Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕ Ο ΚΑΗΜΕΝΟΣ…!!!»

Ένα κείμενο γραμμένο με ειλικρίνεια, με περίσσια ευαισθησία και πάθος, που σου λέει την πραγματικότητα, την πικρή αλήθεια, βασισμένο σε χειροπιαστά στοιχεία, δεν μπορεί να μην σε πειράξει.

Σου ξύνει νωπή πληγή.

Σου προκαλεί συγκίνηση, σε βάζει σε συλλογισμό.

Ο Demetrios Tsoumbanos, διαβάζοντας την περιγραφή για τα χαμένα χωριά μας σε καιρό κιόλας δημοκρατίας, «Δεν έχουμε ποιος να μας θάψει τους νεκρούς»,  έφερε για μια στιγμή στη μνήμη του τη διορατικότητα ενός παθιασμένου Μητροπολίτη, που έκλαιγε η ψυχή του για τ’ Άγια χώματα πέρα απ’ το σύνορο κι έκανε ένα γλαφυρό σχόλιο…

Το οποίο, για να μην περάσει απαρατήρητο - για να του δώσω την έμφαση που του αρμόζει - επέλεξα να κάνω ξεχωριστή ανάρτηση.

Προσέξτε πόσο δυνατά τα λέει ο φίλος μας, ο Demetrios, από τη Βοστόνη:

«Αγαπητέ μου Γιώργο!

Με αυτό το κείμενο μου θύμησες τον Μακαριότατο Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, τον αξέχαστο Σεβαστιανό, που όταν ο Ραμίζ Αλίαϊ άνοιξε τα σύνορα το 1991, μου τηλεφώνησε και μου είπε:

«Demetri, σήμερα χάσαμε για καλά τη Βόρεια Ήπειρο. Ο Ραμίζ Αλίαϊ είναι πιο έξυπνος από το Χότζα.

Άνοιξε τα σύνορα και φοβάμαι ότι θα αδειάσει η Βόρειος Ήπειρός, αλλά και όλη η Αλβανία από τους δικούς  μας, αλλά και από κακούς Αλβανούς από τις φυλακές, που θα έρθουνε στην Ελλάδα για να δουλέψουνε.

Πρέπει όλοι μας να βοηθήσουμε, να κρατήσουμε τους νέους κοντά στα σύνορα, για να μπορούν να γυρίζουν στα χωριά τους, να τα κρατήσουμε ζωντανά!

Η Βόρειος Ήπειρος χωρίς κόσμο και νεολαία, είναι πεθαμένη!!!»

Πόσο δίκιο είχε ο καημένος…».


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

18/03/2015

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα