Αντίλογος

Στη λαϊκή της Πέμπτης στην Κυψέλη, πάνω στον κόμβο: Ευελπιδων - Κερκύρας και Ύδρας,  πλάτη με πλάτη κάθονται οι μικροπωλητές. Προκαλεί, ο καθένας με τον τρόπο του, τον καταναλωτή να σταματήσει μπροστά  στον πάγκο του και  να κάνει το παζάρι. Ανάμεσα στο κενό των δύο ατέλειωτων ουρών στις δύο άκρες του δρόμου από πάγκους και πραμάτεια, κινούνται δισταχτικά οι πελάτες, σπρώχνοντας επιφυλακτικά τα καρότσια. Μέσα σε όλη τη βαβούρα και Βορειοηπειρώτες.  Πουλούν κι αγοράζουν κι αυτοί. Ο Μιχάλης από το Βούρκο των Αγίων Σαράντα, με τα γλυκά πορτοκάλια του Αγρινίου, τα τραγανά μήλα της Καστοριάς..., σήμερα δεν είναι στα καλά του. Έχασε την ψυχραιμία, την υπομονή… Τον έκανε έξαλλο πρωινό επεισόδιο. Του χρειάζεται χρόνος για να γίνει ξανά ο γουστόζικος Μιχάλης της λαϊκής. Να σας αφηγηθώ τι του χάλασε τη διάθεση: Νέος μικροπωλητής προστέθηκε στη λαϊκή και η εκτόπιση σιγά - σιγά έφτασε  ως τον πάγκο του. Τον έσπρωξε λιγάκι πιο πέρα κι αυτός έσπρωξε το

Όταν φεύγεις από τον τόπο σου και συζητάς, παλεύεις, χορεύεις… μακριά απ’ αυτόν, οργανωμένος σε φορείς - σφραγίδες… σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα κι όπου αλλού…, χωρίς καμιά επιρροή στον κόσμο, οι ντόπιοι - έχουν το ελεύθερο - το βρίσκουν αυλή κι αλώνι να κάνουν ότι νομίζουν… Άλλοτε ύπουλα, είτε φανερά, ξεκούμπησαν - με διάφορους τρόπους από τα πάτρια εδάφη - τα υγιέστατα μυαλά. Για να μείνει - όπως κι έγινε - όλη η διαχείριση, η εξουσία, στα χέρια τους. Να βάζουν κόκκινες, κίτρινες, μπλε γραμμές στην άσκηση της πολιτικής και να μην τις σέβονται… Να συνεργάζονται μ’ οποιοδήποτε αλβανικό κόμμα εξουσίας κι ας έχει μέσα στο συνασπισμό και τους Τσιάμηδες. Ν’ ανεξαρτητοποιούν την κάθοδο του ΚΕΑΔ στις τοπικές εκλογές - «δαγκώνοντας» σίδερο. «Σπόντας» τα μούτρα του Ράμα με το «γενναίο πατριωτικό όχι». Αλλά… στηρίζοντας τον κυβερνητικό συνασπισμό…, για να μην αποχωριστούν την κουτάλα. Την άρπα… (Πολιτική πράξη αυτή εκτός λογικής. Που αρμόζει

«Θυμάμαι παιδί που έγραφα κάποτε τον πρώτο στίχο μου.  Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ -  αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα». Τάσος Λειβαδίτης Αντί να της προσφέρομε εμείς κάτι συμβολικό σήμερα, με την ευκαιρία της ονομαστικής γιορτής, μας κάνει η Έλσα δώρο… Τους αγαπημένους στίχους της. Τα χτυποκάρδια της… Μας στέλνει - σαν τριαντάφυλλα, σαν περιστέρια - περίπου 150 ποιήματα. Παρατηρώ ότι έχει χαρακτήρα ο στίχος της. Γράφει: Έκανα τη μοναξιά μου,/ παραθύρι στα όνειρά μου./ Κι ήρθε κι έκατσε ένας γλάρος/ και μου μίλησε με θάρρος. Ότι γράφει, βγαίνει από μέσα της. Έχει περίεργο αισθητήριο…  Από τα βάθη της ψυχής της ρέει - ρέει ακατάπαυτα - σαν μούστος - σαν παλιό κρασί - η ποίησή της … Αν σου χαρίσουν μια καρδιά,/ κάτσε και άκουσέ την. /Αν ειν’ τα λόγια της γλυκά, / τότε φυλάκισέ την. Είναι καημός, πόνος, παράπονο, αγάπη, ενθουσιασμός, απογοήτευση, αυθορμητισμός, μοναξιά, πληγή, μεθύσι, αϋπνία… η ποίηση της Έλσας Τζούμπα. Πάνω α

(Μεσόγειος - πλημμυρίδα θανάτου). Τα τηλεοπτικά κανάλια παρουσιάζουν αδιάκοπα εικόνες φρίκης… Δείχνουν τους απελπισμένους μετανάστες, που παλεύουν να ξεφύγουν απ’ τον πόλεμο, απ’ τη φτώχεια και πέφτουν στα δόντια του θανάτου. Βλέπεις την τραγωδία του 2015 και παθαίνεις σοκ. Δεν σε κολλάει ύπνος… Τα ειρηνικά νερά της Μεσογείου, όλες αυτές τις μέρες, μετατράπηκαν σε κόλαση. Σε απέραντο νεκροταφείο. Σε υγρό τάφο. (Τα σπλάχνα των σαπιοκάραβων γέμισαν με ανθρώπινα πτώματα). … Φαντάσου τι θα πει να πλέει πλάι - πλάι νεκρός και  ζωντανός πάνω στα νερά της θάλασσας… Να απλώνει τα χέρια, για να πιαστεί στο σαπιοκάραβο ο μετανάστης, και να του τα κόβει ο δουλέμπορος… Να βλέπει ο γιος πώς πνίγεται ο πατέρας. Να βλέπει ο πατέρας πώς πνίγεται ο γιος. …Και να μην μπορούν να κάνουν τίποτε. Απίστευτη, ασυνήθιστη τραγωδία. …Δήθεν ανησυχούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες… Μαζεύονται, συσκέπτονται για να λάβουν μέτρα…μήπως σταματήσουν την καταστροφ

Με προκάλεσε ο Δήμος Δήμας - με την άποψή του μετά από την ανάγνωση του πρώτου μου βιβλίου - για ν’ αναδημοσιεύσω ένα παλιό μου κείμενο, που νομίζω ότι είναι επίκαιρο: «Η «Εγκατάλειψη» μου ‘δωσε χαρά, με τον συμπυκνωμένο τρόπο γραφής, αλλά και λύπη με το περιεχόμενο για τ’ άδειασμα του τόπου…Περισσότερο μ’ άγγιξε η «Λευκή σελίδα», που νομίζω ότι είναι το ρεζουμέ του βιβλίου…». Λογικά η σελίδα αυτή, θα έπρεπε να ήταν εντελώς λευκή. Χωρίς μολυβιά πάνω της. Να είχε μόνο τον τίτλο: Π.χ., οι ασήμαντοι. Ή η ανύπαρκτοι. Το ίδιο κάνει… Όμως θα μπορούσατε εσείς, που επιθυμείτε ακόμα και να σας βρίζουν, παρά να σας αγνοούν, ν’ αντιληφτείτε ότι η «Λευκή σελίδα» ανήκει σε σας; Ασφαλώς και όχι. Γι’ αυτό κι αναγκάζομε να σας εξηγήσω. Να σας βοηθήσω όσο μπορώ, για να μπείτε στο νόημα αυτής της λευκής σελίδας… Λευκή σελίδα θα πει αγνόηση. Δηλαδή αν ασχοληθεί κανείς με σας, θα είναι μεγάλο λάθος. Γιατί θα σας δώσει την αξία που δεν έχετε.

Πριν από μερικά χρόνια είχα την ευκαιρία - ως προϊστάμενος σε γραφείο Δημοσιών Σχέσεων του Επαρχείου Κάτω Δρόπολης - να συμμετέχω σε συνεδρίαση Δικτύου  Ελλήνων Αιρετών Αυτοδιοίκησης της Ευρώπης, που διεξήχθηκε σ’ αίθουσα πολυτελέστατου ξενοδοχείου στην Αθήνα. Εκεί συζητήθηκε η ανταλλαγή προηγμένης πείρας μεταξύ αυτών των αιρετών. Πρωτότυπη ήταν η πρόταση το Φιλανδού αιρετού, σχετικά με την εικονική κατασκευή μιας πλατείας. Με καθορισμένες διαστάσεις, με φωτισμό, με αυτόματο πότισμα πρασίνου, με παιδική χαρά, με διαδρόμους, κλπ, κλπ. Το κονδύλιο - για την αποπεράτωση του έργου - είναι συγκεκριμένο. Περίεργο... Κανένας, μα κανένας ... με τ’ ανάλογο χρηματικό ποσό, δεν μπόρεσε να «φτιάξει» την πλατεία. Όλοι οι αιρετοί απέτυχαν παταγωδώς… Πρώτος, μετά από λεπτομερείς υπολογισμούς, έφερε αντίρρηση ο Έλληνας. Είπε: «Με τρίματα δεν γίνεται έργο».   Στο τέλος εκφράστηκε ο Φιλανδός - ο πρωτεργάτης - εμπνευστής της ιδέας. Δεν μίλησε… Έβγαλε απ

- Έφυγα για να γλιτώσω από τον πόλεμο. Θέλω να ζήσω - λέει Σύριος μετανάστης μπροστά σε κάμερα. Το δάκρυ του κυλάει στο μάτι μου. Στον τόπο του, από τη μια μεριά είναι ο πόλεμος, το τουφέκι…, που τον έχει πάρει κατά πόδι, που του απειλεί τη ζωή. Κι αυτός όλο τρέχει για να σωθεί. Από την άλλη μεριά είναι η θάλασσα. Απέραντη, θυμωμένη, βαθιά. Φοβερή. Έτοιμη να τον καταπιεί… Ανάμεσα σε δύο κακά: το τουφέκι που σου αφαιρεί τη ζωή και τη θάλασσα, που υπάρχει μεγάλη ελπίδα ζωής, το ανθρώπινο ένστικτο της επιβίωσης οδηγεί το μετανάστη να επιλέξει τα βαθιά νερά.  Βουτάει για να βγει σ’ άλλη ακτή. Χωρίς να ξέρει, πέρα στην άλλη άγνωστη άκρη, τι τάχα τον περιμένει ... Τα κύματα τον βγάζουν σε στερεά. Κάπου σ' ένα απόμακρο ελληνικό νησί … Η χώρα μας, παρόλο που βρίσκεται σε παρατεταμένη ανθρωπιστική κρίση, παλεύει με τα κύματα και  σώζει ζωές. Αυτό είναι το μεγαλείο του ΕΛΛΗΝΑ σε ταραγμένη εποχή με φοβερή ανασφάλεια, να το λέμε.  Η ευαίσθητη Ελληνική Ψυχή

Για να δράσει αποτελεσματικά η Αδελφότητα, ο Σύλλογος, η Ομοσπονδία…, ένας οποιοσδήποτε Πολιτικός ή Κοινωνικός Φορές, το έχω ξαναπεί: Πρέπει να διαθέτει, να διαχειρίζεσαι λεφτά. Γι’ αυτό το σκοπό κάθε μέλος έχει καταστατική υποχρέωση να πληρώνει συνδρομή. Αλλά και το δικαίωμα, ασφαλώς, ελέγχου των χρημάτων που προσφέρει. Όμως, αυτό - το σημαντικό σημείο - παραβιάζετε…    … Το ένα ευρώ, ένας λιγότερος καφές το μήνα, είναι χρυσός, όταν το αξιοποιείς σωστά. Για να καταλάβουμε καλύτερα τι θέλω να πω, παίρνω ένα παράδειγμα. Αυτό των συνταξιούχων, που είναι νωπή πληγή. Που πονάει πολύ. Ζήτημα, το οποίο το βλέπω σαν ιδέα αλλά και σαν υποχρέωση:  Αν ο κάθε συνταξιούχος μας - όταν έπαιρνε τα χρήματα - θα εκταμίευε όλα αυτά τα χρόνια, σε κοινό τραπεζικό λογαριασμό μόνο ένα ευρώ το μήνα, στο ταμείο ο σύλλογός τους θα είχε κάποια στιγμή ικανοποιητικό ποσό λεφτών, καλό κομπόδεμα. (Βάλτε τη μύτη του μολυβιού κάτω και υπολογίστε … ! Θα εκπλαγείτε απ' τον αριθμ

Στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου εισάχθηκα το ’93 για λιγοήμερη νοσηλεία, έζησα μια τραγωδία. Απέναντι από το κρεβάτι μου είδα έναν ηλικιωμένο να πεθαίνει. Να "χαιρετάει" τη ζωή. Μετά τις νοσοκόμες να ρίχνουν πάνω του λευκό σεντόνι και τον τραυματιοφορέα να τραβάει από το θάλαμο το νεκρό.   Όλες αυτές τις μέρες, που ο παρήλικος ήταν σε κρίσιμη κατάσταση - σχεδόν ετοιμοθάνατος - δίπλα του ούτε στιγμή δεν είδα συγγενικό πρόσωπο. Πάνω από το κεφάλι του ασθενή καθόταν μόνο η αποκλειστική. Το χειρότερο που διαπίστωσα ήταν: … Πέρασαν αρκετές μέρες ώσπου ήρθαν να πάρουν το νεκρό οι συγγενείς για να τον κηδέψουν. Αναρωτήθηκα τότε μέσα μου και είπα: Πώς μπορεί να ξεριζωθεί από την ανθρώπινη ύπαρξη ο ανθρώπινος πόνος;! Έπρεπε να περάσουν μερικά χρόνια όμως για να συνειδητοποιήσω τι ήταν εκείνο που αντίκρισα και συναισθάνθηκα βαθιά στο νοσοκομείο.   Στην πορεία είδα να μας κατακτά κι εμάς τους Βορειοηπειρώτες το ίδιο σύνδρομο. Εμείς

Έχει πλέον το δικαίωμα της πραγματικής αλλαγής στην Ομόνοια ο νεοσύστατος Γενικός Πρόεδρός της. Να μετατρέψει την Εθνική μας Οργάνωση από μαγαζί ορισμένων σε σπίτι όλων. Παράλληλα με την ικανοποίηση για την εκλογή του, μεσολάβησε και η πικρία. Ο Λεωνίδας Παππάς δεν ελέγχει το Γενικό Συμβούλιο. Μετά από την πρώτη κιόλας  συνεδρίαση διατυπώνει: «Δεν είναι το βουνό και η ανηφόρα μπροστά σου, που σε καταβάλει, όσο το χαλίκι στο παπούτσι σου...». Το κατεστημένο - ένα μυαλό με φραγμένες αρτηρίες - συνεχίζει να εμποδίζει. Κι ας έχει τα χέρια δεμένα...  O πρόεδρος άρχισε ν’ αποδίδει, να κάνει τα κηρύγματα πράξη: Ξεχορτάριασε την είσοδο των κεντρικών γραφείων, ξεσκούριασε την κλειδαριά, φώτισε την πρόσοψη. Ενεργοποίησε ένα βασικό μηχανισμό: Το Πολιτικό Συμβούλιο. Που παρά πολλά χρόνια ήταν σε αδράνεια. Κατέβηκε στη βάση κι ήρθε σ’ επαφή με τοπικούς παράγοντες:  Δημογέροντες προέδρους τοπικών οργανώσεων, απλούς πολίτες. Είπε κι άκου

«- Ο κόσμος σε διαβάζει με μανία, βλέπει τις τοποθετήσεις σου και δεν βγάζει άκρη - μου λέει ο Νίκος Μήτσης -. Δεν καταλαβαίνει που το πας με τον «Αντίλογο». Κάποια στιγμή όμως - λέει - θα βγάλεις το κεφάλι. Θ’ αποδείξεις κι εσύ ποιον εξυπηρετείς…Εγώ, όμως, σε ξέρω από την κόψη…». Οι αναγνώστες, λογικό είναι, να έχουν το ιδεολογικό, κομματικό πιστεύω τους. (Ο καθένας είναι διαφορετικός και δεσμευμένος…) Όμως με θέλουν κι εμένα ν’ ανήκω στο δικό τους πολιτικό περιβάλλον. Για να εξυπηρετώ - με την δημοσιογραφική μου ιδιότητα - τα δικά τους πιστεύω … (Άμα τ’ αλλάζει ο καθένας, σύμφωνα με τα συμφέροντά του, το ίδιο να κάνω κι εγώ). Να όμως, που το πιστεύω μου είναι διαφορετικό. Κομματικά ανεξάρτητο.   Λειτουργεί βάσει μιας σταθερής, κάθετης λογικής.  Ψηφίζω αντικειμενικά, γιατί διέπομαι από αρχές. Επιλέγω καθαρά το κόμμα, το βουλευτή, το δήμαρχο, το εκλεκτό πρόσωπο, που το θεωρώ καλύτερο από τ’ άλλα. Με την ελπίδα ότι με τις ικανότητές του,

Ξεκίνησα σαν  «ψέμα» τον «ΑΝΤΙΛΟΓΟ».  Σαν πρόχειρη διαδικτυακή επικοινωνία… Σαν παιχνίδι χρονοτριβής. Όπως συμβαίνει, συνήθως, σε πολλούς… Δεν προέβλεπα εύκολα… ότι αν προσέξεις τον δημόσιο λόγο σου, τον θέσεις υπεύθυνα και απλά στην υπηρεσία του κοινού, θα έχεις τόση μεγάλη ανταπόκριση. Θα σε διαβάζει πολλής κόσμος. Τώρα πλέον ο «ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ» μετατράπηκε σ’ ένα σοβαρό μέσο μαζικής επικοινωνίας κι ενημέρωσης, που με κρατάει δέσμιο. Με σκουντάει…  (Θέλω ή μη, μ’ επιστρατεύει συνέχεια σε δουλειά). Μ’ αναγκάζει να είμαι υπεύθυνος και σεμνός στα όσα λέω… Στο πώς να τα λέω… Με θέλει να είμαι ρεαλιστής. Καθόλου λαοπλάνος, λαϊκιστής.  Δηλαδή να χαϊδεύω αφτιά… Να λέω ατόφια την αλήθεια που πονάει κι ας μ’ αφήνει «μόνο» και «φτωχό». Στόχος του «ΑΝΤΙΛΟΓΟΥ» είναι η περιγραφή μ’ ακρίβεια κι ειλικρινά του δρόμου που διανύουμε ως Βορειοηπειρωτική Κοινότητα. Παρουσιάζει με περισσή αγάπη αξιόλογα πρόσωπα και πράξεις, μιλάει για ήθη κι έ

(Ιδρύεται Σωματείο Βορειοηπειρωτών πάνω σε νέα αντίληψη) Μην νομίζεις…;! Κι ας παίζω το δημοσιογράφο, τον εξελιγμένο, δεν είμαι ούτε εγώ απαλλαγμένος από τις προκαταλήψεις   Μου τις έχει επιβάλλει - εμψυχώσει - το μολυσμένο περιβάλλον γύρω μας… Οι λανθασμένοι, μέχρι τώρα, χειρισμοί μας. Με αμφιβολία, με πλήρης αμφισβήτηση για πρόσωπα και  πράγματα - σας λέω την αλήθεια - μπήκα πρόσφατα σε αίθουσα όπου συζητήθηκε κι έγινε η πρώτη κίνηση για την ίδρυση του Βορειοηπειρωτικού Συλλόγου Αθηνών. Νόμισα ότι πάει να γίνει ανακύκλωση. Είπα: - Ένας άλλος φορέας - σφραγίδα πάει να προστεθεί στο αλαλούμ της κοινωνίας μας, που να τον τραβάν τα κόμματα από τη μύτη. Όμως…, απ’ τα όσα άκουσα και είδα, δεν είναι έτσι… Λανθασμένα σκεφτόμουν. Κατάλαβα ότι ο κόσμος μας - πλέον Έλληνας πολίτης με ίσα δικαιώματα κι ευκαιρίες στην πατρίδα του - πρέπει να οργανωθεί κάλλιστα σε πλαίσια δήμου. Για να αποχτήσει δύναμη. - Αρκετά μείναμε στο περιθώριο -. Ν

