Αντίλογος

Ο ένας πόλεμος είναι ορατός και γίνεται μ’ όπλα μαζικής καταστροφής.  Σ’ αυτή την περίπτωση τον εχθρό τον έχεις μπροστά, απέναντί σου και λαμβάνεις τα ανάλογα μέτρα αυτοπροστασίας. Ο άλλος πόλεμος είναι αόρατος, αθόρυβος, πολύ χειρότερος.   Φονικό όπλο έχει την οικονομική κρίση, που σ’ οδηγεί ύπουλα και σταδιακά σ’ απόγνωση, σ’ αυτοκτονία… Σε αυτοχειρία. Και οι δύο πόλεμοι  εξοντώνουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την ανθρώπινη ύπαρξη. Τους προκαλεί η βουλιμία της παγκόσμιας ελίτ για συσσώρευση μυθικού πλούτου …   Ακούω να λένε ότι  στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, αυτοκτόνησαν περίπου 15 χιλιάδες άτομα.     Προκύπτει, τα θύματα της κρίσης, να είναι περισσότερα απ’ εκείνα της μακρόχρονης αιματηρής πολεμικής διένεξης στο Βιετνάμ… Ακούω και το άλλο. Ότι την κρίση την προκάλεσαν. Κι ότι τα χρέη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μόνο μια απάτη. Μια υπέρ διογκωμένη φούσκα. Μια χούφτα ιδιώτες,...

(Εκφράζω ιδέες, με σκοπό και ελπίδα να υλοποιηθούν). Καιρό τώρα με βασανίζει ένα θέμα, μια ιδέα: Η στενή συνεργασία της πολιτικής με την παράδοση στο χώρο μας.  Η συμπόρευση - σχέση της Εθνικής μας Οργάνωσης, της Ομόνοιας, με το χορό, με το τραγούδι, με την παραδοσιακή ενδυμασία, με τους λαλητάδες... Μ’ όλη τη λαογραφία της περιοχής, στη γενικότητα…  Ο Νικηφόρος Τσολάκης με ξάστερο μυαλό - συνταξιούχος χωρίς σύνταξη - σου λέει ένα γεγονός: Με ρώτησε ένας Εβραίος: -Από πού είσαι; Από τα Γιάννενα ή από πιο βόρεια; Του ανέφερα κοντολογίς την ιστορία του τόπου μου, το παράπονό μου. Πώς έπεσε ένα σύνορο κι άφησε έξω από την Πατρίδα - κορμό τη γενέτειρά μου. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Εβραίος, μ’ εμπορικό μυαλό, είχε δει λαογραφικές παραστάσεις και είχε κόλλημα με μια πεντακάθαρη ενδυμασία, με πολλά κεντήματα και χρυσαφικά. Αυτή της Δρόπολης. Είπε χαρακτηριστικά: - Όταν ταράζονται τα κρεμασμένα φλουριά στο μέτωπο και στα στήθη τω...

(Μετεκλογική διαπίστωση και δίδαγμα) Οι πιο κρίσιμες βουλευτικές εκλογές στην ιστορία του ελληνικού έθνους επισφράγισαν τη βαθιά ήττα του Σαμαρά και τη σαρωτική νίκη του Τσίπρα. Έπεσαν οι δεξιοί και ορθοπόδησαν οι αριστεροί… Μ’ άλλα λόγια: Στην Ελλάδα απέτυχε ο φόβος - επένδυση της Νέας Δημοκρατίας για να κρατηθεί στην εξουσία και να βαθύνει τη λιτότητα και πέτυχε η «ελπίδα που έρχεται» του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., που έχει πλέον την ευκαιρία να κυβερνήσει τον τόπο. Να φέρει την «πρόοδο». Ν’ «αλλάξει» κυριολεκτικά τη ζωή τ’ απλού πολίτη. Αυτή είναι τουλάχιστον η προεκλογική δέσμευση… Εμείς οι Βορειοηπειρώτες, όμως, που συμμετείχαμε σ’ αυτό το Βατερλό, με περισσότερες δυνάμεις από ποτέ, χάσαμε παταγωδώς. Κι αποδείξαμε άλλη μια φορά τον κακό μας εαυτό. Κι ότι είμαστε σκορποχώρι. Πανταχαμένοι: Από πατρίδα… Από ιδεολογία. Από ηγέτες… Ακόμα… κι από ιστορία… Λοιπόν, είμαστε τελειωμένοι… Αποδείξαμε έμπρακτα ότι λειτουργούμε προσωπικά. Χωρίς αρ...

« Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε » .       Ουίνστον Τσώρτσιλ Ναι, εγώ είμαι αυτός…, μην σας φαίνεται καθόλου περίεργο. Εγώ που σας κάνω παρέα, μήνες τώρα, με τις ελεύθερες σκέψεις και απόψεις μου στον «Αντίλογο». Ναι, εγώ είμαι αυτός, που φωτίζω, με απλή λογική και ρομαντισμό τι αποφάσεις μπορούμε από κοινού να λάβουμε μην και βελτιωθούμε… Γίνουμε καλύτεροι… Εγώ ο τολμηρός, αυτή τη στιγμή είμαι αδύναμος, άτολμος, αναποφάσιστος ψηφοφόρος. Δεν αποφασίζω εύκολα... ποιο κόμμα - απόκομμα, ποιο ρεμάλι, καραγκιόζη - πολιτικό να ψηφίσω. Αφού στην πιο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, δεν σκέφτονται καθόλου την δόλια Πατρίδα που κατρακυλά, μα μόνο το τομάρι τους… Από την κρίση δεν διδάχτηκαν τίποτε. Μόνο την εκμεταλλεύονται για βόλεμα.   Νιώθω φοβερά υπεύθυνο άτομο…, χωρίς να υπερβάλω… Την επόμενη των εκλογών, δεν επιθυμώ να κόψω το χέρι μου. Να πάρω, με την ανεύθυ...

Άμα σφύριζε, σίγουρα δεν του πήγαινε καλά η δουλειά. Το σφύριγμα έδειχνε ότι ο Κίτσιος Ζντάβος ήταν θυμωμένος. Άμα τον άκουγες να τραγουδά, άλλαζαν τα πράγματα. Όλα του πήγαιναν ρολόι. Τη Δρόβιανη, αρκετά χιλιόμετρα μακριά από τη Δερβιτσάνη - «πίσω απ’ τον ήλιο» - την έπιανε πεζός. - Θα πεταχτώ μια στη Βέργω - σου έλεγε - πάω και γυρίζω…!  Σαν να ‘ταν η αλαργινή Δρόβιανη ‘δω κι αυτού. Αφαίρεσαν την τέσσερα του κόμματος από ‘να κτίστη κι είδε το φίλο του πικραμένο…   - Θα σου φτιάξω εγώ μια με πέτρα, που να ‘ναι αντοχής, Νίκο μου - του είπε. - Μόνον εσύ μην μου χολιάζεις… Καθώς κτιζόταν με πέτρα το Μέγαρο του Κόμματος στ’ Αργυρόκαστρο, δημοσιογράφος επισκέπτεται τους λιθοπελεκητές, να τους ρωτήσει για τη νέα ζωή στο χωριό. Η παρέα, με τρόπο, τον στέλνει στον «επιτήδειο». Ο Κίτσος μ’ άνεση, του λέει: - Κάποτε είχαμε τις γρέντες του σπιτιού γεμάτες καλαμπόκι. Τώρα δεν έχουμε σπυρί. Σπάει το ποντίκι τη μύτη στα σπίτια μας....

(Σκιτσογράφημα) Πρόσεχε τη μάνα - Όλγα στο κέντημα. Μικρούλα, η Καλλιρρόη, έριχνε κι αυτή καμιά σταυροβελονιά. Καλά… που δεν τρυπούσε τα χεράκια της… Τα μάτια της αξεκόλλητα από τα πολύχρωμα νήματα… Μεγάλωσε μέσα στα κοφτά κεντήματα, στην προίκα που ετοίμαζε με μεράκι, για νεόνυμφες, η μάνα της. (Τ’ ασπροκέντι, το κοφτό, μπήκε μετά το ‘30, πριν υπήρχε το ανεβατό…) Όταν ένιωσε έτοιμη, ασχολήθηκε και η Καλλιρρόη με το ίδιο αντικείμενο. Κι απέδειξε με την υπομονή, που τη διέκρινε, με το προσεκτικό μάτι, το καλό χέρι, το γούστο στο κέντημα, ότι είναι ανώτερη του μάστορα. Την είδε, τη δοκίμασε ο κόσμος και τη βαθμολόγησε. Την αποκάλεσε, χωρίς υπερβολή: Γραφοχέρα. Τη χαρακτήρισε, χωρίς δισταγμό, πετυχημένη καλλιτέχνιδα… Στ’ αμπέλια, που δούλευε παρέα και μ’ άλλα μέλη της ταξιαρχίας, σ’ ανάπαυλα, κάτω από βαθύσκιωτο δέντρο, στη στιγμή έριχνε ευθεία με μολύβι, το σχέδιο του κεντήματος σε πανί. Για μαξιλάρι θα ήταν, για τραπεζομάντιλο, για γων...

Συνήθως στις συνεντεύξεις μου κάνω έναν μικρό πρόλογο. Σε ετούτη τον αποφεύγω. Θα αρκεστώ μόνο με την προβολή ενός αποσπάσματος, που το θεωρώ το σημαντικότερο σε όλο το σκεπτικό του νέου πρόεδρου της Εθνικής μας Οργάνωσης, Λεωνίδα Παππά:  «Υπάρχουν αξιόλογες  μονάδες στην κοινότητά μας. Αξιόλογα άτομα που πρέπει να αναλάβουν ρόλο. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση, να πλησιάσουμε και να εντάξουμε στα κοινά έντιμους και ικανούς ανθρώπους».          Πρώτα, για το καλό της μικρής μας υπέροχης Πατρίδας, Λεωνίδα, σου εύχομαι καλή επιτυχία! Ευχαριστώ πολύ!      Ορισμένοι θεωρούν βιαστική την κίνησή σας, ως νέο εκλεγμένο πρόεδρο, σχετικά με τη συνάντηση στην Ηγουμενίτσα με τον πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, σε περίοδο κιόλας προεκλογικού αγώνα στην Ελλάδα. (Ξεκίνησαν οι πυροβολισμοί). Ποια είναι η απάντησή σας; Ήταν μεγάλη τιμή για μένα, που συναντήθηκα με τον πρωθυπουργό της Ελλάδος, πριν συμπληρωθούν 24 ...

Ψέμα με ουρά, είναι οι δεσμεύσεις για την επαναφορά του πενιχρού επιδόματος στους υπερήλικές μας Βορειοηπειρώτες, δηλώνω υπεύθυνα κι ανεπιφύλακτα απ’ την αρχή … Είναι προεκλογικό τέχνασμα, αερολογίες… Τίποτε άλλο. Το επιχειρούν, για ν’ αποκομίσουν ψήφο: Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση Συνιστώ: Τις δεσμεύσεις μην τις πιστεύετε…! Μην κατεβάζετε ξανά κάτω άλλο πικρό χάπι!  Θα σας εξηγήσω - όσο μπορώ πιο απλά και κατανοητά τη θέση μου - . Χωρίς να επηρεάσω προεκλογικά. Πρώτα, λογικό είναι, αναλύω τη στάση της Κυβέρνησης: Αυτή κατήργησε το επίδομα. Με δική της ή με πρωτοβουλία της Τρόικα, άλλη ιστορία αυτή. Στην οργανωμένη αντίδραση των Βορειοηπειρωτών, με συλλαλητήρια, επίσημες συναντήσεις, επιστολές, και τα λοιπά, μία και ρητή ήταν η επίσημη απάντηση: Η αδικία θ’ αποκατασταθεί όταν δημιουργηθούν, με το καλό, οι κατάλληλες συνθήκες. Όμως επαναφορά του επιδόματος - όλο αυτό το διάστημα διακυβέρνησης της χώρας από τον κύριο Σαμαρά - δεν είδαμε....

(Σαν ανέκδοτο…) Προχθές, στους Αγίους Σαράντα, πίνοντας το καφεδάκι δίπλα στη θάλασσα…άκουσα το ωραίο «ανέκδοτο». Που τ’ αφηγήθηκε τόσο ωραία ο γουστόζικος αφηγητής: - Τον πάει τον έπαρχο τ’ Αλύκου ο κόσμος. Από τώρα - μήνες μας χωρίζουν από τις τοπικές εκλογές - το διαλαλεί ανοιχτά, φωναχτά: «Κομμάτια θα γίνουμε αν δε βγάλουμε Δήμαρχο της περιοχής τον Καϊση!». Ο γνήσιος, αθώος κόσμος εκφράζει έτσι, την μεγάλη αγάπη, την εκτίμηση και το σεβασμό, για τον άνθρωπο που ξέρει να συμπεριφέρεται, να προσφέρει και να αγωνιά…     - Παρακαλώ να σας πω εγώ το «μυστικό» αυτής της μεγάλης, δυνατής και αδιάρρηκτης σχέσης ανάμεσα Βουρκιώτη και Καϊση - λέει γνωστός του έπαρχου. Ο οποίος βάζει κάτω επιχειρήματα κι όχι κουβέντες του μύλου: «Βασικό είναι ένα χειροπιαστό στοιχείο…  Ότι ο Χρήστος είναι καλός. Γεγονός που δεν το αμφισβητεί κανείς…Κυρίως για όσους τον γνωρίζουμε από κοντά κι απ’ την καλή. ΄ Όμως, κοίτα τι σημαίνει ψυχολογία Βουρκιώτη...

(Της Ελένης Δήμου, Πρόεδρου της ΝΕΒ) Ήρθε η Ελένη με τετράδιο και μολύβι στο χέρι και κάθισε δίπλα μου.  Στην πρώτη γραμμή. Για να είχε κοντά κι απέναντι την Επιτροπή καταμέτρησης ψήφων. Πάνω στο χαρτί έγραψε τον αριθμό 360.  Όσοι ήταν οι εκλέκτορες.  Μ’ ευθεία γραμμή, προς τα κάτω, χώρισε το φύλλο στα δύο. Τις δυνάμεις, τις χώρισε σε «αντίπαλα στρατόπεδα» Αντίστοιχα: Σε αυτό της συντήρησης,  της στήριξης του κατεστημένου από τη μια μεριά. Και στο άλλο, της αλλαγής και την προόδου. Που στοχεύει να φέρει στον τόπο θετικές εξελίξεις… Εντωμεταξύ… με ήπιο τόνο, ακούω το Λεωνίδα να λέει: «Όποιο και να είναι τ’ αποτέλεσμα, συνιστώ ηρεμία…!» Μόλις τελείωσε η μέτρηση και βγήκαν τα κουκιά… πετάχτηκε όρθια από χαρά η Ελένη...  Και φώναξε με το βλέμμα ριγμένο προς την άλλη πλευρά... Χωρισμένοι, καθισμένοι κατά περίεργο τρόπο στ’ αριστερά της αίθουσας: -Έτσι, ρεεε…, δίνεται και κερδίζεται η μάχη!!! Άρπαξε κι έσ...

Στο παρά πέντε να πέσουν μπουνιές… Να γίνουμε ρεζίλι... Ρόμπα ξεκούμπωτη… Κουρέλι… Θα διέρρεε αυτομάτως, θα έκανε τεράστιο κρότο στα ΜΜΕ η δυσάρεστη είδηση. Με τον προκλητικό τίτλο: «Αδελφοσπαραγμός σ’ αίθουσα εκλογικής αναμέτρησης». Σε στιγμή απερίγραπτης χαράς, ενθουσιασμού ιστορικής σημασίας. Ανάδειξης νέου Πρόεδρου ΟΜΟΝΟΙΑΣ, του Λεωνίδα.  Που μας έφερε πολύ κοντά την ονειρεμένη, εδώ και πολύ καιρό, χαμένη Ελπίδα… Υποψήφια δύο καλά νέα παιδιά: Ο Κάγιος κι ο Παππάς! Για το κοινό μας ολόιδια και τα δύο. Χωρίς, απολύτως, καμιά διαφορά… Από παράνομη - παράλογη πράξη, φωτογράφηση ενός ψηφοδελτίου από εκλέκτορα - υπάλληλο επαρχείου, για απόδειξη στον έπαρχο - αφεντικό που αμφέβαλλε, ξέσπασε ο καυγάς. Δημιουργήθηκε όλη αυτή η άνοστη, παράλογη ιστορία. Ο σκυλοκαυγάς, δεν ξέσπασε για του Τσέλιου το μουστάκι. Δεν είναι καθόλου αθώος. Τα αίματα δεν άναψαν στα χαμένα. Οι αίτιοι τον προκάλεσαν μ’ ένα συγκεκριμένο σκοπό. Πρ...

Με τα 24 ΧΡΟΝΙΑ μιας ωραίας παράδοσης - υπέροχης συνήθειας,  δεν γίνονται «αστεία». Ο κόσμος μας συνήθισε να γιορτάζει κάθε χρόνο την επέτειο της Εθνικής μας Οργάνωσης εκεί που ιδρύθηκε. Στη Δερβιτσάνη. Φέτος όμως, για πρώτη φορά, το σύνθημα - λάβαρο, εκτοπίστηκε. Τοποθετήθηκε, αναγκαστικώς, λόγω εκλογής νέου Προέδρου, σε αίθουσα των Αγίων Σαράντα. Μια ομάδα, δερβιτσωτών, που συμμετείχε και δεν συμμετείχε, στη διαδικασία, έκανε αθόρυβα και πολιτισμένα, μια αυθόρμητη κίνηση. Με δική της πρωτοβουλία λειτούργησε κι αποκατάστησε την «αδικία». Διόρθωσε, με συγκεκριμένη πράξη το «λάθος». Ξεκάρφωσε από την αίθουσα της παραλιακής πόλης τα «24 ΧΡΟΝΙΑ ΟΜΟΝΟΙΑ» και τα τοποθέτησε στο Μέγαρο Πολιτισμού. Εκεί που έχουν τη θέση τους… Στο χωριό απ’ όπου ξεκίνησε ο 24ΧΡΟΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ για δικαίωση και δικαιώματα. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 12/01/2015

(Διάλογος πριν την ανατροπή, με τον πρόεδρο της Ομόνοιας, Λεωνίδα Παππά) Δεν προλογίζω, δεν σχολιάζω. Μόνο ένα θα πω. Νομίζω ότι τη διαφορά στο δεύτερο γύρο, γι’ ανάδειξη Προέδρου της Ομόνοιας, την έκαναν οι «φίλοι» κι οι οπαδοί του Άλκη Πούλη που, από δω και πέρα, μαζί μ’ όλους τους άλλους, δικαιούνται να επιδιώκουν την ριζική αλλαγή, την υπέρβαση.      Λεωνίδας Παππάς Καλησπέρα, Γιώργο και χρόνια πολλά! Γιώργος Καλησπέρα, Λεωνίδα! Επίσης. Όλα φέτος μακάρι ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο! Λεωνίδας Θα έρθεις στις 11; Γιώργος Αλίμονο. Όμως, είμαι περίεργος, γιατί όλη η διαδικασία γίνεται για πρώτη φορά στους Αγίους; Λεωνίδας  Λόγω των εκλογών του β’ γύρου, φαντάζομαι. Γιώργος  Για πες μου πώς θα κινηθείς; Τι πιστεύεις; Θα μπορέσεις ν’ αλλάξεις πράγματα; Κάποιοι είμαστε ρομαντικοί ... Λεωνίδας Θα το παλέψω, Γιώργο , στον πρώτο γύρο εκτιμούσα 130 και πήρα 150 ψήφους. Τώρα συντηρητικά προβλέπω +20… Γιώργος ...

(Πρωινή συνομιλία, για τις βουλευτικές εκλογές…) Σήμερα, αγουροξυπνημένος ήμουν ακόμα, όταν κατέφθασε ένα μήνυμα.  Με τις τσίμπλες στα μάτια κάθισα και το διάβασα.… Πάνω στην κλάρα του, κοίτα τι μου έγραψε ο ανήσυχος φίλος μου: «Κι άλλη μια φορά επιβεβαιώνουμε ότι ήμαστε σε ξένη χώρα.  Όλο το πολιτικό σύστημα, σύσσωμο, δεν μπόρεσε απ’ όλους τους Έλληνες Βορειοηπειρώτες να επιλέξει ένα αξιόλογο άτομο, για να το βάλει στα ψηφοδέλτια του… Κάνω μια πρόταση: Ν’ απέχουμε από τις εκλογές! Και θέλω να μου απαντήσεις.» Χωρίς να σκεφτώ βαθιά, να βαρέσω πολύ τη γνώμη μου - φουρκισμένος, στην τσίτα μου κι εγώ - του απαντώ: «Φίλε μου, Μόντη! Εμείς οι Βορειοηπειρώτες, πλέον, έχουμε σκορπιστεί σαν τ’ άχυρο στ’ αλώνι. Δεν μας ένωσε ποτέ το πρόβλημα. Ομόνοια δεν υπάρχει. (Αύριο στους Αγίους Σαράντα, θα σπάσουμε τα κέρατά μας, για να βγάλουμε τον Πρόεδρο). Έντιμα πρόσωπα της θυσίας δεν έχουμε… Όποια πρωτοβουλία κι αν πάρουμε, είναι στα...

