Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΥΟ ΠΡΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΙΔΙΑ ΑΓΑΠΗ

Όταν επισκεπτόμουν την κρατική βιβλιοθήκη τ’ Αργυρόκαστρου, για να δανειστώ βιβλία, μ’ εξυπηρετούσαν άψογα η Χένα και ο Στεφάν.

Αφού συμπάθησα το Στεφάν Αρσένι, ένα απογευματάκι τόλμησα να του πω:

- Συγγνώμη…μήπως στα ράφια σας βρίσκεται κανένα ελληνικό βιβλίο;

(Τότε το σύστημα ήταν επιθετικό προς τέτοιου είδους απαιτήσεις).

Δεν πήρα απάντηση…

Έκανε μόνο μια πράξη:   

Μ’ αφήνει στο γκισέ και προχωράει προς το βάθος της βιβλιοθήκης…

…Μετά από λίγο ακούω μια ξύλινη σκάλα ν’ ακουμπάει πάνω σε ράφι…, βιβλία να εκτοπίζονται…

Ένα έντονο φτέρνισμα, που το προκάλεσε η σκόνη του βιβλίου, θορύβησε κοντά μου.  

«Ο Άνθρωπος με το γαρίφαλο» του Αλέξη Πάρνη ήταν πλέον μπροστά μου,

στα χέρια μου…

Ο κρατικός υπάλληλος γράφει τον τίτλο στην καρτέλα, με βάζει και υπογράφω, τυλίγει καλά το βιβλίο σε εφημερίδα και μου το δίνει…

Απ’ όλα τα ελληνικά βιβλία, που διάβασα εκείνη την περίοδο, η ποιητική συλλογή «Οι μαχαλάδες του κόσμου», του μεγάλου ποιητή, Γιάννη Ρίτσου, μ’ άγγιξε περισσότερο.

Ο Στεφάν τώρα είναι μέλος του Συνδέσμου φιλίας ανάμεσα Αλβανίας και Ελλάδας. Διοργανώνει μαζί και μ’ άλλους φίλους του Αλβανούς, σε συνεργασία με το Ελληνικό Προξενείο, ποικίλες δραστηριότητες.

Μάθετε και το άλλο.

Ο πατέρας του, ο Θωμάς, έμπορος δερμάτων, παλιά έμπαινε κι έβγαινε άνετα στο Ελληνικό Προξενείο.

Στο σεντούκι του κρατούσε κρυμμένη την γαλανόλευκη.

Οι δύο πράξεις του - να δανείζει σε δύσκολες εποχές ελληνικά βιβλία και να συμμετέχει τώρα σε σύνδεσμο φιλίας δύο γειτονικών χωρών, δύο λαών, λένε αναμφισβήτητα την αγάπη του προς την Ελλάδα.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
13/04/2016









   



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017