(Οι «ζυμώσεις» για τον ΥΠΟΨΗΦΙΟ ΔΗΜΑΡΧΟ συνεχίζονται) Θα παιχτούν πολλά λεφτά - ατσαλάκωτα 50ευρα - στις επερχόμενες τοπικές εκλογές, αφού είναι μεγάλα τα συμφέροντα. Μπροστά σ’ αυτά ποτέ δεν απόκτησε τις πραγματικές του διαστάσεις ο τόπος μας… Είναι πολύ στενός, πολύ μικρός. Για να μην πω… ασήμαντος. Το κομματικό παλαιομοδίτικο παιχνίδι, είναι αξιοπερίεργο. Απρόοπτο. Μάλλον άκρων επικίνδυνο. Οι ζυμώσεις για να πετύχουν - συνεργάσιμοι πλέον οι σφοδροί «αντίπαλοι» - τον υποψήφιο Δήμαρχο κοινής αποδοχής, δεν τελείωσαν. Δεν ‘βγαλαν άκρη… - Ακόμα αλληλοσυγκρούονται βάναυσα τα ιδιοτελή συμφέροντα -. Όταν οι «οχθροί» γίνονται μαζί, κάνουν τρελά παιχνίδια. Καταστρέφουν πολλαπλά… Τα πάντα.  Έφτασε η μέρα να ισοπεδώσουν για καλά, ότι έχει απομείνει όρθιο... Θα σταυρώσουν τον κατακαημένο τόπο σαν το Χριστό… Μακάρι να τολμήσει να βγει μπροστά κάποιο ισχυρό, ευαίσθητο, δημοφιλή  πρόσωπο, που να αγαπάει δυνατά, παθιασμένα τη μικρή

«Φρέσκος» κάτοικος της Αθήνας, γι’ αρκετό καιρό έχανα τον άγιο μου στις κινήσεις μου. Προπάντων στο κέντρο, στην πλατεία Ομονοίας. Δεν ήξερα πού πέφτει η Ακρόπολη και πού ο Λυκαβηττός…  Ο ήλος μου ‘μοιαζε σαν ν’ ανέτειλε ανάποδα. Είχα χάσει εντελώς τον προσανατολισμό. Μόλις έπιασα δουλειά κι ενοικίασα διαμέρισμα, πλάκωσαν συγγενείς και φίλοι. Παρατούσα τότε τ’ αναγκαίο πενιχρό μεροκάματο και τους ξεναγούσα σε ιστορικά μουσεία, σε αρχαιολογικούς χώρους, αλλά κυρίως στην Ακρόπολη. Θα πικραινόμουν, θα αισθανόμουν άβολα, αν τυχών έφευγε κανείς, χωρίς να δει τον Παρθενώνα. Εκείνη την περίοδο - με φίλο μου Ελλαδίτη από την Πλάκα - σ’ ελεύθερο χρόνο, πότε πίναμε παρέα καφέ στου Ψειρή και πότε τρώγαμε σουβλάκια στο «Μπαϊραχτάρη». Του ομολογώ την πράξη μου, την συμπεριφορά μου, για να δω τι θα πει ...  Μετά από μια περίεργη ματιά, μου λέει κάτι που ακόμα δεν μπορώ να τ' αντιληφθώ: «Σοβαρά παρατάς το μεροκάματο και κάνεις αυλή κι αλώνι την Ακρόπολη;! Ζω κ

