Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟΧΗ…;!

(Πρωινή συνομιλία, για τις βουλευτικές εκλογές…)

Σήμερα, αγουροξυπνημένος ήμουν ακόμα, όταν κατέφθασε ένα μήνυμα. 

Με τις τσίμπλες στα μάτια κάθισα και το διάβασα.…

Πάνω στην κλάρα του, κοίτα τι μου έγραψε ο ανήσυχος φίλος μου:

«Κι άλλη μια φορά επιβεβαιώνουμε ότι ήμαστε σε ξένη χώρα. 

Όλο το πολιτικό σύστημα, σύσσωμο, δεν μπόρεσε απ’ όλους τους Έλληνες Βορειοηπειρώτες να επιλέξει ένα αξιόλογο άτομο, για να το βάλει στα ψηφοδέλτια του…

Κάνω μια πρόταση:

Ν’ απέχουμε από τις εκλογές! Και θέλω να μου απαντήσεις.»

Χωρίς να σκεφτώ βαθιά, να βαρέσω πολύ τη γνώμη μου - φουρκισμένος, στην τσίτα μου κι εγώ - του απαντώ:

«Φίλε μου, Μόντη! Εμείς οι Βορειοηπειρώτες, πλέον, έχουμε σκορπιστεί σαν τ’ άχυρο στ’ αλώνι.

Δεν μας ένωσε ποτέ το πρόβλημα.

Ομόνοια δεν υπάρχει.

(Αύριο στους Αγίους Σαράντα, θα σπάσουμε τα κέρατά μας, για να βγάλουμε τον Πρόεδρο).

Έντιμα πρόσωπα της θυσίας δεν έχουμε…

Όποια πρωτοβουλία κι αν πάρουμε, είναι στα χαμένα. Γιατί τα έχουμε χαμένα.

Τα έχουμε χάσει όλα προ καιρού…

Ο κόσμος μας θα ψηφίσει αυτόν που θα του πει ωραία και περισσότερα ψέματα. Γιατί του αρέσει το ψέμα…

Είναι ξεκάθαρο το θέμα μας. Συνεχίζεται αποτελεσματικά η κατρακύλα μας. Δεν τη σταματάει κανένας και με τίποτε..

Συγχωνευτήκαμε!

Χαθήκαμε!

Ούτε ο Θεός δεν μας σώζει. Όχι ο Σαμαράς κι ο Τσίπρας, που κατά περίεργο τρόπο προεκλογικά μοιράζουν, απ’ τ’ άδεια ταμεία, λεφτά.

Βρίσκονται σ’ άμιλλα μεταξύ τους, για το ποιος θα επαναφέρει πρώτος στους υπερήλικες Βορειοηπειρώτες (ψέμα με ουρά) το επίδομα του ΟΓΑ…

Φύγαμε από τον υπέροχο τόπο μας, εγκαταλείψαμε την μικρή μας Πατρίδα, για να γίνουμε υπηρέτες των άλλων…

Ακόμα και των Ελλαδιτών.

Αυτού καταντήσαμε…».

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν μπορούμε να την πετύχουμε την αποχή.

(Από τη στιγμή που έλειψε ο βοσκός, χάθηκαν τα πρόβατα. Κι έχουν μοιραστεί όλα πλέον, σ’ άλλα κοπάδια…)

Και το άλλο: 

Πες ότι θα μπορούσαμε να την κάνουμε την αποχή. Αντιλαμβάνομαι ότι τίποτε δεν θα καταφέρναμε;

Με την αποχή δεν βλάπτεις κανέναν… Απλά περνάς μήνυμα.

Μήνυμα, όμως πού;!

Σε ντουβάρια;!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
10/01/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...