ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Στην καρδιά της δικτατορίας έγινε με τη γιαγιά μου η κουβεντούλα που ακολουθεί.

Όταν ελέγχονταν αυστηρά ακόμα και η σκέψη μας...

Μου είπε η καλή μου γιαγιά το 74 χαμηλόφωνα - μέρα μεσημέρι - καθώς έκανα τα καθήκοντα κάτω απ' τη συκαμιά:

«Άμα περάσουν 50 χρόνια μ' ένα καθεστώς, ο κόσμος το βαριέται.

Μπουχτίζει, δεν αντέχει άλλο…

Αγανακτεί κι επιθυμεί την αλλαγή του.

... Δοκίμασα στο πετσί μου τον Τούρκο, το Γερμανό, τον Ιταλό…Τώρα δοκιμάζω και τον Ενβέρη, που χώρισε τον κόσμο στα ζώντα.

Τον έκανε να παραμιλά...

Κράτα καλά στο νου τι θα σου πω:

-Εσύ θα δεις την αλλαγή, θα τη ζήσεις. Θα σμίξεις με τους εγγονούς μου, τα ξαδέλφια σου.

Εδώ στο χωριό ή πέρα απ’ τα σύνορα, που τότε θ' ανοίξουν, θα φύγουν τα συρματοπλέγματα»

Φοβήθηκα, αλλά... κι έμεινα έκπληκτος απ’ τα όσα άκουσαν τ' αυτιά μου ψιθυριστά απ’ το στόμα της γιαγιάς μου...

Το '91, Φεβρουάριος μήνας με βαρυχειμωνιά, ενώ περνούσα κατασυγκινημένος για πρώτη φορά την Κακαβιά, ήρθε στο νου μου η διορατικότητα, η πρόβλεψη της γιαγιά - Ελένης…

Κι ας δεν είχα αντιληφθεί ακόμα καλά ότι έπεφτε το πρώην σύστημα…

Τώρα, μετά από περίπου 25 χρόνια, είμαι σε θέση να πω μ’ απόλυτη ακρίβεια τ’ αρνητικά του χθες, τα θετικά του σήμερα.

Να κάνω, λοιπόν, ορθολογικά, ρεαλιστικά τη διαφορά ανάμεσα στα δύο συστήματα…!!!

Η δικτατορία ήταν στέρηση, ήταν σκλαβιά, όμως και η απόλυτη ελευθερία στον πλουραλισμό, όταν όλοι δεν ήμαστε ίδιου διανοητικού επιπέδου, βλάπτει σοβαρά.

Καταστρέφει την κοινωνία.

Τα κόμματα, κυρίως αυτά που εξουσιάζουν και υπηρετούν το σημερινό σύστημα, ξεγελούν, κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα το κοινό.

Καταληστεύουν ανοιχτά τον πολίτη…

Αυτά, συνειδητά και σχεδιασμένα, προκάλεσαν τη βαθιά πολύπλευρη κρίση…Ασφαλώς μ' ένα δεδομένο σκοπό...

Κάποιο άλλο σύστημα, μ' ανθρώπινο πρόσωπο, θα πρέπει να εφεύρει στην πορεία του ο άνθρωπος…

Που να ενδιαφέρεται, να φροντίζει καλύτερα το σύνολο …!

Να πονάει βασικά τον ΑΝΘΡΩΠΟ…!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

08/01/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι». Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι». Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι». Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου