Αντίλογος

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

Αφιερωμένο στον Χρήστο ΚΟΡΚΑΡΗ. Όσο κι αν φεύγεις μακριά, εδώ θα ‘ρχεσαι πάλι. Στη μνήμη μας παντοτινά, σαν κύμα στ’ ακρογιάλι. Μεσ’ στα τραγούδια σου, εσύ, του χάρου έλεγες πάντα: «Να παίρνεις γέροντες μαζί, και να ξεχνάς τα νιάτα!». Ούτε που σ’ άκουσε ο φονιάς και σου ‘κανε καρτέρι. Μας έμπηξες μεσ’ στην καρδιά, το δίκοχο μαχαίρι. «Πώς έφυγες έτσι κρυφά, με μάρανες τη δόλια!». Ακούμε τη μανούλα σου, να λέει στα μοιρολόγια. Να κλαίει τη βαθιά πληγή, τη λεβεντιά, τα νιάτα, που πια δε θα τα δει κανείς, μεσ’ στη δικιά του στράτα. Πώς στέκεις έτσι σιωπηλός, κι ακίνητος, καμάρι;! Εσύ ο γλεντζές που απανωτό, δεν άφηνες λιθάρι;! Πες μας, Τάκη, γλυκόλογα, διώξε μας το φαρμάκι! Άνοιξ’ τα μάτια τα όμορφα, κοίτα μας, πες μας κάτι! Μονόκλαδο τον αδελφό, τον άφησες μονάχο. Να ‘χει χαμόγελο πικρό, να ‘χει την πίκρα βράχο. «Τέτα» τη φώναζες μικρός, «Τέτα» κι όντως μεγάλος. Τι πον’ έβαλε μέσα της, στον κόσμο δ

Το 1958, ο 18χρονος Σπύρος ΚΟΥΜΠΟΥΛΗΣ μπαίνει στη φυλακή. Μόλις είχε τελειώσει τη διετή τεχνική σχολή, κι εκείνη την περίοδο, ως βοηθός τραχτερίστα, μέσα στη σκόνη και στο λιοπύρι όργωνε τα χωράφια της κρατικής επιχείρησης. Με τον Γιώργο ΛΕΖΟ από τη Λεσινίτσα και τον Παναγιώτη ΜΠΟΥΖΟΥΚΑ από το Βελιάχοβο, οι τρεις πυροστιά, αγανακτισμένοι, πήραν πάνω στους σβόλους, μια κοινή απόφαση: Να δραπετεύσουν απ’ τη χώρα αυτή, που σου στερούσε την ελευθερία. Είχαν συγκεκριμένο σχέδιο. Οι δύο να περνούσαν στην Ελλάδα, να οργανώνονταν και να γύριζαν ενισχυμένοι πίσω. Με στόχο: να ενώσουν με αγώνα τον τόπο με τον εθνικό κορμό, με την Πατρίδα τους. Ο Σπύρος, που θα έμενε στο Δέλβινο, για να παρακολουθήσει την κατάσταση, μετά τη δραπέτευσή τους, υποσχέθηκε να τους εξοπλίσει με κόκκινες ιταλικές χειροβομβίδες, απομεινάρια πολέμου, που τις έβρισκε στα καλύβια του χωριού του. Οι δύο: Γιώργος και Παναγιώτης, Χριστούγεννα του '57 βρέθηκαν στους Φιλιάτες. Ο ένας μετά τον ά