Η ΕΚΡΗΞΗ ΤΗΣ «ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ»

(Της Ελένης Δήμου, Πρόεδρου της ΝΕΒ)

Ήρθε η Ελένη με τετράδιο και μολύβι στο χέρι και κάθισε δίπλα μου.

Στην πρώτη γραμμή.

Για να είχε κοντά κι απέναντι την Επιτροπή καταμέτρησης ψήφων.

Πάνω στο χαρτί έγραψε τον αριθμό 360.

Όσοι ήταν οι εκλέκτορες.

Μ’ ευθεία γραμμή, προς τα κάτω, χώρισε το φύλλο στα δύο.

Τις δυνάμεις, τις χώρισε σε «αντίπαλα στρατόπεδα»

Αντίστοιχα:

Σε αυτό της συντήρησης, της στήριξης του κατεστημένου από τη μια μεριά. Και στο άλλο, της αλλαγής και την προόδου.

Που στοχεύει να φέρει στον τόπο θετικές εξελίξεις…

Εντωμεταξύ… με ήπιο τόνο, ακούω το Λεωνίδα να λέει: «Όποιο και να είναι τ’ αποτέλεσμα, συνιστώ ηρεμία…!»

Μόλις τελείωσε η μέτρηση και βγήκαν τα κουκιά… πετάχτηκε όρθια από χαρά η Ελένη...

Και φώναξε με το βλέμμα ριγμένο προς την άλλη πλευρά... Χωρισμένοι, καθισμένοι κατά περίεργο τρόπο στ’ αριστερά της αίθουσας:

-Έτσι, ρεεε…, δίνεται και κερδίζεται η μάχη!!!

Άρπαξε κι έσφιξε στην αγκαλιά της το Λεωνίδα. Με μάτια γεμάτα από δάκρυα χαράς.

Από την άλλη πλευρά, διέκρινες δάκρυα λύπης και φοβερή κατάπτωση.

Με το δίκιο τους, γιατί μετά από 24 χρόνια, έχασαν πια τη μοιρασιά των λαφύρων του πολέμου…

-Μα..., Ελένη συγκρατήσου…!

-Δε μπορώ…

Στον πρώτο γύρω την συνεπήρε η έκρηξη της αυστηρής κριτικής, στο δεύτερο ο αυθόρμητος ενθουσιασμός της Νίκης.

-Τα χρόνια, ως τις επόμενες εκλογές - είπε - θα ήταν πολλά. Ως τότε θα φθειρόταν, θα κατέβαινε κι άλλο πιο κάτω ο τόπος μας…

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

13/01/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι». Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι». Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι». Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου