Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ…»

Συνήθως στις συνεντεύξεις μου κάνω έναν μικρό πρόλογο. Σε ετούτη τον αποφεύγω. Θα αρκεστώ μόνο με την προβολή ενός αποσπάσματος, που το θεωρώ το σημαντικότερο σε όλο το σκεπτικό του νέου πρόεδρου της Εθνικής μας Οργάνωσης, Λεωνίδα Παππά:
 «Υπάρχουν αξιόλογες  μονάδες στην κοινότητά μας. Αξιόλογα άτομα που πρέπει να αναλάβουν ρόλο. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση, να πλησιάσουμε και να εντάξουμε στα κοινά έντιμους και ικανούς ανθρώπους».         

Πρώτα, για το καλό της μικρής μας υπέροχης Πατρίδας, Λεωνίδα, σου εύχομαι καλή επιτυχία!

Ευχαριστώ πολύ!

     Ορισμένοι θεωρούν βιαστική την κίνησή σας, ως νέο εκλεγμένο πρόεδρο, σχετικά με τη συνάντηση στην Ηγουμενίτσα με τον πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, σε περίοδο κιόλας προεκλογικού αγώνα στην Ελλάδα. (Ξεκίνησαν οι πυροβολισμοί). Ποια είναι η απάντησή σας;

Ήταν μεγάλη τιμή για μένα, που συναντήθηκα με τον πρωθυπουργό της Ελλάδος, πριν συμπληρωθούν 24 ώρες από την εκλογή μου. Όπως εξήγησα και αλλού, η συνάντηση αυτή, δεν είχε καμιά σχέση με τον προεκλογικό αγώνα της Νέας Δημοκρατίας.  Επειδή δεν σου δίνεται κάθε μέρα η δυνατότητα να συναντιέσαι με τον πρωθυπουργό, είναι λογικό να προετοιμαστείς και να μετρήσεις καλά αυτά που έχεις να πεις. Τα οποία δημοσιεύτηκαν ήδη και μπορώ να τα επαναλάβω:  
«Συμμερίζομαι τις δυσκολίες και τον αγώνα που κάνετε για την ανάκαμψη της πατρίδας και παρά τις πικρίες και αδικίες που δέχτηκε ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός, δεν μπορεί να μην εκφράζει την ευγνωμοσύνη του για τη συμπαράσταση που είχε από την κεντρική εξουσία και ειδικότερα από την τοπική εξουσία της Θεσπρωτίας. Η αφαίρεση των συντάξεων του ΟΓΑ - που ελπίζουμε να διευθετηθεί σύντομα - είναι ίσως το ζήτημα που μονοπώλησε την επικαιρότητα, γιατί πονάει πολύ, αλλά δεν είναι το μοναδικό. Ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός έχει ανάγκη να αισθανθεί ισότιμο μέλος του οικουμενικού Ελληνισμού και όχι ένα ξεχασμένο κομμάτι του».

Αφήσατε κι αιχμές, σχετικά με τα ταμπού, που υπάρχουν στην Ελλάδα, σχετικά με το Βορειοηπειρωτικό;

Έγινε κι αυτό. Στο Δημαρχιακό Μέγαρο Ηγουμενίτσας, που είχε συνάντηση με εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλους φορείς, όπου συμμετείχα κι εγώ, χωρίς να το περιμένω, ο κ. Σαμαράς έδωσε έμφαση στην παρουσία μου και δε νομίζω να διαφωνεί κανείς, ότι αυτό δεν τιμάει μόνο εμένα, αλλά την Ομόνοια και την κοινότητά μας γενικότερα. Αν υπάρχει κάτι μεμπτό στην εκεί συζήτηση, είναι η αναφορά στο ταμπού που υπάρχει στην Ελλάδα, σχετικά με το Βορειοηπειρωτικό, καθώς δεν έχει στην πολιτική ατζέντα τη θέση που του αρμόζει.
Είπα, λοιπόν, πως για αυτό το ταμπού ευθύνεται ένας συγκεκριμένος πολιτικό - ιδεολογικός χώρος, χωρίς να τον κατονομάσω. Μάλιστα, αυτή η φράση, δεν είναι δική μου, αλλά του πολύ καλού γνώστη του Βορειοηπειρωτικού και έγκριτου δημοσιογράφου, Σταύρου Λυγερού. Την είχε πει σε μία συνάντηση Βορειοηπειρωτικών Φορέων το 2009, στην Αθήνα. Είναι μια αλήθεια, που δεν έχουμε λόγο να την κρύψουμε, αλλά η στιγμή που ειπώθηκε, είναι λογικό, να προκαλέσει αντιδράσεις και τις κατανοώ.         

     Ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός είναι κατατεμαχισμένος, διχασμένος. Πώς θα ενώσει η σημερινή Ομόνοια, της αλλαγής, όλα αυτά τα κομματάκια;

Όπως είπα και στην ομιλία μου, στην 9η Γενική Συνδιάσκεψη, δεν μας χώρισε το σπίτι, αλλά το μαγαζί. Δεν γνωρίζω κανένα στέλεχος που να έφυγε από την Ομόνοια, γιατί διαφώνησε με την πολιτική της.
Τα στελέχη που έφυγαν, βρήκαν στέγη σε αλβανικά κόμματα. Δημοκρατία έχουμε κι ο καθένας μπορεί να κάνει τις επιλογές του, αλλά είναι ανήθικο να κατηγορεί κάποιος την «κακή» Ομόνοια, γιατί βρέθηκε σε ένα αλβανικό κόμμα.
Αυτό όμως, δεν σημαίνει πως τα στελέχη της Ομόνοιας δεν έχουν ευθύνη  για τη μεγάλη συρρίκνωσή της. Υπάρχει μία λανθασμένη αντίληψη για την παλιά «καλή» Ομόνοια και τη σημερινή «κακή». Οι διχασμοί  δεν έλειψαν ποτέ, υπάρχει ,όμως, κάτι που χάσαμε από την παλιά Ομόνοια, το οποίο πρέπει να ανακτήσουμε.
Παλαιότερα, μπορεί να διαφωνούσαμε έντονα μεταξύ μας, αλλά θεωρούσαμε αδιανόητο να μην στηρίξουμε την Ομόνοια όταν έπρεπε, και το κάναμε ακριβώς γιατί το απέναντι ήταν «αυτομαστίγωμα».  Η συμμετοχή μας, στα κυβερνητικά σχήματα στην Αλβανία,  ενδεχομένως να ευθύνεται για το ότι οι διαχωριστικές γραμμές δεν είναι τόσο εμφανείς με άλλους πολιτικούς χώρους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν τα κυματάκια, όπως είπατε.
Αν πείσουμε τους συμπατριώτες μας, ότι δεν είμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε τις θέσεις κάποιων ανθρώπων, αλλά τον τόπο μας, τότε θα έρθει η ένωση.
Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να είμαστε παρατηρητές ευκαιριακών συμμαχιών των διάφορων κομματιών.                     

    
Ποια θα είναι η σχέση, από δω και πέρα, της Ομόνοιας με τους «απέναντί» της: Το ΜΕΓΚΑ ως Ελληνικό Κόμμα, και μετά, με τους δικούς μας ανθρώπους: Τάβο, Ξέρρα, Αγγέλη, κλπ, ενταγμένους σε αλβανικά κόμματα;

      Εν μέρη απάντησα σε αυτή την ερώτηση.
Όσον αναφορά το ΜΕΓΚΑ, δεν συμφωνώ με κάποιους χαρακτηρισμούς των στελεχών του, δεν ήμουν ποτέ μέλος  του κόμματος, γιατί διαφωνούσα με το «κομμάτιασμα» της πολικής μας εκπροσώπησης, αλλά σέβομαι την άποψη τους.
Στο ΜΕΓΚΑ υπάρχουν αρκετά αξιόλογα πρόσωπα, τα οποία θα ήθελα να είναι στην Ομόνοια. Πριν από τις αρχαιρεσίες της οργάνωσής μας, απευθύναμε πρόσκληση, έγινε κοινή εμφάνιση των δύο προέδρων σε εκδήλωση της Ομόνοιας στους Αγίους Σαράντα, αλλά στη συνέχεια, δεν γνωρίζω γιατί προέκυψε κάποια διστακτικότητα από πλευράς τους.                               

     Μα… η σχέση με το ΚΕΑΔ, ποια θα είναι; Ή θα συνεχιστεί από την Ομόνοια - ΚΕΑΔ το παλιό παιχνίδι; Η συνεργασία με την εκάστοτε αλβανική κυβέρνηση;

Το ΚΕΑΔ είναι δημιούργημα της Ομόνοιας. Η ίδρυσή του επιβλήθηκε από κάποιες συγκυρίες εξωτερικών παραγόντων, αλλά στη συνέχεια φάνηκε πως αυτό το δίπολο όχι μόνο δεν ήταν κακό, αλλά μας έδινε περισσότερη πολιτική ευελιξία. Δεν βρίσκω το λόγο, γιατί αυτό πρέπει να σπάσει. Η πορεία, μας απέδειξε πως είναι χρήσιμα και τα δύο σχήματα, αρκεί να υπάρχουν διακριτοί ρόλοι. Η απόλυτη ταύτιση των δύο σχημάτων κάνει κακό και στην Ομόνοια και στο ΚΕΑΔ.  

     Ο κόσμος μας μοιρασμένος: ένα κομμάτι στον τόπο του και το άλλο σκορπισμένο περισσότερο στην Ελλάδα. Πώς θα κρατηθεί και θα στηριχθεί συσπειρωμένος, ενωμένος αυτός ο κόσμος;

Το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου μας ζει και εργάζεται στην Ελλάδα, αλλά εμείς τους συμπατριώτες μας, δεν τους θεωρούμε ξεριζωμένους. Η ρίζα τους και όχι μόνο, είναι εδώ. Είναι ισότιμα μέλη της κοινότητάς μας, άρα και της Ομόνοιας. Κάναμε αρκετά βήματα προσέγγισης των απόδημων, αλλά χρειάζονται κι άλλα. Έχω κάποιες προτάσεις, οι οποίες θα εφαρμοστούν αν συμφωνήσει το Γενικό Συμβούλιο.   

     24 χρόνια Ομόνοια με αγώνες, αλλά και με τεράστια  λάθη. Θα αναλογιστούν στα υπεύθυνα πρόσωπα ευθύνες;

Συγκράτησα μία φράση από την ομιλία του κ. Μπολάνου, με την οποία  θα ήθελα να σας απαντήσω: «Ο ρόλος του πολιτικού, ο ρόλος του κάθε πατριώτη, δεν είναι να αποδίδει ευθύνες,  αλλά να υπενθυμίζει το χρέος που έχουμε, και κυρίως να χαράσσει πορεία, να δίνει όραμα».

      Το Λεωνίδα τον θεωρούν ορισμένοι δεξιό, ίσως και ακραίο. Ποιος είναι στην πραγματικότητα ο Λεωνίδας;

Οι αρχαίοι έλεγαν να διαλέγουμε «τη μέση και βασιλική οδό». Κομματική ταυτότητα δεν είχα ποτέ, ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Αλβανία. Αν κάτι με χαρακτηρίζει στη στάση ζωής, είναι ότι προσπαθώ να βιώσω την ορθόδοξη πίστη.  Ένας πνευματικός άνθρωπος μου έλεγε:
 «Η αριστερά θεωρεί κακή την ιδιωτική περιουσία, γιατί δημιουργεί εκμετάλλευση. Η δεξιά θεωρεί την ιδιωτική περιουσία δικαίωμα.
Η πίστη λέει πως η περιουσία δεν είναι ούτε κακή ούτε δικαίωμα, είναι ευθύνη, γιατί δεν είναι δική μας. Την πήραμε από κάποιους άλλους και πρέπει να την αφήσουμε σε άλλους, απλά τη διαχειριζόμαστε».
Δεν με συγκινεί κανένα κόμμα και καμία ιδεολογία, πέραν από αυτό που ανέφερα. Να προσπαθώ να νιώθω την ευθύνη που έχω απέναντι στην οικογένεια μου και την κοινωνία.      

      Αποκαλέσατε στην 9η Γενική Συνδιάσκεψη την Ομόνοια σπίτι, αλλά και μαγαζί και τον εαυτό σας αρκετά χρόνια μέλος του Γενικού Συμβουλίου αμέτοχο στα κέρδη του… Τι εννοείται;

Τα άλλα τα είπα, το «αμέτοχο στα κέρδη» δεν το είπα. Όχι γιατί είχα κάποιο κέρδος, αλλά γιατί το Γ.Σ., δεν είναι να μοιράζει κέρδη.
Στην Ομόνοια είμαστε όλοι εθελοντές όπου ξοδεύουμε και δεν κερδίζουμε τίποτα. Κάποιοι διαχειρίστηκαν την εξουσία που τους εμπιστεύτηκε η Ομόνοια. Για ορισμένους είμαστε περήφανοι, για άλλους όχι.      

     Πώς θα την αλλάξετε ριζικά την οργάνωση (θέμα αναδιοργάνωσης, αφού η κατάσταση είναι νοσηρή) και ποια θα είναι η σχέση σας με τους πρώην μαγαζάτορες…;

Δεν συμφωνώ με τη  φρασεολογία που χρησιμοποιείτε. Το να είσαι στην εξουσία δεν κατατάσσεσαι αυτομάτως στους «μαγαζάτορες», με την αρνητική έννοια που φαντάζομαι ότι το θέτετε.
Υπάρχουν αξιόλογες μονάδες στην κοινότητά μας. Αξιόλογα άτομα που πρέπει να αναλάβουν ρόλο. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση, να πλησιάσουμε και να εντάξουμε στα κοινά έντιμους και ικανούς ανθρώπους.

     Την νεοσύστατη Ομόνοια του ‘91 την νομίσαμε κυβέρνηση του τόπου μας, που να διαχειρίζεται, να λύνει τα προβλήματα, ουσιαστικά δεν έγινε το αναμενόμενο. Η νέα Ομόνοια για το ίδιο ζήτημα τι σκέπτεται;

Την Ομόνοια, συχνά την φορτώνουμε με ευθύνες που δεν της αναλογούν. Η Ομόνοια δεν είναι κυβέρνηση, δεν διαχειρίζεται  προϋπολογισμό. Τους φόρους μας δεν τους αποκομίζει η Ομόνοια, αλλά το αλβανικό κράτος. Αν πρέπει να κριθούμε, η κριτική πρέπει να εστιασθεί στο ρόλο αντιπολίτευσης ή και στις προτάσεις  που θέτουμε στην εκάστοτε αλβανική κυβέρνηση, για την επίλυση ζητημάτων που αφορούν την κοινότητά μας.
Ορισμένοι πολιτευτές αλβανικών κομμάτων χρησιμοποιούν τα παραπάνω «επιχειρήματα». Συχνά, δυστυχώς, πέφτουμε και εμείς στην παγίδα τους. Το αν τα παιδιά μας, π.χ., δεν έχουν βιβλία, δεν ευθύνεται η Ομόνοια, αλλά η αλβανική κυβέρνηση, που οφείλει να μας αντιμετωπίσει ως ισότιμους πολίτες αυτού του κράτους. Δεν μπορεί, λοιπόν, η κυβέρνηση να κατηγορεί την αντιπολίτευση, γιατί δε γίνεται τίποτα.        

Ποια θα είναι η σχέση της Ομόνοιας με το Εθνικό Κέντρο;

Για το ποια ήταν μέχρι τώρα, δεν γνωρίζω κάτι περισσότερο από εσάς.  Για το ποια θα ήθελα να ήταν, το ανέφερα πιο πάνω στη συνομιλία με τον πρωθυπουργό.

     Ομόνοια χωρίς φωνή. Χωρίς εφημερίδα, ραδιόφωνο, τηλεοπτικό σταθμό. Με σας, στην κορυφή, τι θα απογίνει;

Πρώτο μέλημα μας, θα είναι η έκδοση της εφημερίδας και γενικότερα η καλύτερη επικοινωνία με τα μέλη της κοινότητάς μας.

     Σαν αποκαλούν αντιντουλικό. Τι συνέβηκε, συγκεκριμένα, μεταξύ σας και ποια θα είναι η συνεργασία σας μελλοντικά;

Με τον κ. Ντούλε, έχουμε μια κοινή πορεία 15 χρόνων. Μπορεί να δημιουργήθηκαν ορισμένες εντάσεις τα τελευταία χρόνια, αλλά μας ενώνουν πολλά. Θεωρώ ότι μας εκπροσωπεί επάξια στην αλβανική Βουλή. Η κριτική μου ήταν πάντα καλοπροαίρετη.
Με το «αντιντουλικός» διαφωνώ. Ο Ελληνισμός επένδυσε πάνω του. Οι γνώσεις του, οι εμπειρίες του στην πολιτική είναι χρήσιμα εφόδια για τον τόπο.     

     Ποια είναι η σκέψη σας για τις επερχόμενες τοπικές εκλογές; Ποιοι θα είναι οι όροι, που θα πρέπει να πληρεί ο υποψήφιος δήμαρχος, κλπ, κλπ…;

Η Ομόνοια είχε πάντα έναν πανίσχυρο θεσμό, που είναι το Γενικό Συμβούλιο. Εκτός από ορισμένες περιπτώσεις, έδειξε εξαιρετικά αντανακλαστικά, λαμβάνοντας αποφάσεις που δεν ήταν αρεστές ακόμα και στην ηγεσία. Αυτό δε θα το διαπιστώσετε σε κανέναν άλλο πολιτικό φορέα, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Αλβανία. Το θεσμό αυτό, θα τον σεβαστώ και έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στις αποφάσεις του.         

     Με την εκλογή σας επιστρέψατε στο Βορειοηπειρώτη τη χαμένα ελπίδα, ο οποίος άρχισε κιόλας να προσδοκά ότι της λαβωμένης οργάνωσης θα τις γιατρέψετε τις πληγές. Πιστεύετε ότι δεν θα τον διαψεύσετε;

Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι η αφοσίωσή μου.

Σας ευχαριστώ!

Κι εγώ.

   
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
15/01/2015


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...