμε από την αίθουσα, αν δεν καταλήξουμε σε ομόφωνη απόφαση!».

Έτριξαν καρέκλες, ταρακουνήθηκαν οι σύμβουλοι.

Όμως οι εξαρτώμενοι, χωρίς εντολή απ’ τα εξωθεσμικά κέντρα, δεν έριχναν βήμα,

δεν έβγαζαν λαλιά.

Όταν έπιασαν δουλειά τα κινητά κι είδε ο πρόεδρος την αποκορύφωση του κακού, είχαν προηγηθεί ως τότε κι άλλα πολλά, αξιοπρεπώς έδωσε παραίτηση.

Από τότε, άλλος πρόεδρος δεν τον μιμήθηκε…

Η εξάρτηση, η δέσμευση πλέον είναι πιο έντονη, πιο αισθητή, τώρα που ο τόπος βρίσκεται στην πιο κρίσιμη στιγμή.

Σταδιακά προσπαθούν - πότε ανοιχτά και πότε καμουφλαρισμένα, να μας τελειώσουν με τα χέρια μας.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

04/04/2016