Αντίλογος

(Δεν πάμε καθόλου καλά !!!) Το μπέρδεμα της ατομικής προσπάθειας, ενός απλού Βορειοηπειρώτη, για να μπορέσει να βγάλει άκρη στο ζήτημα της επαναφοράς του επιδόματος/σύνταξης του ΟΓΑ, με το επίκαιρο καυτό θέμα της εξαγοράς βουλευτών για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, προκάλεσε ανεμοστρόβιλο. Σάλο στην ελληνική κοινωνία. Μεγάλη θύελλα στο σάπιο πολιτικό της σύστημα…!   Προσωπικά δεν υπάρχει κανένας λόγος γιατί να πιστέψω το παραμύθι, ότι ο Σούκουρας είναι εμπλεκόμενος στο πολύκροτο πολιτικό σκάνδαλο. Οι παρακάτω ελεύθερες απόψεις και θέσεις του ότι: Το ΔΝΤ, η  Ε. Ε. και η Μέρκελ θα βρουν, με κάθε δυνατό τρόπο, τους 180 Έλληνες βουλευτές, για να ψηφίσουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας…, αν θα είχα τα 3 εκατομμύρια ευρώ της δωροδοκίας στο χέρι, θα τα κράταγα, θα το 'σκαγα και θα έλεγα ικανοποιημένος «Μην τον είδες τον Παναγή;»...  Και άλλα πολλά και διάφορα επιχειρήματα, σε βοηθούν να πιστέψεις το αντίθετο.  Ότι ο Σούκουρας δεν είναι αναμειγμέ...

Ξέρουμε πολύ καλά τι μας ενοχλεί. Τι μας αποδυναμώνει διαρκώς σαν Έλληνες Βορειοηπειρώτες. Το σαράκι της γκρίνιας μεταξύ μας. Που προκαλεί τη διχόνοια, που φέρνει τη διάσπαση. Αν θέλουμε να λυτρωθούμε, ν’ ανταπεξέλθουμε στα ζητήματα, που προφανώς έχουν λύση, γινόμαστε ένα. Μια γροθιά. Όλοι μαζί. Δίνουμε αδελφικά το χέρι ο ένας του άλλου, τα σφίγγουμε δυνατά και προχωράμε. Πρωτίστως, όλοι μαζί, ένα κοινό ζητούμενο έχουμε επί τάπητος, που μας βασανίζει.  Έναν αδίστακτο, απάνθρωπο, άθλιο νόμο έχουμε απέναντι. Που πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε από κοινού.   Αυτόν που  τον συνέταξαν τ’ αδέλφια μας. Οι αδίστακτοι Ελλαδίτες Βουλευτές. Που τον καταδικάζουν - εκ των υστέρων - σαν άδικο, παράνομο, παράλογο, αλλά τον διατηρούν ακόμα σε ισχύ. Οδηγώντας, έτσι, σταδιακά, την τρίτη ηλικία μας, σε πρόωρο θάνατο. Τα σπίτια μας - σε άδειασμα, τα χωριά μας - σε μαρασμό, τον τόπο μας - σε παραπέρα εγκατάλειψη… Συμβαίνει αυτό, διότι ακόμα δεν βρ...

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

(Χτενίζοντας τα γένια μου) Να σας πω πρώτα, γιατί το ενημερωτικό φυλλάδιο μου, «Αδέσμευτος», το αποκαλώ Εφημερίδα Δέντρου. Όπως λέμε π.χ., Εφημερίδα Τοίχου. Επειδή το κολλούσα, με ταινία, πάνω σε κορμό δένδρων. Ξεκινώντας από τα Βρυσερά και καταλήγοντας στη Δερβιτσάνη. Πάντα διακριτικά σημεία πλατείας, συγκεκριμένο δέντρο, συνήθως πλατάνι, «φιλοξενούσαν» κάθε εβδομάδα τις αδέσμευτες ιδέες μου. Συνέβηκε το γεγονός αυτό το 2002. Όταν, σχεδόν, όλες οι τοπικές εφημερίδες, μου κήρυξαν «εμπάργκο», συνάμα και πόλεμο. Δεν δεχόταν με τίποτε να δημοσιεύσουν τα κείμενά μου στις σελίδες τους. Αφού οι απόψεις μου, οι ιδέες μου, ερχόταν σε ρήξη, σε αντίθεση με οργανωμένα συμφέροντα. Προκαλούσαν σύγχυση στους αναγνώστες. Κατακεραύνωναν τ’ αφεντικά τους. Τίθεται το ερώτημα: - Μα…, γιατί όλος αυτός ο αυθόρμητος εκνευρισμός ξέσπασε αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο; Απαντώ ευθέως: - Επειδή τότε με συντάραξε η ανώμαλη πολιτική αντιπαλότητα, ανάμεσα στις ψευδοπαρατάξ...

(Φιλική απάντηση)   Χαίρομαι που «βοήθησα» με το κείμενο «ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ;!», τον Λεωνίδα Παππά.  - Το ανήσυχο άτομο, που ενασχολείται πολλά χρόνια με τα κοινά. Το δραστήριο μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Ομόνοιας από παλιά -. Τον εκτιμώ και τον σέβομαι - από άκουσμα και διάβασμα - για τον αγώνα που δίνει.  Από κοντά - δεν θυμάμαι - να τον είδα ποτέ!  Τον προκάλεσα, με το κείμενο κι έφερε στο νου του ένα καταπληκτικό ποίημα του αξιόλογου ποιητή και φίλου μου, Ανδρέα Ζαρμπαλά. Αυτό με τίτλο ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ, που μου αρέσει κι εμένα πολύ. Το αναρτώ κι εγώ με πολύ αγάπη: ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ   Ο Λεωνίδας κι ο Εφιάλτης   έβαλαν μια μέρα στη διχάλα του δρόμου δυο ταμπέλες:   «Απ’ εδώ η Τιμή».   «Απ’ εδώ η Προδοσία».   Κι έφυγαν. Και περπατάν ακόμα   ο καθένας στο δρόμο του. Στον τόπο μου   φύσηξε άνεμος βοριάς και γκρέμισε τις ταμπέλες.   Οι άνθρωποι λάθεψαν το δρόμο   κι ένα πρωί βρέθηκαν όλοι πρ...

(Ο κόσμος κομμάτια κι οι πολιτικοί μας μαζί) Είναι ωραία να είναι μαζί! Τώρα, όμως, δυστυχώς, είναι αργά. Πολύ αργά… Το κακό παράγινε. Για τον τόπο νύχτωσε…    Αυτή η αργοπορημένη κοινή φωτογραφία να είχε τραβηχθεί νωρίτερα... Από τότε που ο Τάβος πήρε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου μας και τ' οδήγησε στ' αλβανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Διαλαλώντας: - Ανεξαρτήτως πού εντασσόμαστε, Ομόνοια είμαστε κι εμείς! Απ’ την άλλη πλευρά - την απέναντι όχθη - τον πετροβολούσε ανελέητα η παρέα Ντούλε - Ξέρρα. Με υπερυψωμένη φωνή, εκνευρισμένα αποκαλούσε τον Τάβο ΠΡΟΔΟΤΗ. Για την αισχρή πράξη που έκανε τότε - διασπώντας τη Μειονότητα,  Η κοινή λογική τότε έλεγε: Βάζεις τον Τάβο σε κοινό τραπέζι διαλόγου και συνεργασίας για βασικά εθνικά ζητήματα, χαράζεις για τον τόπο κοινή στρατηγική. Κι έπειτα του λες:  Πάμε μαζί τώρα! Αν ο Τάβος δεν συμφωνούσε, δεν σεβόταν τους όρους - όρκο, λοξοδρομούσε, τότε είχες κάθε πιθανό δικαίωμα να τον προ...

Η διακοπή της ραδιοφωνικής εκπομπής «Βόρειος Ήπειρος. gr », το διαζύγιο, όπως το αποκάλεσαν διαφορετικά, με τον ΑΡΤ, μου έκατσε καρφί. Μου ανακάτεψε το στομάχι. Αγανάκτησα και στεναχωρήθηκα. Ένιωσα ότι δεν φιμώθηκε μόνο μια εκπομπή… αλλά, κατά κάποιο τρόπο, φιμώθηκα κι εγώ, ως δημοσιογράφος. Κι εσύ, ως απλός πολίτης… Όλοι μας, ως Βορειοηπειρώτες. Το γεγονός αυτό με οδήγησε στο συμπέρασμα: Άμα κάθεσαι πάνω σε πλάτη άλλου, πόσο θα σ’ αντέξει;! Κάποια στιγμή, λογικό είναι, θα κουραστεί και θα σε ξεφορτωθεί. Και τότε, θα δυσαρεστηθείς. Όπως στην προκειμένη περίπτωση. Το θέμα είναι ότι όταν ακουμπάς κάπου, αν σκέφτεσαι την ανεξαρτητοποίηση. Την αυτονομία σου. Αν προσπαθείς από μόνος σου, ν’ αποκτήσεις την καθαρή ελεύθερη φωνή σου. Που να έχει συνέχεια κι αντοχή. Με πρόσωπα έντιμα. Όχι φερέφωνα, που τη δημοσιογραφία την εκμεταλλεύονται για να ρίξουν στα δίκτυα, στους κόλπους των αστικών κομμάτων τον αθώο κόσμο μας! Και οι δημοσιογράφοι ...

(Κοινωνικό θέμα) Δεν θ’ αναφερθώ σε πρόσωπα, για να μην ανάψω καυγά και γίνουμε από δεκαοχτώ χωριά. Θα χειριστώ θεωρητικά ένα συγκεκριμένο περιστατικό, που δείχνει έντονα την εξωφρενική, άρρωστη ζήλια μέσα στην μικρή μας κοινωνία: Είναι αξιέπαινη η επιχειρηματική δραστηριότητα του Θ. Τσ. Απασχολεί ο εργατικότατος άνθρωπος αρκετό κόσμο με δουλειά. Του δίνει ψωμί…   Στο εργοτάξιο του δουλεύουν πολλά μηχανήματα:  Σπαστήρες πέτρας, πλυντήρια και ταινίες μεταφοράς αδρανών υλικών, μπετονιέρες… Τα νοικοκυριά της περιοχής προμηθεύονται διαρκώς από τη μάντρα του τσιμεντόλιθους, άμμο, χαλίκι, μπετό, ασβέστη… Η περιουσία - η προκοπή του επιχειρηματία, είναι εκτεθημένη.  Δεν κρύβεται με τίποτε! Τη μαρτυράει η τεράστια επιχείρηση, η πολυκατοικία του διαμονής, τα πολυτελέστατα αυτοκίνητα, με τα οποία κυκλοφορεί αυτός κι η οικογένειά του… Όλη αυτή η αξιοζήλευτη, επιχειρηματική δραστηριότητα, στους άλλους προκαλεί ζήλια.  Άγονη στε...

Πρόσφατα, όταν απειλήθηκε η Δερβιτσάνη από τραμπούκους Αλβανούς, κι είχαν βγει οι κάτοικοι ν’ αντισταθούν, μεσάνυχτα στην πλατεία ύψωσε κάποιος τη φωνή του και είπε: - Ν’ απομακρυνθούν από δω οι χαφιέδες! Δεν είδα κανέναν ν’ αποχωρεί…Έμειναν κι αυτοί ανάμεσά μας. Όπως πάντα…   … Οι καταδότες εξυπηρετούν όλα τα συστήματα. Σήμερα δεν καταδίνουν την δυσαρέσκεια για το σύστημα, την τάση για λιποταξία από τη χώρα, που θεωρούνταν προδοσία… Ελέγχουν την σκέψη, την έκφραση, που μπορεί να μετατραπεί σε «δυσάρεστη» πράξη. Σε απειλή για την κατάρρευση του σημερινού καθεστώτος.     Χωρίς τα καρφιά, που σε καρφώνουν σαν το Χριστό, στην Αλβανία δεν θα μπορούσε με τίποτε η δικτατορία ν’ αντέξει σχεδόν μισό αιώνα.    Δούλευε ύπουλα ο χαφιές. Ήταν φίλος, συμμαθητής, συγχωριανός, γείτονας, συνάδελφος, συγγενής. Ακόμα κι αδελφός σου… Τον είχες στο ίδιο μέτωπο εργασίας, στον ίδιο χώρο αναψυχής, στο ίδιο κελί στη φυλακή. Οι μισοί παρα...

Άκουσα απόψε Σαμαρά και Βενιζέλο, να πανηγυρίζουν ότι η Ελλάδα προχωράει ικανοποιητικά, αναπτύσσεται. Κι ότι σύντομα θα βγει από το Μνημόνιο! Νίκησε την κρίση! Η επιτυχία - είπαν ομόφωνα - έχει τη βάση στις θυσίες του λαού, που πιάνουν τόπο… Δηλώσεις παράλογες. Από ανεύθυνους πολιτικούς, που διαρκώς ψεύδονται. Η πραγματικότητα είναι άλλη: Δεν έχουμε δουλειά, υποφέρουμε. Δεν βλέπουμε πουθενά φως… Το παρόν και το μέλλον είναι σκοτεινό. Για να μπούμε καλύτερα στο νόημα της λογικής των εξουσιαστών - υπηρετών του μεγάλου κεφαλαίου, της ολιγαρκείας, την παραπάνω φράση τους, τη χωρίζουμε σε δύο μέρη. Και ... το κάθε μέρος το αναλύουμε ξεχωριστά: 1 - «Οι θυσίες του λαού…» είναι το πρώτο μέρος: Θυσία είναι η πράξη, η ενέργεια, που αναλαμβάνει οποιοσδήποτε συνειδητά, όταν βλέπει μια συγκεκριμένη, δύσκολη κατάσταση, που πρέπει ν' αντιμετωπιστεί. Να ξεπεραστεί για όφελός του και το κοινό. Το φορομπηχτικό σύστημα, δεν το πήγε ο λαός στη Βουλή κι ούτε...

Χωρίς να τον ξέρω καν, μόνο απ’ τ’ ακούσματα, παλεύω να στήσω μέσα μου, όσο πιο πιστά, το πορτρέτο του Νάτση Κουμανέλη. Του φοράω ποτούρια και ρίχνω την άσπρη φουστανέλα από πάνω τους. Του φοράω μάλλινα τσουράπια, μαύρη χοντρή φανέλα… Δουλεμένη στον αργαλειό. Όχι πλεγμένη στο χέρι. Του φοράω κάτασπρο πουκάμισο, τσόχινα μανίκια… Οι παρήλικες της Σωτήρας φέρνουν πιο εύκολα στο νου το Νάτση, επειδή φορούσε χειμώνα - καλοκαίρι την παραδοσιακή ενδυμασία… Είναι ο τελευταίος μεταφορέας ξυλείας, που έβαλε μπροστά του το πολύ έξι ή εφτά μουλάρια.  Όχι περισσότερα! Λέει η Έλλη Λούκα: - 14 μουλάρια είχε ο παππούς μου. Ο πατέρας μου, ο θείος μου, ο αδελφός μου… την δουλειά του παππού και του Νάτση Κουμανέλη, έκαναν μια ζωή κι αυτοί, -   Νίκο, Ρούση, Γιώτη, Κουμανέλη, είναι τα βασικά επώνυμα οικογενειών, που ασχολήθηκαν μόνιμα, εκείνα τα δύσκολα χρόνια, με τη μεταφορά ξυλείας. Σχεδόν το κάθε σπίτι στη Σωτήρα, κρατούσε πεταλωμένο μουλάρι, για ...

