Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΣΚΟΡΠΟΧΩΡΙ… ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΚΑΙ Σ’ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

(Μετεκλογική διαπίστωση και δίδαγμα)

Οι πιο κρίσιμες βουλευτικές εκλογές στην ιστορία του ελληνικού έθνους επισφράγισαν τη βαθιά ήττα του Σαμαρά και τη σαρωτική νίκη του Τσίπρα.

Έπεσαν οι δεξιοί και ορθοπόδησαν οι αριστεροί…

Μ’ άλλα λόγια:

Στην Ελλάδα απέτυχε ο φόβος - επένδυση της Νέας Δημοκρατίας για να κρατηθεί στην εξουσία και να βαθύνει τη λιτότητα και πέτυχε η «ελπίδα που έρχεται» του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., που έχει πλέον την ευκαιρία να κυβερνήσει τον τόπο.

Να φέρει την «πρόοδο». Ν’ «αλλάξει» κυριολεκτικά τη ζωή τ’ απλού πολίτη.

Αυτή είναι τουλάχιστον η προεκλογική δέσμευση…

Εμείς οι Βορειοηπειρώτες, όμως, που συμμετείχαμε σ’ αυτό το Βατερλό, με περισσότερες δυνάμεις από ποτέ, χάσαμε παταγωδώς.

Κι αποδείξαμε άλλη μια φορά τον κακό μας εαυτό. Κι ότι είμαστε σκορποχώρι.

Πανταχαμένοι:

Από πατρίδα…

Από ιδεολογία.

Από ηγέτες…

Ακόμα… κι από ιστορία…

Λοιπόν, είμαστε τελειωμένοι…

Αποδείξαμε έμπρακτα ότι λειτουργούμε προσωπικά. Χωρίς αρχές και κανόνες… Όταν ο κόσμος, πλέον, στηρίζεται πάνω σε ιδέα ενότητας και σε μηχανισμό.

Όλα τα εξυπνάκια, να μην τ’ αραδιάσω μ’ ονοματεπώνυμο, γιατί δεν μου έρχεται καλά κι ούτε το αξίζουν, δήθεν δυνατά και γρήγορα άλογα, ν’ αποκλειστούν.

Αφού οι προσωπικές πρωτοβουλίες - άρρωστες φιλοδοξίες τους, μας βλάπτουν συνολικά.

Μας κάνουν ρεζίλι…

Οι υποψήφιοι μας επανειλημμένα αγνοούν θεσμό και κοινό. Δύο βασικά στοιχεία, πάνω στα οποία στηρίζεσαι εξαναγκαστικά, για να βγεις βουλευτής.

Έριξα μια ιδέα προ καιρού για δημιουργία νέου φορέα με ρόλο Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα. Τάραξα τα στεκούμενα νερά…

Είναι η στιγμή, μετά την ανατροπή, την υπέρβαση στην Ομόνοια, ο νέος πρόεδρός της, Λεωνίδας Παπάς, να δει κατάματα τους προβληματισμούς μας και ν’ αναλάβει έγκαιρα την πρωτοβουλία.

Να μας βάλει όλους κάτω από την ίδια σκεπή κι ας είμαστε διαφορετικοί… Αφού μας ενώνουν τα κοινά προβλήματα…

Αποκλειστικά και μόνο απ’ αυτό το ενωτικό σχήμα να βγαίνει μετά ο κάθε υποψήφιος.  


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
28/01/2015




   

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...