«Ο ΒΟΥΡΚΙΩΤΗΣ ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ ΚΑΪΣΗ ΤΟΥ…»

(Σαν ανέκδοτο…)

Προχθές, στους Αγίους Σαράντα, πίνοντας το καφεδάκι δίπλα στη θάλασσα…άκουσα το ωραίο «ανέκδοτο».

Που τ’ αφηγήθηκε τόσο ωραία ο γουστόζικος αφηγητής:

- Τον πάει τον έπαρχο τ’ Αλύκου ο κόσμος. Από τώρα - μήνες μας χωρίζουν από τις τοπικές εκλογές - το διαλαλεί ανοιχτά, φωναχτά:

«Κομμάτια θα γίνουμε αν δε βγάλουμε Δήμαρχο της περιοχής τον Καϊση!».

Ο γνήσιος, αθώος κόσμος εκφράζει έτσι, την μεγάλη αγάπη, την εκτίμηση και το σεβασμό, για τον άνθρωπο που ξέρει να συμπεριφέρεται, να προσφέρει και να αγωνιά…

- Παρακαλώ να σας πω εγώ το «μυστικό» αυτής της μεγάλης, δυνατής και αδιάρρηκτης σχέσης ανάμεσα Βουρκιώτη και Καϊση - λέει γνωστός του έπαρχου.

Ο οποίος βάζει κάτω επιχειρήματα κι όχι κουβέντες του μύλου:

«Βασικό είναι ένα χειροπιαστό στοιχείο… Ότι ο Χρήστος είναι καλός. Γεγονός που δεν το αμφισβητεί κανείς…Κυρίως για όσους τον γνωρίζουμε από κοντά κι απ’ την καλή.

Όμως, κοίτα τι σημαίνει ψυχολογία Βουρκιώτη!!!

Εμείς - βάζω μέσα και τον εαυτό μου - το έχουμε πάθει σαν η εταιρία κινητής τηλεφωνίας, που διαφημίζεται με το πετυχημένο σλόγκαν:

«Το κινητό θέλει το Γερμανό του!»

Στο Βούρκο λειτουργεί επιτυχώς τ’ αντίστοιχο σλόγκαν:

«Ο Βουρκιώτης θέλει τον Καϊση του…!»

Το Χρήστο, όμως… Προσοχή…!

Μην το μπερδέψει τίποτε κανείς με τον Θεμιστοκλή…

Και πάει χαμένη η ψήφος…»

Γι’ αυτό και το πάλεψε ο Χρήστος, το Δημαρχείο να ήταν στ’ Αλύκου, στο κέντρο της περιοχής, για να το έχει κοντά...

Κι όχι κάπου αλλού…

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

14/01/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει: «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα: - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο). Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι». Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι». Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι». Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...

Διαβάστε περισσότερα

Αντίλογος

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου