Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΡΙΣΤΟ ΚΙ ΟΧΙ ΑΡΕΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΓΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟ!

…Ασφαλώς κι είναι ιστορικό το γεγονός. 

Αφού για πρώτη φορά, θα έχουμε Δήμαρχο στον τόπο μας…

Θ’ αναφερόμαστε στο γεγονός αυτό με περηφάνια αργότερα.

Αν εκλέξουμε ασφαλώς μ’ ελεύθερο, ξάστερο μυαλό ευρωπαίου πολίτη…για δήμαρχο το κατάλληλο πρόσωπο.

Τον άριστο.

Όχι τον αρεστό του στενού περιβάλλοντος που σκέφτεται στενά. Και προδικάζει προκατειλημμένα, συμφεροντολογικά, ανώμαλα…

Η θέση του Δήμαρχου δεν είναι για μισθό, για βόλεμα.

Για εξασφάλιση μεροκάματου σ’ άνεργο φούρναρη, σε κουρασμένο μυλωνά, σ’ άτομα ξεκομμένα απ’ την κοινωνία μας…

Είναι θέση για προσφορά - οχυρό αγωνιστή, για να δώσει σκληρή μάχη…  

Για να είμαι συγκεκριμένος - δεν συνηθίζω να περιττολογώ - θα σας πω τι έχω στο νου μου ως πρότυπο.

Φαντάζομε το Δήμαρχο μ’ ανάστημα, Άλκη Πούλη.

Μ’ αρετές:

Να είναι πατριώτης, ικανός επιστήμονας, αντιστασιακός, ρήτορας, με άποψη, οραματιστής που να ξέρει πού σε πάει…

Με βασικό προτέρημα:

Να μην σε πουλάει…, να ξεπουλάει φτηνά τον τόπο σου...

Αλλά… τους Άλκηδες η Παρέα της Άρπας, δεν θέλει να τους δει ούτε ζωγραφιστούς. 

Τους τρέμει, γιατί της βγάζουν στα φόρα τα λερωμένα τ’ άπλυτα…   

Ακούμε για τις ζυμώσεις από ΚΕΑΔ και L.S.I., που παλεύουν από κοινού να «επιλέξουν» πρόσωπα κοινής αποδοχής και μας πιάνει πανικός.

Ο «πατριώτης» Ντούλες, από τη μια μεριά κι ο «προδότης»  Τάβος από την άλλη - οι διασπαστές του κόσμου μας, του τόπου μας - κάθονται τώρα, είναι να γελάς - σ’ ένα τραπέζι και συνεργάζονται.

Πάνω σε ποια βάση στηρίζουν την σημερινή συνεργασία τους; Τι τάχα  άλλαξε από πριν;

Άλλαξαν μόνο τα συμφέροντά τους.  Άλλαξε, όμως προς το χειρότερο, φοβερά και η κατάσταση στον τόπο μας.

Που δυστυχώς, συνέβαλαν με την πολιτική τους συμπεριφορά και οι δύο.

Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, που αποφασίζει - βγάζει Βουλευτή, Δήμαρχο… - είμαστε εμείς του εξωτερικού.

Ανενημέρωτοι, ξεγελασμένοι… κατεβαίνουμε και ψηφίζουμε ανεύθυνα μια Κυριακή…και φεύγουμε…

Παρατούμε την ίδια μέρα το χωριό…

Μετά με ποιο δικαίωμα και ποιανού ζητάμε υπεύθυνη στάση, αν καθ’ όλη τη διάρκεια της βουλευτικής θητείας, δεν ανταποκρίνεται ο εκλεκτός μας στις υποχρεώσεις του;!

Ακούω και αγαναχτώ, γίνομε έξαλλος ότι…βρέξει - χιονίσει και σ’ αυτές τις εκλογές, θα έχουμε σίγουρα αντάρτες.

Από τη νομή των πρώην έπαρχων…

Ο ένας με βέτο άρχοντα κι άλλος με τα ξερά μυαλά που κουβαλάει…

Έπονται εξελίξεις, που θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι…
 

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
15/03/2015




  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...