Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ Ο ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ…»

(Μια καταγγελία, από επίσημο μεταφραστή, το Λευτέρη Δράζιο, που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη… 

Είναι αυτόπτης μάρτυρας, γνωρίζει στο βάθος το πρόβλημα, αντιμετωπίζει ο ίδιος την πίεση. 

Χτυπάει με γροθιά δίκοχο και μυτερό μαχαίρι. 

Τα βάζει με την Υπηρεσία που τρώει ψωμί...)

Το ‘χουν πάρει απάνω τους - εργολαβικά- να μας τελειώσουν: 

Με την ταλαιπωρία στην Κακαβιά που συνεχίζεται, με την απόδοση της Ελληνικής Ιθαγένειας, που θέλει ένα τσουβάλι χαρτιά, με τη διακοπή της σύνταξης του ΟΓΑ, με την μηδαμινή βοήθεια προς τον τόπο, που στενεύει…

… Με τάση να χαθεί…

Αυτή  τη στιγμή μας δίνουν κι ένα άλλο θανατηφόρο χτύπημα.

«Ό,τι δεν έκανε ο Ενβέρ Χότζα στην Αλβανία τότε, γράφει ο μεταφραστής, το κάνει σήμερα η Μεταφραστική Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας.

Καταργεί το δικαίωμα όσων ομογενών δεν έχουν ακόμη αποκτήσει ελληνική ταυτότητα ή ταυτότητα ομογενούς, να αυτοπροσδιορίζονται με την εξελληνισμένη μορφή των ονοματεπωνύμων τους και επιβάλλει να γράφονται τα ονοματεπώνυμα με την εξαλβανισμένη μορφή τους…»
  
Οι Ελλαδίτες ποτέ δεν θέλησαν ή δεν προσπάθησαν - να μας ξεχωρίσουν από τους Αλβανούς.

Να μας μπερδέψουν, το επιχείρησαν συχνότατα.

Πιο σωστά - για να είμαστε μέσα στα πράγματα - αυτό το επιχείρησε κάλλιστα η κάθε  Ελληνική Κυβέρνηση, που… με τις αφηρημάδες… την Ελλάδα - πνεύμα παν να την εξαφανίσουν…!!!    

Στα κιτάπια τους θέλουν - για ποιο λόγο μόνο αυτοί ξέρουν - η καταγραφή μας να είναι μπασταρδεμένη…

Στη μικρή μας Ελλάδα - κει πέρα στα χώμματά μας κι όπου αλλού πατάει το πόδι μας - είναι τ’ όνομα, η γλώσσα, το τραγούδι, ο χορός, η παράδοσή μας…

Ο στραβισμός πρέπει να τελειώσει, για να μην τελειώσουμε εμείς…

Η «νέα Ομόνοια» τι κάνει;!

Οι σύλλογοι στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στην Αχαΐα, στην Κύπρο, στην Αμερική…, όσοι μιλούν και αγωνίζονται για τη Βόρεια Ήπειρο…πού κρύβονται όταν ξεσπάνε οι καταιγίδες…;!   

Μόνο οι αρχηγοί όλων αυτών των φορέων με τα συμβούλια τους αν μαζευτούν, φτιάχνουν ολόκληρη στρατιά αντίστασης.

Λυπούνται οι πρόγονοί μας για τον  στρουθοκαμηλισμό μας.

Και για τη στάση μας, τη συμπεριφορά μας, που δεν κοιτάμε πέρα από τη μύτη μας…!

Την φοβερή αδιαφορία, που ξεπερνάει τα όρια της λογικής…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
22/03/2015


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...