Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΠΕΙ ΠΡΟΩΡΑ ΚΙ ΑΛΛΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ…

(Στο αδικοχαμένο παλικάρι, Βαγγέλη ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗ)

Σκοτωμένη η μέρα σήμερα απ’ τα χαράματα...

Έτοιμη να δακρύσει, για το κομμένο τριαντάφυλλο κι αυτή .  

Όχι άλλος θρήνος, όχι άλλο δάκρυ …!

Ευαισθησία θέλουμε … Η πολιτεία, η κοινωνία να ξυπνήσει! Η δικαιοσύνη να τιμωρεί, που δεν τιμωρεί.

Ν’ αφοπλίζει χέρι δολοφόνου! Να προλαβαίνει το κακό…!

… Για να μην κοπεί πρόωρα και μαραθεί κι άλλο τριαντάφυλλο.

Όλοι μας, ποιος ολίγο ποιος πολύ, είμαστε συνένοχοι στο έγκλημα, με τη σιωπή μπροστά στ’ απάνθρωπα φαινόμενα.

Δεν τ’ αντικρούμε…

Οδηγούμαστε στη ζωή από την λανθασμένη προκατάληψη:

«Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα…».

Όλοι μας αδιαφορούμε…

Ενώ το τριαντάφυλλο μαράθηκε, το παλικάρι έφυγε… δεν άντεξε…βρέθηκε νεκρό μέσα σε βάτα…, εκ των υστέρων … σκεπτόμαστε «αν μπορούσε να σωθεί».

Θεσμικές απαντήσεις... δεν θα υπάρχουν. Αφετηρία γι’ αλλαγή... δεν βλέπω πουθενά….  η πολιτεία ν’ ανασυνταχθεί… δεν το πιστεύω…

Ετούτο το σύστημα αδιαφορεί για το θάνατο. Αφού το ίδιο προκαλεί το θάνατο...

Λείπει η παραδειγματική τιμωρία..., παροτρύνεται διαρκώς ο φόβος που σκοτώνει…,

Η συμμορία των δολοφόνων, που στέλνει Βαγγέληδες στον άλλο κόσμο, που κόβει, μαδάει και πετάει τριαντάφυλλα..., είναι ελεύθερη και μεγαλώνει…

Τα θετικά παραδείγματα έχουν εκλείψει.

Η κοινωνία αποκτάει αρνητικά φαινόμενα, συμμορίες που προκαλούν εφιάλτη, με περίεργη ταχύτητα. Όσο θα παραμένει βουβή, θα υποφέρει…

Ως πότε η ψυχραιμία απέναντι της βίας;!

Είναι περίεργο…, αν δεν μπορείς, σε βοηθάνε ν’ αυτοκτονήσεις…

Δεν βλέπεται τι γίνεται… πάνω στην κρίση;! Ψυχοσωματικός εκφοβισμός από ένα ολόκληρο σάπιο σύστημα, σ’ έναν ολόκληρο αθώο λαό …

… Θα φύγουν κι άλλοι Βαγγέληδες, δυστυχώς…, θα κοπούν κι άλλα νήματα ζωής, θα κοπούν κι άλλα τριαντάφυλλα…

... Αλίμονο ποιος έχει τη σειρά…!!!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
17/03/2015

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα