Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ;!

(Ο κόσμος κομμάτια κι οι πολιτικοί μας μαζί)

Είναι ωραία να είναι μαζί!

Τώρα, όμως, δυστυχώς, είναι αργά. Πολύ αργά…

Το κακό παράγινε. Για τον τόπο νύχτωσε…   

Αυτή η αργοπορημένη κοινή φωτογραφία να είχε τραβηχθεί νωρίτερα...

Από τότε που ο Τάβος πήρε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου μας και τ' οδήγησε στ' αλβανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Διαλαλώντας:

- Ανεξαρτήτως πού εντασσόμαστε, Ομόνοια είμαστε κι εμείς!

Απ’ την άλλη πλευρά - την απέναντι όχθη - τον πετροβολούσε ανελέητα η παρέα Ντούλε - Ξέρρα.

Με υπερυψωμένη φωνή, εκνευρισμένα αποκαλούσε τον Τάβο ΠΡΟΔΟΤΗ. Για την αισχρή πράξη που έκανε τότε - διασπώντας τη Μειονότητα, 

Η κοινή λογική τότε έλεγε:

Βάζεις τον Τάβο σε κοινό τραπέζι διαλόγου και συνεργασίας για βασικά εθνικά ζητήματα, χαράζεις για τον τόπο κοινή στρατηγική. Κι έπειτα του λες: 

Πάμε μαζί τώρα!

Αν ο Τάβος δεν συμφωνούσε, δεν σεβόταν τους όρους - όρκο, λοξοδρομούσε, τότε είχες κάθε πιθανό δικαίωμα να τον προκαλέσεις. 

Να του αναλογίσεις Βαριές Εθνικές Ευθύνες. Να τον σταυρώσεις...

Δεν το επιχείρησαν, γιατί η απόσταση, η αντιπαλότητα, σύμφερε, βόλευε και τις δύο πλευρές.

Παράτεινε την πολιτική ύπαρξη.

…Τους έφερε μέχρι εδώ. Στη σημερινή κοινή φωτογραφία. Να παραμένουν αιώνιοι, «ισχυροί» πολιτικοί αντίπαλοι.

Να είναι όλοι μαζί, χαζοχαρούμενοι, χαμογελαστοί, βολεμένοι μια χαρά!

Τέτοιο βόλεμα, δεν θα μπορούσαν ποτέ - ούτε σε  δυο ζωές - να το πετύχουν με χειρωνακτική δουλειά... 

(... Κι ο Αλβανός Δημοκράτης Ξέρρας του Σαλί, ο «πιστός της Ομόνοιας», είναι πλάι στους δύο πρωταγωνιστές: Τάβο και Ντούλε.

Που την κατακριτέα πράξη του Τάβου την αντέγραψε ατόφια, χωρίς την παραμικρή αλλαγή, 12 χρόνια αργότερα…)

Στο ερώτημα:

- Ποιος είναι προδότης;

Η ευθεία απάντηση είναι:

- Κανένας.

Έφυγε πια η «ρετσινιά».

…Κι ο κατακαημένος τόπος μας ας κατάντησε άββυσος, μια απέραντη ερημιά… Που σε φοβίζει... Που σου τρώει τα σωθικά…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
21/11/2014 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...