Αντίλογος

Κάνω μια πρόβλεψη κι έχω την προαίσθηση ότι δεν θα διαψευσθώ... Βασισμένη σε σοκάκ - λαφ, σε διάφορες επίσημες πηγές, αλλά και στην προσωπική μου σκέψη. Για Δήμαρχο στη Δρόπολη μ’ επιλογή της Ομόνοιας - ΚΕΑΔ, θα προωθηθεί - δεν ρωτάει, δεν σέβεται κανείς τον κόσμο, μόνο την ψήφο του ζητάει - τον νυν έπαρχο της Κάτω Δρόπολης, Δημήτριο Μαλιούκη.   Αποδεκτή η επιλογή και από το LSI του Τάβου, που μέχρι στιγμής «αντιστέκεται - διαφωνεί». Έτσι το πρόσωπο αυτό, θα είναι «κοινής αποδοχής» και θα κατέβει με τη «σημαία» του Ελληνισμού. Ο Τάκης Ντούτσης, νυν έπαρχος της Πάνω Δρόπολης, φουλ δυσαρεστημένος - με το δίκιο του - θα κατέβει ανεξάρτητος. Θα είναι ο αντίπαλος του αρεστού…  Στην διάρκεια του προεκλογικού αγώνα θα τον αποκαλέσουν - όπως συνηθίζουν να κάνουν οι επίσημοι φορείς μας, για να πωρώσουν τον ψηφοφόρο -  προδότη του Ελληνισμού. Το Ντούτση θα τον στηρίξουν τα οικονομικά συμφέροντα, αλλά και όσοι θα δυσαρεστηθούν, θα αγανακτήσουν απ...

Ζωντανή σύνδεση... Από ώρα σε ώρα γεννάει με καισαρική τομή στο μαιευτήριο ΙΑΣΩ η Ελένη Μενεγάκη... Είναι να τρελαθείς... με την «είδηση»... σε κοινωνία του καμ- κουμ... Αυτά στον τηλεοπτικό σταθμό Ε (έψιλον), στην σημερινή μεσημεριανή εκπομπή «Αποκαλυπτικά» του Μένιου Φουριώτη. Αυτό είναι το μέγα θέμα σε καιρό αφόρητης, βαθιάς κρίσης για τον Ελληνικό Λαό...;! Σε μια Ελλάδα που πονάει...;! Ολόκληρο θρίλερ..., περικυκλωμένο από δημοσιογράφους της πλάκας το μαιευτήριο όπου θα 'ρθει στη ζωή το νεογνό. Το τέταρτο παιδί της «σταρ», του κατασκευασμένου ειδώλου, των καναλιών της διαπλοκής Ποιος να προλάβει να δώσει πρώτος το χαρμόσυνο νέο στο κοινό... Δεν ντρεπόμαστε, λιγάκι...! Λίγη τσίπα, τουλάχιστον..., δεν έχει μείνει πάνω μας...! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 29/03/2015

(Διάλογος μ’ ένα φίλο μου) Διαβάζοντας ένα κείμενό μου από το πρωί, στον "Αντίλογο"  φίλος μου, μού λέει: - Εσύ, ρε φίλε, με τον αυθορμητισμό σου, μ’ αυτά που λες, και ξαναλές…, συνέχεια σαν να κόβεις δέντρα. Άφησε και κανένα όρθιο…, για να σου κάνει ίσκιο! Να βάλεις το κεφάλι σου κάτω απ’ τη δροσιά του - με την κάψα του καλοκαιριού … Του απαντώ: - Δεν αρέσει σε κανέναν δραστήριο ν’ αράζει κάτω απ’ τον ίσκιο της σιωπής, αφού αισθάνεται ότι καίγεται ολόκληρος… Όταν βλέπεις ότι χάνεσαι, τελειώνεις, πώς μπορείς να κοιμηθείς…;! Δεν σε κολλάει ύπνος… Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 27/03/201 5

"Νταή" τον αποκαλούν και νταής είναι στην πραγματικότητα ο Μίχος Τσιάτσιαλης. Το χωριό δεν κάνει λάθη. Σε χαρακτηρίζει σωστά. Ο Μίχος μόλις σ’ αντικρίζει από μακριά, προσπαθεί να σε προλάβει. Η επιθυμία του είναι να σε χαιρετίσει αυτός πρώτος… Συνοδεύει - μάλιστα τον καλόκαρδο χαιρετισμό - και με φαρδύ χαμόγελο. Όταν τον ανταμώνεις, βγάζει το καπέλο, βάζει κομψά το χέρι του στο στήθος του κι υποκλίνεται μπροστά σου σ' ένδειξη σεβασμού. Σου σφίγγει δυνατά, μ’ όλη του την ψυχή, το χέρι… Πέρασε στο μαντέμι όλη η ζωή του. Με τον κασμά, με το φτυάρι καθάρισε πρώτα μια μύτη βουνού πάνω απ’ το "Ζεστό"… Προχωρώντας…μόλις ανακάλυψε την ποιοτική πέτρα, τις καλές σειρές - έβαλε μπρος και άνοιξε μαντέμι. Πλάι στων Τσιαμαίων, Μπομπολαίων, Συρμαίων, Μυτιλαίων, Ραϊδαίων, Διαμανταίων, Ντραγκουταίων… Άλλα μαντέμια ήταν στη "Δολιανή", άλλα στο "Νιάρτσι",  στη "Μουσιαγιάδα", παντού… Περικυκλωμένη από μαντέμι...

Γιορτή σήμερα. Διπλή. Σκορπάει χαρά σ’ όλους τους ΕΛΛΗΝΕΣ...  Όπου κι αν βρίσκονται... Από μας τους Βορειοηπειρώτες δεν περνάει χωρίς ν’ αφήσει ίχνη δυνατά. Χωρίς να περάσει το επίκαιρο μήνυμα. Μας διδάσκει το ηρωικό ‘21, να έχουμε το νου μας πίσω. Ν’ αγαπάμε και να σκεφτόμαστε έντονα και καθημερινά τα πάτρια εδάφη. Που άδειασαν από ανθρώπους και πονάνε… Ο αγώνας μας και η προσδοκία μας σήμερα πρέπει να είναι η επιστροφή μας σταδιακά στην γενέθλια γη… Χρόνια πολλά! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 25/03/2015

(Μια καταγγελία, από επίσημο μεταφραστή, το Λευτέρη Δράζιο, που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη…  Είναι αυτόπτης μάρτυρας, γνωρίζει στο βάθος το πρόβλημα, αντιμετωπίζει ο ίδιος την πίεση.  Χτυπάει με γροθιά δίκοχο και μυτερό μαχαίρι.  Τα βάζει με την Υπηρεσία που τρώει ψωμί...) Το ‘χουν πάρει απάνω τους - εργολαβικά- να μας τελειώσουν:  Με την ταλαιπωρία στην Κακαβιά που συνεχίζεται, με την απόδοση της Ελληνικής Ιθαγένειας, που θέλει ένα τσουβάλι χαρτιά, με τη διακοπή της σύνταξης του ΟΓΑ, με την μηδαμινή βοήθεια προς τον τόπο, που στενεύει… … Με τάση να χαθεί… Αυτή  τη στιγμή μας δίνουν κι ένα άλλο θανατηφόρο χτύπημα. «Ό,τι δεν έκανε ο Ενβέρ Χότζα στην Αλβανία τότε, γράφει ο μεταφραστής, το κάνει σήμερα η Μεταφραστική Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας. Καταργεί το δικαίωμα όσων ομογενών δεν έχουν ακόμη αποκτήσει ελληνική ταυτότητα ή ταυτότητα ομογενούς, να αυτοπροσδιορίζονται με την εξελληνισμένη μορφή των ...

(Μια συγκλονιστική περιγραφή, στηριγμένη σ’ αφήγηση της συγχωριανής μας, Αντωνέτας Δέδε). Η Αντωνέτα, το κάποτε αδυνατούλικο τρελοκόριτσο, τώρα με διαμονή στην Αμερική, πρόσφατα μετά από αναπολήσεις στο παρελθόν, συναισθάνθηκε την ανάγκη να μοιραστεί τον πόνο της… Μέσω τηλεφωνικής συνδιάλεξης μου αφηγήθηκε από μακριά - με τη γλώσσα της ψυχής - ένα συνταρακτικό περιστατικό που σχετίζεται με οδύνη. Έχει μπροστά στα μάτια της, καθώς μιλάει με σπασμένη από συγκίνηση φωνή, ζωντανή την εικόνα των δύο σκοτωμένων αδελφών: Του Γρηγόρη και του Σάββα Νίκου, που βρήκαν τραγικό θάνατο… …Παίζοντας με χειροβομβίδα πολέμου, παρατημένη σ’ ερείπια σπιτιού. Το χωριό τότε σπάραξε κυριολεκτικά… Πάγωσε ολόκληρο… Τα δύο νεκρά σώματα, τυλιγμένα σε νάιλον, για τη μεταφορά τους στο νοσοκομείο μην τυχόν και σωζόταν, είναι η πιο θλιβερή εικόνα. Χαραγμένη βαθιά στη μνήμη όλου του χωριού.   Ο κόσμος πικραμένος, ταραγμένος σύγκορμα… συνόδεψε δύο κόκκινα φέρετρα - το ...

(Κείμενο γραμμένο πριν από μερικά χρόνια, σε πρόθυρα προεκλογικής εκστρατείας) Αισθάνομαι εξοργισμένος με τη συμπεριφορά και τη νοοτροπία του Έλληνα σε περίοδο εκλογικών αναμετρήσεων. Του τα ρίχνει ο Νίκος Δήμου στο ψαχνό.  Τζόγο αποκαλεί τις  εκλογές - αγαπημένο παιχνίδι του Έλληνα. «Δώσε στον Έλληνα εκλογές - γράφει - και πάρε του την ψυχή… Ξεχνάει να φάει, ξεχνάει να κοιμηθεί, και - αλίμονο - ξεχνάει να δουλέψει. Δεν βγάζει λεφτά, μόνο ξοδεύει. Αλλά κι όταν χάνει, πιστεύει πως τελικά κερδίζει … … Σε λίγο ο τόπος αυτός θα παράγει μόνο ψηφοδέλτια και υποψηφίους». Τα τηλεοπτικά παράθυρα και οι στήλες εφημερίδων τούτη την περίοδο σε ζαλίζουν ακόμα περισσότερο - ευκαιρία είναι - με τη φοροδιαφυγή, με τ’ άδεια ταμεία - την καμένη γη, με τη διαφθορά και τη διαπλοκή, με την κυβερνητική σπατάλη - με τα απανωτά σκάνδαλα των πολιτικών … - Ο Καραμανλής «καθάρισε» τη λίστα των υποψηφίων βουλευτών από τους απατεώνες του Βατοπεδίου, χωρίς να παραδεχτε...

Ένα κείμενο γραμμένο με ειλικρίνεια, με περίσσια ευαισθησία και πάθος, που σου λέει την πραγματικότητα, την πικρή αλήθεια, βασισμένο σε χειροπιαστά στοιχεία, δεν μπορεί να μην σε πειράξει. Σου ξύνει νωπή πληγή. Σου προκαλεί συγκίνηση, σε βάζει σε συλλογισμό. Ο Demetrios Tsoumbanos , διαβάζοντας την περιγραφή για τα χαμένα χωριά μας σε καιρό κιόλας δημοκρατίας, «Δεν έχουμε ποιος να μας θάψει τους νεκρούς»,  έφερε για μια στιγμή στη μνήμη του τη διορατικότητα ενός παθιασμένου Μητροπολίτη, που έκλαιγε η ψυχή του για τ’ Άγια χώματα πέρα απ’ το σύνορο κι έκανε ένα γλαφυρό σχόλιο… Το οποίο, για να μην περάσει απαρατήρητο - για να του δώσω την έμφαση που του αρμόζει - επέλεξα να κάνω ξεχωριστή ανάρτηση. Προσέξτε πόσο δυνατά τα λέει ο φίλος μας, ο Demetrios , από τη Βοστόνη: «Αγαπητέ μου Γιώργο! Με αυτό το κείμενο μου θύμησες τον Μακαριότατο Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, τον αξέχαστο Σεβαστιανό, που όταν ο Ραμίζ Αλίαϊ άνοιξε τα σύνορα τ...

(Στο αδικοχαμένο παλικάρι, Βαγγέλη ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗ) Σκοτωμένη η μέρα σήμερα απ’ τα χαράματα... Έτοιμη να δακρύσει, για το κομμένο τριαντάφυλλο κι αυτή .   Όχι άλλος θρήνος, όχι άλλο δάκρυ …! Ευαισθησία θέλουμε … Η πολιτεία, η κοινωνία να ξυπνήσει! Η δικαιοσύνη να τιμωρεί, που δεν τιμωρεί. Ν’ αφοπλίζει χέρι δολοφόνου! Να προλαβαίνει το κακό…! … Για να μην κοπεί πρόωρα και μαραθεί κι άλλο τριαντάφυλλο. Όλοι μας, ποιος ολίγο ποιος πολύ, είμαστε συνένοχοι στο έγκλημα, με τη σιωπή μπροστά στ’ απάνθρωπα φαινόμενα. Δεν τ’ αντικρούμε… Οδηγούμαστε στη ζωή από την λανθασμένη προκατάληψη: «Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα…». Όλοι μας αδιαφορούμε… Ενώ το τριαντάφυλλο μαράθηκε, το παλικάρι έφυγε… δεν άντεξε…βρέθηκε νεκρό μέσα σε βάτα…, εκ των υστέρων … σκεπτόμαστε «αν μπορούσε να σωθεί». Θεσμικές απαντήσεις... δεν θα υπάρχουν. Αφετηρία γι’ αλλαγή... δεν βλέπω πουθενά….  η πολιτεία ν’ ανασυνταχθεί… δεν το πιστεύω… Ετούτο το σύστημα αδιαφ...

…Ασφαλώς κι είναι ιστορικό το γεγονός.  Αφού για πρώτη φορά, θα έχουμε Δήμαρχο στον τόπο μας… Θ’ αναφερόμαστε στο γεγονός αυτό με περηφάνια αργότερα. Αν εκλέξουμε ασφαλώς μ’ ελεύθερο, ξάστερο μυαλό ευρωπαίου πολίτη…για δήμαρχο το κατάλληλο πρόσωπο. Τον άριστο. Όχι τον αρεστό του στενού περιβάλλοντος που σκέφτεται στενά. Και προδικάζει προκατειλημμένα, συμφεροντολογικά, ανώμαλα… Η θέση του Δήμαρχου δεν είναι για μισθό, για βόλεμα. Για εξασφάλιση μεροκάματου σ’ άνεργο φούρναρη, σε κουρασμένο μυλωνά, σ’ άτομα ξεκομμένα απ’ την κοινωνία μας… Είναι θέση για προσφορά - οχυρό αγωνιστή, για να δώσει σκληρή μάχη…   Για να είμαι συγκεκριμένος - δεν συνηθίζω να περιττολογώ - θα σας πω τι έχω στο νου μου ως πρότυπο. Φαντάζομε το Δήμαρχο μ’ ανάστημα, Άλκη Πούλη. Μ’ αρετές: Να είναι πατριώτης, ικανός επιστήμονας, αντιστασιακός, ρήτορας, με άποψη, οραματιστής που να ξέρει πού σε πάει… Με βασικό προτέρημα: Να μην σε πουλάει…, να ξεπο...

Οι συχνές επαφές με φίλους κι αγαπημένα πρόσωπα, είναι η ευχάριστη προτίμηση κι επιλογή του Προκόπη Κυριάκη και της Δέσποινας. Είναι τρόπος δραπέτευσης από την μοναξιά… Αφού ανταποκρίνεσαι στην πρόσκληση, να τους επισκεφτείς στο σπίτι, τους τρώει το μεράκι για το πώς θα σε υποδεχτούν… Πώς θα σε ικανοποιήσουν όσο το δυνατό καλύτερα… Χωρίς προϊδέαση η κουβέντα - στο πλούσιο τραπέζι στρωμένο μ’ αγάπη κι αγαθά - επικεντρώθηκε στη φιλοξενία. Φέραμε στο νου διάφορα γεγονότα: «Το δυαράκι μας στους Αγίους Σαράντα - λέει ο Προκόπης - συνέχεια  φιλοξενούσε κόσμο. Ένα βράδυ χώρεσε 12 άτομα. Στο δίμηνο, που είχα στην πόλη και τη μάνα μου, όταν έμεινε μια φορά άδειο το διπλανό της κρεβάτι, μου λέει: - Μόνη μου θα κοιμηθώ! Δεν θα έχουμε φίλο απόψε;! Στα Τίρανα ξανά τα ίδια… «Διαβαίναμε αργά τη νύχτα με τη Δέσποινα απ’ το πάρκο κάτω από τ’ άγαλμα του Σκεντέρμπεη. Έριχνε ψιλή βροχή κι έκανε ψύχρα. Ήταν μεσοχείμωνο. Σε παγκάκι μέσα στο σκοτάδι...

Πρόλογος στις επαναστατικές σελίδες «ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ» του Γιάννη ΛΙΛΛΗ Διπλή η υποχρέωση μου, συνάμα και η συγκίνηση, καθώς τυγχάνει να επιμεληθώ και σχολιάσω το οδοιπορικό αφήγημα «Στα μεθυσμένα Βαλκάνια» του πεζογράφου, Γιάννη Λίλλη. Είναι συχωριανός μου και ταλαντούχος πεζογράφος. Έχει τη δική του πένα. Τη δική του φλέβα. Μετά το ’91, τυχαία, ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα «Η Δρόπολις Βορείου Ηπείρου», έπεσα πάνω σε ποιήματα και στο συγκλονιστικό διήγημα: «Το καλαμπόκι του αγά». Μελετώντας τον ποιητικό και πεζό λόγο - όσο ελάχιστον κι αν βρήκα - ανακάλυψα ασάλευτη έμπνευση πετυχημένου λογοτέχνη.      Νωρίτερα ήταν παρατημένος. Κανείς δεν ανάφερε ακόμα ούτε το όνομά του. Απαγορευόταν κάθε θετικό σχόλιο για το «θιγμένο» Γιάννη Λίλλη (Καραλή). Το πρώην καθεστώς, που συνήθως σκότωνε σπουδαία μυαλά, κηλίδωνε ωραία πρόσωπα, μας έκανε πλύση εγκεφάλου. Μας επέβαλε να βλέπαμε και το Γιάννη μ' άλλο μάτι. Από το ξεκίνημα κιόλας, η αφηγηματική περιγραφή - βίωμα ...

Παρόλο που κοντεύει τα 80, άμα χτυπήσει πελάτης την πόρτα του, δεν του χαλάει χατίρι. Ο Γιώργος Καραντζάς κάθεται και του φτιάχνει το σαμάρι. Σκαλίζει το ξύλο για το σκελετό, φτιάχνει το σαμαροσκούτι…   «Την τέχνη του σαμαρτζή - λέει - σαν Καρατζαίοι, την πήραμε από τον παπό - Λάμπη, που την έκλεψε από καλό σαμαρτζή του Μπερατιού. Δουλεύοντας σ’ αυτόν σαν τσιράκι. Έλεγε ο δεξιοτέχνης: «Το σαμάρι είναι σαν το ρούχο στον άνθρωπο. Πρέπει να εφαρμόζει τέλεια στο σώμα… Το πετυχαίνεις αυτό μόνο όταν μετράς καλά το λαιμό και το πίσω μέρος του ζωντανού, καθώς και το μάκρος του με το ρούπι… ». Έδωσε το επάγγελμα ο Λάμπης μετά και στο Σωτήρη, στο Θοδωρή… Στην πορεία έγιναν εφτά Καραντζαίοι σαμαρτζήδες, αντί των δώδεκα, που είχε συνολικά η Δερβιτσάνη. Μέσα σ’ αυτούς ήταν κι ο Μήνος Λίλλης - Μπιντίνης, που τα ‘χε μπιτισμένα. Όσα έβγαζε από τα σαμάρια, τα γύριζε σε κέφια και σε ποτά. Περνούσε τη ζωή του φίνα… «Από τα 60 χρόνια σαμαρτζής, ...

Καθημερινά, σχεδόν την ίδια ώρα - πρωί κι απόγευμα - ο μπάρμπα - Πύλιος (Κύρος) Νίκος ξεπορτίζει από το σπίτι του. Η διαδρομή του είναι ως τα ξύλινα καθίσματα του γηπέδου - στα οποία ξεκουράζεται, παίρνει μιαν ανάσα - κι επιστροφή. Ο μπάρμπα - Πύλιος έχει μια παράξενη συνήθεια: Προτού μαζευτεί σπίτι, ανεβαίνει στο πεζούλι του τριγώνου - ανθόκηπου του χωριού - και την αράζει στα γόνατα. Ακουμπάει σε πέτρινη κολόνα, παίζει κομπολόι και λογιάζει τον κόσμο που διαβαίνει… Σταματούν ορισμένοι μπροστά του και πιάνουν μαζί του κουβέντα. Όταν βλέπει τον άλλο απαισιόδοξο, απογοητευμένο, λόγω κρίσης, ο μπάρμπα - Πύλιος τού λέει μόνο μια λέξη: «Στεριώσου…!». (Στο πρώην σύστημα αρκετά χρόνια φύλαγε τα ντουφέκια). Πάντα στη βάρδια του τον έτρωγε σαν το σαράκι η αϋπνία και η ευθύνη. Σ’ ελεύθερο χρόνο, ανηφόριζε στην κορυφή του βουνού και μάζευε κλωνί το κλωνί τσάι, σαλέπι, ρίγανη… Για το σπίτι και για πώληση. Πατούσε τα παλιά λημέρια: Το Λουίζι,...

Μια ζωή δουλειά… μέσα στη φωτιά, στο ξενύχτι…!!! Μόνο οι φουρναραίοι και οι αρμέχτρες, κυκλοφορούσαν χαράματα στα σοκάκια του χωριού. Χειμώνα - καλοκαίρι…. Το φούρναρη  τον έκοβε στη μέση το άναμμα και το κάψιμο του φούρνου, το κούφισμα, το φούρνισμα - ξεφούρνισμα… (Ξεπλατιζόταν απ’ το φτυάρι, μπάσε - βγάλε τα ταψιά). Βάλε σ’ αυτή τη μεγάλη κούραση και το άγχος, που τον έτρωγε για να πετύχει το καλοψημένο ψωμί. Ο Κώτσιος Σταμούλης - γιος του φημισμένου, «Μήτσιου Μπιρμπίλι», εκτός της λειτουργίας του, σαν φούρναρης, είχε και κάτι παραπάνω. Του είχαν κρεμάσει στο λαιμό και το κουδούνι του υπεύθυνου. Έπρεπε να ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την ποιότητα, την ποσότητα του ψωμιού… Γενικά για την τάξη, την πειθαρχία στο φούρνο… Μετά από πολλά χρόνια, που κύλησαν χωρίς να τα καταλάβει, σου λέει: Έξι φούρνους ψωμί - συνήθως μπομπότα  στην αρχή και μετά καθάριο - έτρωγαν τα τέσσερα χωριά εκείνη την εποχή. Κατέφθαναν ένας μετά τον άλλο,...

(Κοινωνικό θέμα) Ενώ … το φτυάρι του νεκροθάφτη σκεπάζει το φέρετρο, στο νεκροταφείο πέφτει σιωπή τάφου. Σε μιαν άκρη ακούς μια φωνή να λέει σιγανά:   «Εδώ έκλεισε μιαν ιστορία…Είμαστε αέρας, μια ιδέα, περαστικοί, μιαν ανάμνηση.  Ένα τίποτα … Καταντάμε μια χούφτα χώμα και γνώμη δεν βάζουμε, δεν αλλάζουμε…» Συνεχίζεται μέσα μου, χωρίς να το θέλω, αυθόρμητα, ο ακόλουθος συλλογισμός: - Όλ’ αυτά… ζώντας πάνω στη γη… δεν τα διανοείς… Δεν τους δίνεις σημασία… Ούτε καν προσπαθείς να δεις ποια είναι η ουσία. Στην κοινωνία που ζούμε, δυστυχώς, περισσεύει η κακία… Από φόβο..., από πόνο…, από ένα σωρό πράγματα ..., μόνο όταν συνοδεύεις νεκρό αισθάνεσαι κάπως άνθρωπος...      Όμως, μόλις το πόδι σου βγει έξω απ' το νεκροταφείο, ας ενταφίασες ακόμα και δικό σου άνθρωπο, ξεχνάς το θάνατο. Νομίζεις ότι εσύ γλίτωσες κι ότι είσαι αθάνατος ... Δεν υπολογίζεις… ότι κάποια στιγμή ο χάρος … θα σε βρει, θα χτυπήσει  και την πόρτα σ...

  (Σκίτσο από τη μικρούλα, Καλλιρρόη Διαμάντη) Είδα και τις δύο Καλλιρρόες, να  κατευθύνονται προς το μαγαζί: Την ευκίνητη μικρούλα - φωτιά - που δεν αφήνει πέτρα απανωτή, να τρέχει μπροστά ασταμάτητα. Και την ηλικιωμένη γιαγιά, πίσω της, να την ακολουθεί λαχανιασμένη και να μην μπορεί να την φτάσει… Με τη λαχτάρα μην σκοντάψει, πέσει και χτυπήσει η μικρή... Μακραίνουν συνέχεια τα πόδια της εγγονής, της γιαγιάς κονταίνουν… Η γιαγιά - Καλλιρρόη, ψάχνει στα ράφια του παντοπωλείου να βρει τα τρόφιμα, που της λείπουν. Η πανέξυπνη μικρούλα - που δεν έχει ποιανού να μοιάσει - το «επικίνδυνο» ζωύφιο, το ζουλάπι, το ζωντόβολο, όπως αποκαλούν χαϊδευτικά τα σημερινά μικρά οι γιαγιάδες - ξυράφι από το στόμα, δεν την ξεγελάς με τίποτε - αρπάζει ένα στυλό κι ανέμελα φτιάχνει κύκλους σε τεφτέρι πάνω στο τραπέζι… Κάτω από τους λογαριασμούς της Βέφης… Μπαίνοντας σε μαγαζί, αντί να ορμίσει με μανία στις σοκολάτες, στα μπισκοτάκια, στις καραμέλ...