«ΘΑ ΒΑΛΩ ΞΑΝΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΑ ΒΛΑΣΤΑΡΙΑ ΜΟΥ…»

(Μια συγκλονιστική περιγραφή, στηριγμένη σ’ αφήγηση της συγχωριανής μας, Αντωνέτας Δέδε).

Η Αντωνέτα, το κάποτε αδυνατούλικο τρελοκόριτσο, τώρα με διαμονή στην Αμερική, πρόσφατα μετά από αναπολήσεις στο παρελθόν, συναισθάνθηκε την ανάγκη να μοιραστεί τον πόνο της…

Μέσω τηλεφωνικής συνδιάλεξης μου αφηγήθηκε από μακριά - με τη γλώσσα της ψυχής - ένα συνταρακτικό περιστατικό που σχετίζεται με οδύνη.

Έχει μπροστά στα μάτια της, καθώς μιλάει με σπασμένη από συγκίνηση φωνή, ζωντανή την εικόνα των δύο σκοτωμένων αδελφών:

Του Γρηγόρη και του Σάββα Νίκου, που βρήκαν τραγικό θάνατο…

…Παίζοντας με χειροβομβίδα πολέμου, παρατημένη σ’ ερείπια σπιτιού.

Το χωριό τότε σπάραξε κυριολεκτικά…

Πάγωσε ολόκληρο…

Τα δύο νεκρά σώματα, τυλιγμένα σε νάιλον, για τη μεταφορά τους στο νοσοκομείο μην τυχόν και σωζόταν, είναι η πιο θλιβερή εικόνα.

Χαραγμένη βαθιά στη μνήμη όλου του χωριού.

Ο κόσμος πικραμένος, ταραγμένος σύγκορμα… συνόδεψε δύο κόκκινα φέρετρα

- το ‘να μετά τ’ άλλο -

με δύο σωρούς αδελφών, στην τελευταία κατοικία.

Πώς άντεξε και δεν έσπασε, δεν ξεριζώθηκε από μέσα της τότε η καρδιά των απαρηγόρητων γονέων, περίεργο...!

Η Νέτα μικρούλα τότε - τρίτη Δημοτικού - καθόταν με το Γρηγόρη σε ίδιο θρανίο.

Την επόμενη, που απουσίασε το φιλαράκι της από την τάξη και συνειδητοποίησε ότι δεν θα το δει πια ποτέ, ένιωσε μέσα της να πονάει η ψυχούλα της.

Θυμάται το λόγο που κυκλοφόρησε στο χωριό, μετά απ’ το τραγικό γεγονός.

Την απόφαση της θείας - Λεύκως - νέα ακόμα σε ηλικία - ότι θα βάλει ξανά στον τόπο τα δυο βλαστάρια της που χάθηκαν.

Όπως κι έγινε…

Κι η μικρή Νέτα χάρηκε αφάνταστα, μαζί μ’ όλο το χωριό…

Όμως… εντωμεταξύ… το συγκλονιστικό περιστατικό, δεν ξεκολλάει με τίποτε απ’ το μυαλό της…

Την έχει πάρει καταπόδι,

την συνοδεύει ακόμα και στην Αμερική…

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

21/03/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι». Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι». Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι». Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου