Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΟ ΠΕΠΟΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ

Το κείμενο αυτό είναι εμπνευσμένο από συνομιλία με τον Βαγγέλη Φράγκο, μέλος της Επιτροπής Υπερήλικων Βορειοηπειρωτών, που συναντήθηκε πρόσφατα με τον Υφυπουργό Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας, κύριο Αντώνη Μπέζα απ’ όπου προέκυψε η είδηση: της υγειονομικής περίθαλψης στα προστατευμένα μέλη των ανασφάλιστων υπερήλικων Βορειοηπειρωτών)

Μαραμένα χείλη μερικών - για το βοήθημα της τρίτης ηλικίας - βγάζουν διαρκώς χολή, δηλητήριο!

Λένε:

«Δεν μας ανήκει το βοήθημα! Αφού δεν δουλέψαμε ποτέ στην Ελλάδα!».

 Ούτε ο Ελλαδίτης αδελφός, δεν δούλεψε, που η κυβέρνηση τον χειρίζεται διαφορετικά!

Ελλαδίτης κι Έλληνας Βορειοηπειρώτης αδύναμος οικονομικά, πρέπει να καλύπτεται από το ίδιο καθεστώς προστασίας…

Μικρόψυχο σκεπτικό, ορισμένων ξεριζωμένων στενόμυαλων, πικρόστομων λέει:

«Δεν δικαιούνται το βοήθημα όσοι μένουν στην Βόρειο Ήπειρο! Αφού έχουν μια κότα, μια γίδα, σπέρνουν μια λουρίδα γης στο χωριό... και βολεύονται!».

Ορισμένοι εναπομείναντες ξεστομίζουν κι αυτοί:

«Να μην πάρουν το βοήθημα όσοι ζουν στην Ελλάδα. Μόνο εμείς να το πάρουμε, που κρατούμε άμυνα, φιλάμε τον τόπο!

Και πάει λέγοντας… Τ’ ακούω κι απορώ κι αγαναχτώ… Γίνομαι έξαλλος με τις ανόητες κόντρες υπερήλικων…   

…Να μην τρέφουμε αυταπάτες.!

Καμιά κυβέρνηση, δεν προσφέρει στο Βορειοηπειρώτη - σ’ έχει γραμμένο εκεί που δεν λέγεται - αν δεν ξέρεις ν’ αγωνιστείς, να διεκδικήσεις και να πετύχεις τα δικαιώματά σου!  

…Δεν πας σ’ οποιονδήποτε να κλάψεις το χάλι.

(Μάταια είναι η κάθε συνάντηση με Υπουργό, Υφυπουργό, Διευθυντή, Γραμματέα, Σύμβουλο, Διοικητή του ΟΓΑ… Παλεύεις τρεις μήνες να τους δεις. Κι η συνομιλία - χωρίς ουσία - μαζί τους, κρατάει μόνο τρία λεπτά)

Πάμε μόνο σ’ αυτόν που κρατάει στο χέρι μαχαίρι και πεπόνι.

Κατ’ ευθεία στον Πρωθυπουργό. Η κάθε άλλη κίνηση είναι χρονοτριβή.

Και του ζητάς ν’ αποδείξει έμπρακτα, χειροπιαστά πλέον τη διπλή αγάπη!!! Όχι με λόγια πια. Μα με την επαναφορά του επιδόματος - δικαίωμα.

Τη διόρθωση της καταδικάσιμης πράξη και συμπεριφοράς… Του άθλιου, του αισχρού, του απάνθρωπου λάθους.    

Πιστεύω ακράδαντα:

Η κυβέρνηση θα επανορθώσει…! Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς…! Με το λάθος, θέλω να πιστεύω, την είχε πατήσει άσχημα…!

Θα επαναφέρει το βοήθημα. Θα εντάξει και την τρίτη ηλικία μας, ως ευάλωτη κοινωνική ομάδα, στο ειδικό πιλοτικό πρόγραμμα του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος, που ξεκινάει η εφαρμογή του σύντομα.

Με λογικούς όρους και δικαιολογητικά…

Χρειάζεται προσοχή όμως… Να μην διακοπεί πια… Και να έχουμε ξανά παρατράγουδα.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
08/11/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...