Ας υποθέσουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον κύριο Αλέξη Τσίπρα, παρ’ όλα τα δύσκολα που περνάει, θα επαναφέρει τη σύνταξη του ΟΓΑ στους Βορειοηπειρώτες… (Ακούγεται ότι ο υπάρχον βάναυσος, άθλιος, απάνθρωπος νόμος της αφαίρεσης - όχι των λεφτών, αλλά της ζωής -… τροποποιείται, για να περάσει σύντομα στη Βουλή) ... Όταν η προηγούμενη κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον κύριο Αντώνη Σαμαρά, την έκοψε. Επειδή η χώρα βούλιαζε… Τότε οι κακόμοιροι Βορειοηπειρώτες παρήλικες, θέλοντας ή μη, θα κάνουν τη διαφορά. Θα δουν τη διαφορά…, στην πιο άνετη ζωή, στην περίθαλψη... Και θα πουν - δικαιολογημένα - το «ευχαριστώ», σ’ αυτόν που τους συμπαραστάθηκε.  Που αποκατάστησε την αδικία. Χωρίς να κοιτάξουν - οι παρήλικες - ούτε δεξιά, ούτε αριστερά… … Μόνο μπροστά... ....Τόσο απλά… είναι τα πράγματα. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 04/04/2015

Το παρακάτω γεγονός συνέβη τη χρονική περίοδο 1912 με '13. Πριν ακόμα στα Βαλκάνια χαραχτούν τα σύνορα, που αδίκησαν κράτη και λαούς… (Μικρός πήρε την ιστορία αυτή από τα χείλη της «Νίνης του Νίκου» και την επτασφράγισε μέσα στην ψυχή του, o Παναγιώτης Κιάμος. Για να τη μεταφέρει ατόφια ως τις μέρες μας): …Τα ελληνικά στρατεύματα είχαν πάρει κατά πόδι τους Τούρκους και τους έσπρωχναν προς τ’ αλβανικό. Το βράδυ το επιτελείο αποφάσισε ώστε ο στρατός να ξενυχτήσει στη Δερβιτσάνη. Ο Βαγγέλης Ξέρρας πέρασε όλη τη νύχτα μαζί με τους Ελλαδίτες μαχητές. Χάρηκε τη στημένη ελληνική σημαία στην πλατεία, χόρεψε και τραγούδησε μαζί τους ως το πρωί. Συχνά του ‘φταναν στ’ αφτί διάφορες ειδήσεις. Ότι γινόταν Βαλκανικός Πόλεμος κι ότι η Ήπειρος κοντεύει να λυτρωθεί… Αλλά με τα μάτια του - από κοντά - πόλεμο δεν είδε. Ούτε ταμπόρια, ούτε άρματα. Αυτός ήξερε μόνο να σκορπάει κοπάδι προβάτων στις πλαγιές και στα βουνά, να παίζει φλογέρα και να τραγουδάει τον Ύμνο της Ε

Θα πω και το ελάττωμα, που αντιστοιχεί σε στάση ορισμένων δικών μας ανθρώπων. Όπως εκτίθενται - με τις απόψεις τους σε κείμενα και σε δημόσιο διάλογο - σε εκνευρισμένη κομματική αντιπαράθεση - σε σκουντούν, σ’ ερεθίζουν και παίρνεις ανάποδες. Παρόλο που το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι αναξιόπιστο - βουτηγμένο σε βαθιά κρίση - οι φανατικοί Βορειοηπειρώτες υποστηρικτές  των διεφθαρμένων κομμάτων το χαβά τους… Νομίζεις ότι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μαζί με τα ελληνικά κόμματα. Κι ας γνωρίζουν καλά ότι μας αγνοούν, μας προσβάλουν, μας ξεχωρίζουν με την πολιτική τους συμπεριφορά… Κάπου οι φανατισμένοι κομματικοί υποστηρικτές, σε δημόσιο διάλογο, μπάζουν σαν σφήνα το «παράπονο» και τον «καημό» τους, για την εγκαταλειμμένη Πατρίδα μας… Με μόνιμη 25χρονη διαμονή στην Ελλάδα, μετατράπηκε πλέον σε σχήμα λόγου, σε παιχνίδι, σε κοροϊδία η αναφορά στα πάτρια εδάφη. Αφού σταδιακά συγχωνευόμαστε, εντασσόμαστε ολοκληρωτικά στην ελλαδική κοινωνία. Χωρίς την παρο