ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΙ ΕΝΑ ΔΙΛΗΜΜΑ…

Ο ένας πόλεμος είναι ορατός και γίνεται μ’ όπλα μαζικής καταστροφής.

Σ’ αυτή την περίπτωση τον εχθρό τον έχεις μπροστά, απέναντί σου και λαμβάνεις τα ανάλογα μέτρα αυτοπροστασίας.

Ο άλλος πόλεμος είναι αόρατος, αθόρυβος, πολύ χειρότερος.

Φονικό όπλο έχει την οικονομική κρίση, που σ’ οδηγεί ύπουλα και σταδιακά σ’ απόγνωση, σ’ αυτοκτονία…

Σε αυτοχειρία.

Και οι δύο πόλεμοι εξοντώνουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την ανθρώπινη ύπαρξη.

Τους προκαλεί η βουλιμία της παγκόσμιας ελίτ για συσσώρευση μυθικού πλούτου …

Ακούω να λένε ότι στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, αυτοκτόνησαν περίπου 15 χιλιάδες άτομα.

Προκύπτει, τα θύματα της κρίσης, να είναι περισσότερα απ’ εκείνα της μακρόχρονης αιματηρής πολεμικής διένεξης στο Βιετνάμ…

Ακούω και το άλλο. Ότι την κρίση την προκάλεσαν. Κι ότι τα χρέη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μόνο μια απάτη.

Μια υπέρ διογκωμένη φούσκα.

Μια χούφτα ιδιώτες, που ελέγχουν την παγκόσμια οικονομική πυραμίδα, υπέρ δανείζουν σκόπιμα τα κράτη, τα υπέρ χρεώνουν και κρατούν έτσι δέσμια, σε ομηρία την κοινωνία.

Στόχος τους είναι η πτώχευση, η χρεοκοπία της μεσαίας τάξης, που μεγάλωσε αρκετά και πλούτισε εξωφρενικά.

Αυτή η καταστροφική κρίση, δεν ξεκίνησε άσκοπα από την πιο πλούσια χώρα του κόσμου, την Αμερική και από την πιο ισχυρή Τράπεζά της GOLMAN SACHS…

Όχι άσκοπα, επίσης, η Ευρώπη έριξε τα βάρη της κρίσης στο γωνιακό μαγαζί, που λέγεται Ελλάδα.

Και μετέτρεψε σε πειραματόζωο τον Έλληνα.

Ολ' αυτά σ’ οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η παγκόσμια ελίτ είναι καλά συσπειρωμένη και άριστα συνεργάσιμη.

Έχει όλους τους μηχανισμούς κι εξουσιάζει κάλλιστα… Ελέγχει τα πάντα…

Ο Έλληνας υπέφερε το κακό, νίκησε το φόβο και ψήφισε πρόσφατα την «ελπίδα».

Όμως... θα το κάνουν αυτό ενωμένοι όλοι οι λαοί της Ευρώπης;! Θα «προχωρήσει», θ’ «αλλάξει» η Ευρώπη;!

Αυτό είναι το μεγάλο δίλημμα…

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

30/01/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι». Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι». Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι». Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου