Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΟ

(Κείμενο γραμμένο πριν από μερικά χρόνια, σε πρόθυρα προεκλογικής εκστρατείας)

Αισθάνομαι εξοργισμένος με τη συμπεριφορά και τη νοοτροπία του Έλληνα σε περίοδο εκλογικών αναμετρήσεων.

Του τα ρίχνει ο Νίκος Δήμου στο ψαχνό. 

Τζόγο αποκαλεί τις  εκλογές - αγαπημένο παιχνίδι του Έλληνα.

«Δώσε στον Έλληνα εκλογές - γράφει - και πάρε του την ψυχή… Ξεχνάει να φάει, ξεχνάει να κοιμηθεί, και - αλίμονο - ξεχνάει να δουλέψει.

Δεν βγάζει λεφτά, μόνο ξοδεύει. Αλλά κι όταν χάνει, πιστεύει πως τελικά κερδίζει …

… Σε λίγο ο τόπος αυτός θα παράγει μόνο ψηφοδέλτια και υποψηφίους».

Τα τηλεοπτικά παράθυρα και οι στήλες εφημερίδων τούτη την περίοδο σε ζαλίζουν ακόμα περισσότερο - ευκαιρία είναι - με τη φοροδιαφυγή, με τ’ άδεια ταμεία - την καμένη γη, με τη διαφθορά και τη διαπλοκή, με την κυβερνητική σπατάλη - με τα απανωτά σκάνδαλα των πολιτικών …

- Ο Καραμανλής «καθάρισε» τη λίστα των υποψηφίων βουλευτών από τους απατεώνες του Βατοπεδίου, χωρίς να παραδεχτεί ποτέ το σκάνδαλο.

Ο Παπανδρέου. «αποκεφάλισε» όσους τσεπώθηκαν από τη Siemens, χωρίς να βάλει - απολύτως κανέναν - στο σκαμνί του ενόχου -.

Κανένα κόμμα δεν πείθει - όλα είναι βουτηγμένα στη βρωμιά. Κι όμως, στις εκλογές κάποιο θα βγει πρώτο.

Θα πάρει εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση. Ή από μόνο του ή σε συνεργασία με άλλο κόμμα.

- Δεν θα μείνει ο τόπος ακυβέρνητος -.

Για να διαχειριστεί «καλύτερα», βάσει συγκεκριμένου «κομματικού προγράμματος», τα λεφτά του δημοσίου.

Τα κόμματα προσπαθούν να επιλέξουν για υποψηφίους βουλευτές, πρόσωπα που αρέσουν στον κόσμο. Για ν' ανεβάσουν το εκλογικό ποσοστό τους. Διείσδυσαν και σε μαντρί μεταναστών με νωπή ελληνική  ιθαγένεια.

Συμπεριέλαβαν πρόσωπα κι απ’ το χώρο μας.

Κάποια που δεν τους ζαλίζουν με προτάσεις για την επίλυση των διαφόρων ζητημάτων μας και κυρίως του Βορειοηπειρωτικού, που ξεπουλήθηκε το ’12, - να καεί το ’12, λέει ο ποιητής - το ’14, το ’40, το ’44, το ΄90 και συνεχίζει να ξεπουλιέται - σε τιμή ξεφτίλας - και σήμερα.

Τους κλείνουν το στόμα με υποσχέσεις και θέσεις για κονόμα. Για λεφτά που δεν έχουν Θεό, αλλά έχουν αφεντικό!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
19/03/2015


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...