Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΤΟΝΙΣΜΟ

(Ο Γολγοθάς, δυστυχώς, συνεχίζεται…)

Τρέξαμε χρόνια στη σειρά πίσω από την ιθαγένεια. Ώσπου ασπρίσαμε, κατακουραστήκαμε, αγχωθήκαμε…

Μόνο, που δεν τρελαθήκαμε, δεν γίναμε ρεζίλη.

Αντέξαμε κι αποδείχτηκε έμπρακτα ότι είμαστε σκληρό καρύδι… 

Πετύχαμε πρόσφατα την ελληνική ιθαγένεια και την κάναμε βούκινο. Επειδή δεν την είδαμε σαν προσωπική επιτυχία, αλλά σαν κοινή υπόθεση της μικρής μας κοινωνίας. 

Δεν σταμάτησε η ταλαιπωρία εδώ, για να 'παιρνε τέλος μια αδικία. Μια ανοησία ενός κράτους απάτης κι απάνθρωπης συμπεριφοράς. 

Ακολούθησε το τρέξιμο πίσω από έναν τονισμό… 

Στο σωστό επώνυμο «Μύτιλης», τουφεκίστηκε ο τονισμός του ύψιλον (υ) και κάθισε, σαν τρομαγμένο πουλί, πάνω στο γιώτα (ί).

Κι έγινε έτσι το μπέρδεμα, η παραλλαγή σε «Μυτίλης». 

Άκου εκεί!!! 

Η Υπατείας μας στέλνει στο Δήμο Αθηναίων, για να γίνει η διόρθωση κι ο Δήμος μας κατευθύνει στον Εισαγγελέα… 

Ως την τελευταία στιγμή, τρέμανε τα φυλλοκάρδια μας από το άγχος, μήπως η υπόθεση απαιτούσε Δικαστήριο. 
Χρόνο, χρήμα και τεράστια υπομονή - σιδερένια νεύρα.

Ευτυχώς αποφύγαμε έξοδα βασιλικά και τρεχαντήρι… 

Τι τραβάει ο κακομοίρης Βορειοηπειρώτης…, αφού είναι γραμμένος στα παλιά υποδήματα. 

Είναι χιλιάδες οι συμπατριώτες μου, που ταλαιπωρήθηκαν από ένα - δύο τρία άτοπα γράμματα στα επίσημα έγγραφά τους.

Βρήκαν το μπελά κυρίως από το τελικό σίγμα, που μαρτυρεί την ελληνική καταγωγή. 

Όμως, να σκοντάφτεις - όταν σου έχει αποδοθεί κιόλας η ελληνική ιθαγένεια - πάνω σ’ έναν τονισμό, δεν το χωρούσε ο νους μου. 

Λες να ησυχάσουμε τώρα;! Αφού πήραμε την ελληνική ταυτότητα, που σημαίνει ίσα δικαιώματα στην Πατρίδα μας;!

Δεν το πιστεύω!

Θα βρουν ξανά από πού να μας πιάσουν οι Ελλαδίτες…!

Ξέρουν αυτοί…Για να μας έχουν υπό…!


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

12/03/2014

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...