Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΛΥΡΑ

(Αποτυχημένοι έπαρχοι, φιλοδοξούν να γίνουν δήμαρχοι)

Έχουν να δουν τα μάτια μας…!!!

Κάνουν τεμενάδες, φιλούν κατουρημένες ποδιές, τάζουν από τώρα… οι παλιές καραβάνες, για να πάρουν, στις επερχόμενες τοπικές εκλογές, το χρίσμα του υποψηφίου Δήμαρχου.

- Οι ανίκανοι, οι χαραμοφάηδες, απερίσκεπτα, τραβούν πάντα μπρος, για να κρατήσουν την μικρή μας Βορειοηπειρωτική Κοινωνία πίσω -.

Δεν τους νοιάζει διόλου αν προσέφεραν ή όχι από θέση έπαρχου. Τους ποθεί ή τους αντιπαθεί ο κόσμος… Οι αποτυχημένοι έπαρχοι, φιλοδοξούν να γίνουν δήμαρχοι.

Ο καθένας προσπαθεί, όσο μπορεί, να μην του φύγει η κουτάλα από το χέρι…     

Όποιου, δεν θα του εκπληρωθεί το αίτημα - γιατί οι εννιά επαρχίες της Βορειοηπειρωτικής Κοινότητας - βάσει του αλβανικού «Καλλικράτη» και του Ευρωπαϊκού προσανατολισμού - θα συρρικνωθούν πλέον σε τρεις νοικοκυρεμένους Δήμους - σίγουρα θα βγει στο κλαρί.

Αντάρτης.

Για προσωπική επιβίωση.

Το μυαλό τους και μια λύρα…!!!

Ορισμένοι, που είναι ευσυνείδητοι, για τις περιορισμένες ικανότητες - δεν έχουν διοργανωτική ευχαίρια και την έλλειψη προσόντων - τους λείπει το πτυχίο, οι ανάλογες πανεπιστημιακές γνώσεις, θα ικανοποιηθούν ακόμα και με την καρέκλα Προέδρου Συμβουλίου.

Αφού θα παρέχει καλές και πολλές ευκαιρίες για βόλεμα κι αυτή.

- Η κάθε σημερινή επαρχία, μέσα στο Δήμο, θα έχει το συμβούλιο της. Κι ο Δήμος, κάπου στο κέντρο, το ανάλογο, απαιτούμενο προσωπικό.

Έτσι τουλάχιστον, ακούμε ότι θα λειτουργήσει η νέα Τοπική Αυτοδιοίκηση -. 

Μην νομίσει κανείς ότι θα γίνει μάχη, για εκλογή αξιόλογου προσώπου για Δήμαρχος. Το οποίο θ’ ανταποκριθεί κάλλιστα στα ζητήματα, θα εκπληρώσει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις του Δήμου.

Όπως συνήθως, πόλεμος για μια θέση εργασίας θα γίνει...

Οι τρεις Δήμαρχοι θα είναι αλυσοδεμένοι χειροπόδαρα, ελεγχόμενοι. Δεξί χέρι του σημερινού κατεστημένου.

Για να κάνουν - οι βολεμένοι - ξανά χρυσές δουλειές…!

Όπως πάντα…! 


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

04/11/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...