Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΦΙΛΟΔΟΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ

(Διάλογος πριν την ανατροπή, με τον πρόεδρο της Ομόνοιας, Λεωνίδα Παππά)

Δεν προλογίζω, δεν σχολιάζω. Μόνο ένα θα πω. Νομίζω ότι τη διαφορά στο δεύτερο γύρο, γι’ ανάδειξη Προέδρου της Ομόνοιας, την έκαναν οι «φίλοι» κι οι οπαδοί του Άλκη Πούλη που, από δω και πέρα, μαζί μ’ όλους τους άλλους, δικαιούνται να επιδιώκουν την ριζική αλλαγή, την υπέρβαση. 
   
Καλησπέρα, Γιώργο και χρόνια πολλά!

Καλησπέρα, Λεωνίδα! Επίσης. Όλα φέτος μακάρι ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο!

Θα έρθεις στις 11;

Γιώργος
Αλίμονο. Όμως, είμαι περίεργος, γιατί όλη η διαδικασία γίνεται για πρώτη φορά στους Αγίους;

Λόγω των εκλογών του β’ γύρου, φαντάζομαι.

Για πες μου πώς θα κινηθείς; Τι πιστεύεις; Θα μπορέσεις ν’ αλλάξεις πράγματα;
Κάποιοι είμαστε ρομαντικοί...

Θα το παλέψω, Γιώργο , στον πρώτο γύρο εκτιμούσα 130 και πήρα 150 ψήφους.
Τώρα συντηρητικά προβλέπω +20…

Θα σου κάνουν κλοιό. Λες να μπορέσεις να κερδίσεις...;!Γι' αυτό και σπρώχθηκε ίσως εκείνο το βράδυ, για να έχουν χρόνο να προετοιμαστούν καλύτερα...

Τα έχουν χαμένα, γιατί πλέον έχω τις λίστες και μπορώ να βρω τους ανθρώπους, ενώ πριν δεν ήξερα καν ποιοι ψήφιζαν….

Να σου πω: Θέλω να ξέρω δύο - τρία βασικά πράγματα, που θα κάνεις για ν’ ανατρέψεις αυτή την άθλια κατάσταση. Θέλω να σε στηρίξω, αλλά όχι τυφλά...!!!

Γιώργο, σε καταλαβαίνω απόλυτα, γιατί για 15 χρόνια υπηρετώ τους άλλους, για μένα ζήτησα ποτέ τίποτα. Δεν ξέρω αν σε αυτή τη φάση έχουν νόημα οι υποσχέσεις. Αλλά, θα σου απαντήσω μ’ ένα ποίημα του Ρίτσου, παρόλο που με χαρακτηρίζουν δεξιό (δεν έχω καμιά κομματική ταυτότητα ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Αλβανία).

Λέει, λοιπόν, ο Ρίτσος : Αδερφέ μου!/ Πίσω σίγουρος θάνατος!/ Μπρος, μπορεί και ο θάνατος,/ Αλλά θα είναι μπροστά στον ήλιο ...

Με το Ρίτσο, Λεωνίδα των τριακοσίων/ μου γέμισες τη γνώμη... / Αλλά προσοχή...!/ Μην με απογοητεύσεις αργότερα,/ με κανάν άλλο «ποιητή»...
Θα σε στηρίξω, για να θυμάμαι ότι έκανα κι ένα άλλο καλό. Δεν θα είμαι μόνος, αλλά και με φίλους. Γι' αυτό, παρακαλώ, χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή. Κι εκείνη την Ημέρα Νίκης, να το γιορτάσουμε μαζί, με τσίπουρο απ' τ' Αλύκου...

«Ξέχασα» να σου πω!!! Υποσχέθηκες ότι δεν θα «ωριμάσεις» ποτέ. Έτσι «ανώριμο» σε θέλω κι εγώ... Να παραμείνεις κι επιμείνεις στις παλιές αρχές, υποσχέσεις και δεσμεύσεις σου…

Xaxaxa, είσαι ωραίος, Γιώργο!
Σε ευχαριστώ!

Μας εντάσεις, μας υπολογίζεις, λοιπόν, κι εμάς στις δυνάμεις της αλλαγής! Ότι έμεινε όρθιο από τους καταστροφείς, τους μαγαζάτορες, μακάρι να το σώσουμε. Άλλο τι να πω...;! Δύναμη, γιατί από δω και πέρα όλα είναι δύσκολα...!!!

Άγιοι Σαράντα
11/01/2015

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...