(Με υπερυψωμένο μπαϊράκι τον ψευδοπατριωτισμό!) Πριν από αρκετά χρόνια η δυσάρεστη κατάσταση με ανάγκασε να εξάγω πρόωρα το λυπηρό συμπέρασμα: Ότι εγκαταλείπουμε τον τόπο μας. Αφού φαινόταν ξάστερα ότι οι συνθήκες διαβίωσης στη Βόρεια Ήπειρο, δεν ήταν - ούτε θα γίνουν ποτέ ευνοϊκότερες απ’ αυτές στην Ελλάδα.    Η σκληρή οικονομική κρίση, νόμισα για μια στιγμή ότι θα έσπρωχνε ένα μικρό κομμάτι του κόσμου μας, να επιστρέψει πίσω στις εστίες του. Και να ασχοληθεί εντατικά με τις παραδοσιακές του εργασίες: Τη γεωργία, την αμπελουργία, την κτηνοτροφία ... Να στήσει στον τόπο του το δικό του μετερίζι. Όμως, δυστυχώς, διαπιστώνουμε να συμβαίνει το αντίθετο: Απελπισμένοι νεαροί, αδύναμες, χρεοκοπημένες οικογένειες, που έχασαν την ελπίδα της ανάκαμψης στην Ελλάδα, αποφασίζουν και ταξιδεύουν προς Αγγλία, Γερμανία, Καναδά …ακόμα και Αμερική. Διασχίζουν τον Ατλαντικό, ψάχνοντας ένα καλύτερο μέλλον στην άκρη του κόσμου. Διευκολύνει την πρωτοβουλί...

(Ο Γολγοθάς, δυστυχώς, συνεχίζεται…) Τρέξαμε χρόνια στη σειρά πίσω από την ιθαγένεια. Ώσπου ασπρίσαμε, κατακουραστήκαμε, αγχωθήκαμε… Μόνο, που δεν τρελαθήκαμε, δεν γίναμε ρεζίλη. Αντέξαμε κι αποδείχτηκε έμπρακτα ότι είμαστε σκληρό καρύδι…   Πετύχαμε πρόσφατα την ελληνική ιθαγένεια και την κάναμε βούκινο. Επειδή δεν την είδαμε σαν προσωπική επιτυχία, αλλά σαν κοινή υπόθεση της μικρής μας κοινωνίας.   Δεν σταμάτησε η ταλαιπωρία εδώ, για να 'παιρνε τέλος μια αδικία. Μια ανοησία ενός κράτους απάτης κι απάνθρωπης συμπεριφοράς.   Ακολούθησε το τρέξιμο πίσω από έναν τονισμό…   Στο σωστό επώνυμο «Μύτιλης», τουφεκίστηκε ο τονισμός του ύψιλον (υ) και κάθισε, σαν τρομαγμένο πουλί, πάνω στο γιώτα (ί). Κι έγινε έτσι το μπέρδεμα, η παραλλαγή σε «Μυτίλης».   Άκου εκεί!!!   Η Υπατείας μας στέλνει στο Δήμο Αθηναίων, για να γίνει η διόρθωση κι ο Δήμος μας κατευθύνει στον Εισαγγελέα…   Ως την τελευταία στιγμή, τρέμανε τα φυλλοκάρδια μας από...

Το κείμενο αυτό είναι εμπνευσμένο από συνομιλία με τον Βαγγέλη Φράγκο, μέλος της Επιτροπής Υπερήλικων Βορειοηπειρωτών, που συναντήθηκε πρόσφατα με τον Υφυπουργό Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας, κύριο Αντώνη Μπέζα απ’ όπου προέκυψε η είδηση: της υγειονομικής περίθαλψης στα προστατευμένα μέλη των ανασφάλιστων υπερήλικων Βορειοηπειρωτών ) Μαραμένα χείλη μερικών - για το βοήθημα της τρίτης ηλικίας - βγάζουν διαρκώς χολή, δηλητήριο! Λένε: «Δεν μας ανήκει το βοήθημα! Αφού δεν δουλέψαμε ποτέ στην Ελλάδα!».  Ούτε ο Ελλαδίτης αδελφός, δεν δούλεψε, που η κυβέρνηση τον χειρίζεται διαφορετικά! Ελλαδίτης κι Έλληνας Βορειοηπειρώτης αδύναμος οικονομικά, πρέπει να καλύπτεται από το ίδιο καθεστώς προστασίας… Μικρόψυχο σκεπτικό, ορισμένων ξεριζωμένων στενόμυαλων, πικρόστομων λέει: «Δεν δικαιούνται το βοήθημα όσοι μένουν στην Βόρειο Ήπειρο! Αφού έχουν μια κότα, μια γίδα, σπέρνουν μια λουρίδα γης στο χωριό... και βολεύονται!». Ορισμένοι εναπομείναντες ξε...

(Αποτυχημένοι έπαρχοι, φιλοδοξούν να γίνουν δήμαρχοι) Έχουν να δουν τα μάτια μας…!!! Κάνουν τεμενάδες, φιλούν κατουρημένες ποδιές, τάζουν από τώρα… οι παλιές καραβάνες, για να πάρουν, στις επερχόμενες τοπικές εκλογές, το χρίσμα του υποψηφίου Δήμαρχου. - Οι ανίκανοι, οι χαραμοφάηδες, απερίσκεπτα, τραβούν πάντα μπρος, για να κρατήσουν την μικρή μας Βορειοηπειρωτική Κοινωνία πίσω -. Δεν τους νοιάζει διόλου αν προσέφεραν ή όχι από θέση έπαρχου. Τους ποθεί ή τους αντιπαθεί ο κόσμος… Οι αποτυχημένοι έπαρχοι, φιλοδοξούν να γίνουν δήμαρχοι. Ο καθένας προσπαθεί, όσο μπορεί, να μην του φύγει η κουτάλα από το χέρι…      Όποιου, δεν θα του εκπληρωθεί το αίτημα - γιατί οι εννιά επαρχίες της Βορειοηπειρωτικής Κοινότητας - βάσει του αλβανικού «Καλλικράτη» και του Ευρωπαϊκού προσανατολισμού - θα συρρικνωθούν πλέον σε τρεις νοικοκυρεμένους Δήμους - σίγουρα θα βγει στο κλαρί. Αντάρτης. Για προσωπική επιβίωση. Το μυαλό τους και μια λύρα…!!! Ο...

(Κυριακάτικη πινελιά για τους πολιτικούς μας) Να σας πω! Ένα δοκιμασμένο γεγονός. Γνωστό απ’ όλους σας…,  ...Αλλά έχω εγώ την τιμή να σας το περιγράψω… Φως φανάρι: Όσοι ασχολούνται με τα κοινά, δεν έχουν ως στόχο το κοινό καλό.  Μα…, τα προσωπικά οφέλη. Βοηθούν κάπως και τους συγγενείς, τους φίλους, τους κοντινούς οπαδούς… Δηλαδή, το κοινό τους ανεβάζει στην πλάτη, για να τρυγούν αυτοί. Και στο κοινό - στον απλό πολίτη -  δυστυχώς, δε ρίχνουν ούτε σπυρί. - Όχι τσαμπί, που είναι πολύ -. Για να κάνουν τη δουλειά τους καλά, μας έχουν χωρίσει σε κόμματα - στρατόπεδα. Άλλους δεξιά κι άλλους αριστερά. Για να τσακωνόμαστε και να μην προσέχουμε τις λωποδυτιές…! Αυτοί είναι οι πολιτικοί μας… Κι αν σας συμβουλέψω:  - Καλοί μου άνθρωποι, στις επόμενες εκλογές, προσοχή! - Τα ίδια της συχωρεμένης θα κάνετε… Γιατί... έτσι είναι φτιαγμένη η ζωή. Του ψεύτικου κόσμου, του αρέσει η ψευτιά…!!! Να τον αλλάξω εγώ;! ...