 Η ιστορία, για το Φιλίππη Ντάκο, είναι σύντομη, αλλά ελκυστική: Πίσω από το σπίτι του, στρίβει το σοκάκι, που έχει μια απότομη ανηφόρα, η οποία σ’ οδηγεί στην «Παλιουριά». Αργά τη νύχτα ο κάθε περαστικός, χωρίς να γλιστρήσει μια και δυο φορές σε λικούρα, δεν έβγαινε με τίποτε στην κορυφή. Ο Φιλίππης καθισμένος παραστιά, μάντευε τα γλιστρήματα, αλλά ρουθούνι δεν έβγαζε, να δει έξω τι γίνεται.  Δεν παν να χαλούσε ο κόσμος όλος…! Το σπίτι του να είχε καλά! Από μέσα, σκέτο βαρεμάρα, έλεγε: - Παρακάτω…ρεεε..., δεν θα φας το κεφάλι σου…;! Άλλη ήταν η Γιαννούλα, διαφορετική. Ήταν η αντίθετη πλευρά του άνδρα της. Αν ο Φιλίππης όλη την ημέρα καθόταν ξαπλωμένος της κοιλιάς στο σουφά, έξω από το μαγαζί του Γιάννη Κορκάρη, αυτή ήταν εργατική, άξια, πονετική, αναμουστιάρα…, φωτιά... Στο χωριό ξεχωριστή…         Δύο βαλέρες ζαλωμένες με νερό, κουβαλούσε από το πηγάδι. Κρατούσε από μόνη της όλη την ταρτάνα στην πλάτη ...

Καθόταν το ‘35 με ‘37 - βάσει ομολογίας υπερηλίκων - ο Λιάμες Λιάτσης και η Δόξω Τσούλιου, πάνω σε ξεκομμένο βράχο, σε απανεμιά κάπου στο Σαραντινό. … Αφού ξεκοκάλιζαν καλά - καλά όλα τα διεθνή γεγονότα: με ανακατατάξεις, καταστροφές, πολέμους κι ούτω καθεξής σ' όλη την υδρόγειο…, κατέληγαν στο κοινό συμπέρασμα: Ότι σε όλον τον κόσμο όλα τα κακά τα κάνει η πουτάνα η Αμερική ! Αφού διαπίστωναν ότι η Αμερική είχε το πάνω χέρι σ’ όλες τις παγκόσμιες εξελίξεις. Ήταν πανταχού παρούσα. Δεν απουσίαζε από πουθενά. Έλεγχε πάντα αυστηρά όλο τον κόσμο. Άναβε κι έσβηνε φωτιές, βάσει των δικών της συμφερόντων… Το 2008, με το ξεκίνημα της κρίσης στην Ελλάδα, φίλος μου δικηγόρος, αγχωμένος για το μέλλον των παιδιών του, επισκέφτηκε την Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα. Για να του παρέχει επίσημη ενημέρωση, σχετικά με τον θανόντα πατέρα του, Αμερικανό υπήκοο. Στόχος του ήταν, να δει αν δικαιούνταν τα παιδιά του από τον παππού τους, νόμιμη διαμονή και εργασία στην Αμερι...

Στην καρδιά της δικτατορίας έγινε με τη γιαγιά μου η κουβεντούλα που ακολουθεί. Όταν ελέγχονταν αυστηρά ακόμα και η σκέψη μας... Μου είπε η καλή μου γιαγιά το 74 χαμηλόφωνα  - μέρα μεσημέρι - καθώς έκανα τα καθήκοντα κάτω απ' τη συκαμιά:  «Άμα περάσουν 50 χρόνια μ' ένα καθεστώς, ο κόσμος το βαριέται. Μπουχτίζει, δεν αντέχει άλλο… Αγανακτεί κι επιθυμεί την αλλαγή του. ... Δοκίμασα στο πετσί μου τον Τούρκο, το Γερμανό, τον Ιταλό…Τώρα δοκιμάζω και τον Ενβέρη, που χώρισε τον κόσμο στα ζώντα. Τον έκανε να παραμιλά... Κράτα καλά στο νου τι θα σου πω: -Εσύ θα δεις την αλλαγή, θα τη ζήσεις. Θα σμίξεις με τους εγγονούς μου, τα ξαδέλφια σου. Εδώ στο χωριό ή πέρα απ’ τα σύνορα, που τότε θ' ανοίξουν, θα φύγουν τα συρματοπλέγματα» Φοβήθηκα, αλλά... κι έμεινα έκπληκτος απ’ τα όσα άκουσαν τ' αυτιά μου ψιθυριστά απ’ το στόμα της γιαγιάς μου... Το '91, Φεβρουάριος μήνας με βαρυχειμωνιά, ενώ περνούσα κατασυγκινημένος για πρώτη φορά την Κα...