Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«ΑΠΟ ΔΩ Η ΤΙΜΗ !»

(Φιλική απάντηση)  

Χαίρομαι που «βοήθησα» με το κείμενο «ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ;!», τον Λεωνίδα Παππά. 

- Το ανήσυχο άτομο, που ενασχολείται πολλά χρόνια με τα κοινά.
Το δραστήριο μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Ομόνοιας από παλιά -.
Τον εκτιμώ και τον σέβομαι - από άκουσμα και διάβασμα - για τον αγώνα που δίνει. 
Από κοντά - δεν θυμάμαι - να τον είδα ποτέ! 

Τον προκάλεσα, με το κείμενο κι έφερε στο νου του ένα καταπληκτικό ποίημα του αξιόλογου ποιητή και φίλου μου, Ανδρέα Ζαρμπαλά.
Αυτό με τίτλο ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ, που μου αρέσει κι εμένα πολύ. Το αναρτώ κι εγώ με πολύ αγάπη:

 ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ 

 Ο Λεωνίδας κι ο Εφιάλτης 
έβαλαν μια μέρα στη διχάλα του δρόμου δυο ταμπέλες: 
«Απ’ εδώ η Τιμή». 
«Απ’ εδώ η Προδοσία». 
Κι έφυγαν. Και περπατάν ακόμα 
ο καθένας στο δρόμο του.
Στον τόπο μου 
φύσηξε άνεμος βοριάς και γκρέμισε τις ταμπέλες. 
Οι άνθρωποι λάθεψαν το δρόμο 
κι ένα πρωί βρέθηκαν όλοι προδότες.

Γράφηκαν πολύ παλιά ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ, αλλά πάνε γάντι στη σημερινή εποχή, στη σημερινή κατάσταση, που οι εθνοπατέρες κατάντησαν την Ομόνοια σαν να είναι μούλκι του παππού τους.
Σου έλεγαν μέχρι χθες, γιατί τώρα έχασαν αυγά και καλάθια:
«Αν συμφωνείς με μας, καλώς! Είσαι πατριώτης. Διαφορετικά…!»

Κι έριξαν έτσι, όλο τον κόσμο απέναντι. Τον στιγμάτισαν ΠΡΟΔΟΤΗ. Κι έμειναν πατριώτες μόνο πέντε.

Το παραπάνω πικρό γεγονός, θέλω να πιστεύω, ότι εννοεί ο Λεωνίδας, με το σχόλιο του:
- Μού το θύμισε ο Γιώργος Μύτιλης (το ποίημα ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ), γιατί αναρωτήθηκε: «ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ».

Λες να συνεχίσουμε να βάζουμε ο ένας του άλλου ταμπέλα;! Εγώ, πάντως δεν το επιχειρώ. Απλά αναλογίζω ευθύνες σε ανεύθυνους.
Σε εκλεγμένα πρόσωπα.

 Για να φανούμε έξυπνοι είναι εύκολο. Για να γίνουμε χρήσιμοι είναι δύσκολο. Συμφεροντολόγοι είμαστε από τη φασκιά. Προδότες, όμως, όχι όλοι!

 Προσωπικά, δεν λάθεψα το δρόμο μου. Ας φυσάνε δυνατοί βοριάδες κι ας γκρεμίζονται ταμπέλες. 
Πάω από κει που γράφει: «Από δω η τιμή!».

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
23/11/2014

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα