Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΟΣ…

«Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε».       Ουίνστον Τσώρτσιλ

Ναι, εγώ είμαι αυτός…, μην σας φαίνεται καθόλου περίεργο.

Εγώ που σας κάνω παρέα, μήνες τώρα, με τις ελεύθερες σκέψεις και απόψεις μου στον «Αντίλογο».

Ναι, εγώ είμαι αυτός, που φωτίζω, με απλή λογική και ρομαντισμό τι αποφάσεις μπορούμε από κοινού να λάβουμε μην και βελτιωθούμε…

Γίνουμε καλύτεροι…

Εγώ ο τολμηρός, αυτή τη στιγμή είμαι αδύναμος, άτολμος, αναποφάσιστος ψηφοφόρος.

Δεν αποφασίζω εύκολα... ποιο κόμμα - απόκομμα, ποιο ρεμάλι, καραγκιόζη - πολιτικό να ψηφίσω.

Αφού στην πιο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, δεν σκέφτονται καθόλου την δόλια Πατρίδα που κατρακυλά, μα μόνο το τομάρι τους…

Από την κρίση δεν διδάχτηκαν τίποτε. Μόνο την εκμεταλλεύονται για βόλεμα.  

Νιώθω φοβερά υπεύθυνο άτομο…, χωρίς να υπερβάλω…

Την επόμενη των εκλογών, δεν επιθυμώ να κόψω το χέρι μου. Να πάρω, με την ανεύθυνη ψήφο μου, στο λαιμό κι άλλους…

Ποντάρουν δυνατά στο φόβο, στην ξέφρενη ελπίδα. Μ’ έναν κοινό κυρίαρχο στόχο:

Ποιος να καρπωθεί την εξουσία.

Τότε πώς μπορεί ένας απλός ψηφοφόρος, όπως π.χ. εγώ, να ψηφίσει υπεύθυνα ανεύθυνους πολιτικούς, που αύριο θα μας κυβερνήσουν;!

Μ’ έπνιξε η ψευτιά. Μπούκωσα απ’ την απάτη ενός σάπιου πολιτικού συστήματος…

Μέσα στο ελλαδικό μπάχαλο μέτοχοι κι εμείς οι Βορειοηπειρώτες. Μ’ όλη την ανοησία και σαχλαμάρα μας.

Γίναμε δεκανίκια, νεροκουβαλητές ξανά:

Σε ΛΑΟΣ, σε ΠΟΤΑΜΙ, σε ΠΑΣΟΚ, σε ΚΙΔΗΣΟ…

Τα γλειφιτζούρια μας… υποκλίνονται διαρκώς και φιλάν κατουρημένες ποδιές.

Όλα τα σιχάθηκα…

Δεν είμαι με κανένα κόμμα, με κανέναν πολιτικό… Δεν συμπίπτουν τα συμφέροντά μας.

Είμαι μ’ αυτούς που χάθηκαν, που αυτοκτόνησαν, αφού βρέθηκαν σ’ απόγνωση.

Είμαι με τον άνεργο εαυτό μου. Με την ανασφάλιστη οικογένειά μου. Με την αβοήθητη παρατημένη μάνα μου.

Με το γιο μου, που ετοιμάζει τη βαλίτσα να ξενιτευτεί…

Είμαι με τον άνθρωπο…

Όχι με τα νούμερα…

Τόσο απλό…

Μα… και τόσο περίπλοκο συνάμα για έναν ολόκληρο λαό, που θα κάνει ξανά το λάθος.

Θα επιλέξει ξανά έναν άλλο δήμιο για σωτήρα του.

Είμαι αναποφάσιστος… Μέχρι την τελευταία στιγμή…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
23/01/2015




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...