Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΝ ΕΙΧΑΜΕ ΚΙ ΕΝΑΝ ΠΟΙΟΤΙΚΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΟΜΙΛΟ

(Εκφράζω ιδέες, με σκοπό και ελπίδα να υλοποιηθούν).


Καιρό τώρα με βασανίζει ένα θέμα, μια ιδέα:

Η στενή συνεργασία της πολιτικής με την παράδοση στο χώρο μας. 

Η συμπόρευση - σχέση της Εθνικής μας Οργάνωσης, της Ομόνοιας, με το χορό, με το τραγούδι, με την παραδοσιακή ενδυμασία, με τους λαλητάδες...

Μ’ όλη τη λαογραφία της περιοχής, στη γενικότητα… 

Ο Νικηφόρος Τσολάκης με ξάστερο μυαλό - συνταξιούχος χωρίς σύνταξη - σου λέει ένα γεγονός:

Με ρώτησε ένας Εβραίος:

-Από πού είσαι; Από τα Γιάννενα ή από πιο βόρεια;

Του ανέφερα κοντολογίς την ιστορία του τόπου μου, το παράπονό μου. Πώς έπεσε ένα σύνορο κι άφησε έξω από την Πατρίδα - κορμό τη γενέτειρά μου.

Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Εβραίος, μ’ εμπορικό μυαλό, είχε δει λαογραφικές παραστάσεις και είχε κόλλημα με μια πεντακάθαρη ενδυμασία, με πολλά κεντήματα και χρυσαφικά.

Αυτή της Δρόπολης.

Είπε χαρακτηριστικά:

- Όταν ταράζονται τα κρεμασμένα φλουριά στο μέτωπο και στα στήθη των πανέμορφων κοριτσιών, τα σπιθοβολήματα αλλάζουν τα φώτα κάθε θεατή.

Ξεσκαλίζω στη μνήμη και φέρνω στο νου μου το Καλλιτεχνικό Συγκρότημα "Δρόπολη".

Εκείνα τα χρόνια χωρίς καμιά υποδομή, αυτό λειτουργούσε ομαλά. Μας έδινε χαρά, ένα φεγγάρι έκανε και ταξίδι, περιοδεία στην Ελλάδα …

Σήμερα, με μεγάλες δυνατότητες αξιοποίησης, παρατήσαμε το Συγκρότημα...

Την παράδοση, συνολικά ... Την αξιοποιούμε μόνον ευκαιριακά.

Η σημερινή Ομόνοια - των δυνατοτήτων και προσδοκιών - έχει καθήκον να συγκροτήσει, να αξιοποιήσει αποτελεσματικά έναν ποιοτικό λαογραφικό όμιλο.

Να τον εκμεταλλευτεί - γιατί όχι - και επιχειρηματικά…

Όπου θα πηγαίνει, για να λειτουργήσει, να εκφραστεί πολιτικά, να έχει μαζί της και το λαογραφικό όμιλο.

Ο οποίος να μιλάει κι αυτός, με τις καταπληκτικές παραστάσεις του, λαογραφικά.

Να πετυχαίνουμε έτσι διπλή αναγνώριση και προβολή ως Βορειοηπειρωτική Κοινότητα.

Πολιτική και πολιτιστική.

Δεν είναι ωραία αυτή η ιδέα;!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
28/01/2015


  

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...