Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2018

Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Δεκαπενταετία ίσως να πέρασε από τότε που επισκέφτηκα αποθήκη ηλεκτρικών ειδών για ν' αγοράσω φωτιστικά. Ο Αργιάν Πάνος τα προμηθεύεται ο ίδιος απ' την Κίνα. Περίεργος για τη χώρα αυτή, τον ρώτησα να μου περιγράψει, με λίγες μόνο λέξεις, την οικονομική της ισχύ. «Έφτασα νύχτα στη Σανγκάη και διανυκτέρευσα στον δέκατο έβδομο όροφο ενός ξενοδοχείου. Το πρωί, μόλις ξύπνησα κι άνοιξα το παράθυρο, είδα να περνάει μπροστά μου με μεγάλη ταχύτητα ένα τρένο». Δεν είπε τίποτε άλλο κι ούτε ρώτησα παραπέρα. Έκλεισε τότε σ' αυτό το σημείο η συζήτηση στα Σωφράτικα με τον Αργιάν, για να συνεχιστεί αυτές τις μέρες στην Αθήνα μ' ένα ανοικτόμυαλο κορίτσι μας, που έχει τη μητέρα της απ' τη Δερβιτσάνη. Τρένο μπαίνει στη μέση του διαλόγου μας ξανά, που τώρα πια τρέχει περισσότερο, για να ενώσει απόμακρες χώρες και ηπείρους. Να φέρει τον κόσμο πιο κοντά, ακίνδυνα και οικονομικά. Στα σχέδια του μέλλοντος, που ακόμα δεν τα έχει αντιληφθεί ο ανθρώπινος νου

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή του συγγρα

Ο ΚΑΛΟΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ

(Πινελιά) Όσες φορές κάθεσαι με διανοούμενους, κυρίως με γεωπόνους, που είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά τον Πάρη Ζιάκο, διαπιστώνεις και χαίρεσαι πώς ξεδιπλώνουν με σεβασμό και εκτίμηση τη ζωή ενός αξιόλογου Καθηγητή. Ξέρουν καλά την πορεία του. Πώς έφτασε σε δύσκολη εποχή σε κορυφή. Στην αφηγούνται:   -Μετά τις σπουδές διορίστηκε γεωπόνος σε συνεταιρισμό του Τεπελενιού. Επειδή πετύχαινε διαρκώς υψηλά αποτελέσματα στις γεωργικές καλλιέργειες, τον αναβάθμισαν. -Τον έστειλαν στα Τίρανα - τον έκαναν Καθηγητή σ’ Ανώτερη Γεωργική Σχολή. -Αφού ξεχώρισε, διακρίθηκε κι εκεί, σε παράδοση ύλης, αλλά και σε συμπεριφορά, κλπ, τον   έκαναν Γενικό Διευθυντή στο Υπουργείο Παιδείας για θέματα φοίτησης. Τότε ο πανέξυπνος και καλοσυνάτος Πάρης, βρήκε την ευκαιρία να προωθήσει σε πανεπιστήμια αρκετά παιδιά μειονοτικών. Στήριζε, βασικά, τον ικανό. Τότε ορισμένα άτομα  βρήκαν  σ’ αυτόν το αποκούμπι.  Βοήθησε ο Πάρης με τις γνωριμίες του, με τις προσβάσει

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ, ΠΟΥ ΘΑΥΜΑΣΑ

(Πινελιά) Δεν γνώρισα από κοντά τον Οδυσσέα ΤΣΙΟΥΡΗ. Δεν πρόλαβα... λόγω διαφοράς ηλικίας. Ήθελα να τον πλησιάσω, να του μιλήσω, αλλά ποτέ δεν τόλμησα.  Γιατί ήμουν πολύ μικρότερός του. Τότε, δήθεν, ζωγράφιζα κι εγώ, όταν άκουσα ότι είχε μεγάλο ταλέντο στη ζωγραφική, ήταν σπουδαίος καλλιτέχνης! Τον έβλεπα από μακριά. Ήταν πάντα σκεπτικός. Σαν να σε κοιτούσε με εκείνο το στοχαστικό βλέμμα τού διανοούμενου κι ο νους του, ταξίδευε αλλού... Κι αναρωτιόμουν τότε:   « Έτσι σαν αυτόν τάχα θα είναι όλοι οι ζωγράφοι τού κόσμου;! » . Φαντάζομουν το πρότυπο. Μόνον μια ζωγραφιά του είδα, τον καβαλάρη πάνω σ' άλογο, να τρέχει... Φοβερό έργο! Τ' άλλα τα φαντάζομουν ... Διατηρούσα πάντα το πορτρέτο του νωπό στη μνήμη μου, καθώς σπούδαζε, εργαζόταν σε επιχείρηση που 'χε σχέση με τις σπουδές του, τις αξίες του..., δημιουργούσε την ωραία οικογένεια. Λυπήθηκα βαθιά, όταν έμαθα ότι «έφυγε» πολύ νωρίς... Το πινέλο του, τα χρώματα, τα έργα

Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΧΩΡΕΙ Ο ΝΟΥΣ …

Σε χώρο - μεταξύ ισογείου και πρώτου ορόφου σε μια πολυκατοικία στα Γιάννενα - ήταν δύσκολο μέχρι ακατόρθωτο να κοπεί σκάλα. Το μυαλό του πολιτικού μηχανικού είχε «κολλήσει». - Συγνώμη, μπορώ να κάνω κι εγώ μια προσπάθεια; Ήταν ο Σωκράτης Μπαρούτας, εργαζόμενος στην ίδια ιδιωτική εταιρία, που ανέλαβε την πρωτοβουλία, που τόλμησε να δοκιμάσει. Κάτι που πίστευε ότι θα το κατόρθωνε. Ρίχνει αδιάφορη μέχρι υποτιμητική ματιά στον «μετανάστη» ο Αγαμέμνων και του λέει: - Αν εσύ φτιάξεις τη σκάλα, εγώ θα σχίσω το πτυχίο! Εδώ, μπροστά στα μάτια σου! Η σκάλα έγινε, αλλά ο Γιαννιώτης πολιτικός μηχανικός το πτυχίο δεν το ‘σκισε … Κάτι παρόμοιο, συνέβη του Σωκράτη και στ’ Αργυρόκαστρο. Αυτή τη φορά με σιδερένια σκάλα, σε πολυτελέστατη καφετέρια, πίσω από το στάδιο.   Ό,τι βλέπει το μάτι του, που έχει σχέση με τη δουλειά του, με το μεράκι του, με το πάθος του, πρώτα το μελετάει καλά, μετά αναλαμβάνει να το φτιάξει ο ίδιος καλύτερο, όσον αφορά την αντοχή, την εμφάνιση και τη λειτουργι

Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ

(Δεν υμνώ το σύστημα. Είχε ένα τσουβάλι αρνητικά...το ξέρετε...τα υποφέραμε...) Υπερτερούσε το αστείο εκείνη τη δύσκολη εποχή. Η φωτογραφία, που βλέπετε μιλάει για ένα θεατρικό «έργο» με κωμικό περιεχόμενο. Τέσσερις είναι οι πρωταγωνιστές, που το «ανεβάζουν στη σκηνή»: Ο Φώτος Ξέρρας, που κρατάει το σαμάρι στα χέρια του, ο Ηλίας Καραντζάς, που σκάει στα γέλια, αγκαλιάζοντας   τον Λάμπη Πρίφτι. Ενώ ο Λάμπης προσφέρει στο Νίκο Λίλλη σε κατσαρόλα «ταγή». Η μουσική επένδυση, αυτού του   « θαυμάσιου »   θεατρικού κομματιού, έγινε από   το Νίκο Μήλο, που παίζει ακορντεόν.  Βουτηγμένος κι αυτός στην αθώα χαρά της παρέας!   Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 11/06/2018

ΕΝΑΣ ΚΟΚΟΡΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΛΕΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ

(Παραιτήθηκε ο Γενικός Πρόεδρος της Ομόνοιας, Λεωνίδας Παππάς) Νύχτα παραιτήθηκε ο Γενικός Πρόεδρος της Ομόνοιας. (Μας τα πρόκοψε και ο Λεωνίδας). Στον κατακαημένο τόπο μας όλα στο σκοτάδι γίνονται. Και σε προκαλούν, σε αναγκάζουν τα γεγονότα αυτά - όσο αθώος κι αν είσαι - να γίνεσαι καχύποπτος. Να κοιτάς, να ψάχνεις, πίσω από τα γεγονότα.   Ο Λεωνίδας Παππάς έπρεπε να είχε παραιτηθεί. Τώρα είναι αργά. Μας έβλαψε με την ακυβερνησία του, τη χρονοτριβή του. Μας πήγε, κι αυτός, κι άλλο πίσω. Όλο αυτό το διάστημα δεν είχε τίποτε ξεκάθαρο για το πού μας οδηγεί. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μάλλον δεν το ήξερε από την αρχή. Γι’ αυτό, με την εκλογή του, με την ανάδειξή του, κάλεσε τους σοφούς του τόπου μας να μάθει την κατάσταση. Ίσως να τον οδήγησε προψές, στην αναμενόμενη προ καιρού παραίτησή του, η σίγουρη ήττα του στις επόμενες εκλογές της οργάνωσης. Υπάρχει και το άλλο ενδεχόμενο. Να άδειασε τη γωνιά με συμφωνία, με εντολή, για να προωθηθεί σε άλλη θέσ

Η ΜΠΕΚΙΑΡΩ

(Σύμφωνα με αφήγηση του Γιάννη ΜΠΕΚΙΑΡΗ) H Μαρίκα γεννήθηκε στη Σμύρνη. Με την καταστροφή γυρίζει στη Δερβιτσάνη και παντρεύεται τον Μιχάλη Μπεκιάρη. Αποκτούν μαζί τρεις γιους: Το Βαγγέλη, που τον σκότωσαν οι ΕΑΜ - ητες στο Μέτσοβο, την περίοδο της ένταξής του με το Ζέρβα, τον Κώστα, που πέθανε στην Αμερική και τον Γιάννη. Τον Οκτώβρη του ‘45 εξορίζεται η οικογένειά της, λόγω λιποταξίας των δύο πρώτων γιών. Η ιδέα της φυγής τους απ’ τον τόπο τους, ήταν η απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου. Πήγαν, για να οργανωθούν, πέρα από το σύνορο. «Προτού μας μεταφέρουν σε παλιό ιταλικό στρατόπεδο της Κρούγια - αφηγείται ο Γιάννης - μας ταλαιπώρησαν, σχεδόν ένα μήνα, σε υγρά μπουντρούμια του κάστρου. Η Κάμζα ήταν ο δεύτερος σταθμός απομόνωσης. Εκεί μας κρατούσαν μέσα σε συρματοπλέγματα. Ζούσαμε σε παράγκες, στηνόμασταν σε ουρά, για να παίρναμε το ζουμωνέρι σε γκαβέτα. Μετά από τρία χρόνια μας απόλυσαν». Δύο χρόνια άφησαν την οικογένεια κάπως ήσυχη. Το ‘50, ίδιο μήνα, Οκτώβρη, πά

ΟΤΑΝ Ο ΠΑΝΟΣ ΤΣΟΥΚΑΣ ΑΠΟΔΩΣΕ ΜΙGJENI

Όταν ο κορυφαίος ποιητής μας, Πάνος ΤΣΟΥΚΑΣ απόδωσε στην ελληνική γλώσσα τον μεγάλο Αλβανό συγγραφέα, Μίλος Γκέργκι Νικόλα (ΜΙGJENI), έγραψε στην αλβανική τους παρακάτω εμπνευσμένους στίχους:   Zë grek u dhashë vargjeve të tua dhe vura nga vetja ime një pjesë. Që qielli i mendimit tënd të jetë i kulluar dhe gjerësia oqeanike të mos vdesë. Μας είπε ποιητικά, με στίχους, κατ’ αυτόν τον τρόπο, τι θεωρούσε αυτός μετάφραση. Αποδίδω με μεγάλο σεβασμό στην ελληνική αυτούς τους στίχους: Ελληνική φωνή έδωσα στους στίχους σου κι έβαλα απ’ τον εαυτό μου ένα μέρος. Ώστε η απέραντη σκέψη σου να ‘ναι πεντακάθαρη, και τ’ ωκεάνιο φάρδος να μην έχει τέλος.  Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 28/01/2018

ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ

(Κοινωνικό θέμα) Ένας ναρκομανής επιχειρεί ν' αφαιρέσει χρηματικό ποσό από τσέπη περαστικού στο Μοναστηράκι. Ο άλλος εκνευρισμένος αρπάζει καρέκλα εστιατορίου και τρέχει πίσω του να του τη δώσει κατακέφαλα. Όλοι γύρω τους αδιάφοροι. Χαζεύουν. Αντικρίζοντας αυτή την εικόνα, φέρνω στο νου μου ένα άλλο ανάλογο επεισόδιο, στο οποίο διακρίνεις εκτός της αδιαφορίας, ανησυχία, αλλά και ευγνωμοσύνη: Μια γριά ήταν πεσμένη χάμω σε σταθμό λεωφορείων, κινδύνευε η ζωή της, αλλά κανένας περαστικός δεν τη σηκώνει. Όχι μόνο από αδιαφορία, αλλά κι από φόβο, μην βρει το μπελά του. Συμβαίνει να κάνεις καλό, π.χ., στην προκειμένη περίπτωση, να πας να βοηθήσεις τη γιαγιά, αλλά αυτή να είχε πεθάνει. Και μετά να τραβιέσαι χρόνια σε δικαστήρια ... Γι' αυτό: «Είδες, δεν είδα, άκουσες, δεν άκουσα..., τραβάς του δρόμου σου και είσαι μια χαρά» είναι το σοφό του Έλληνα.   … Ένα γλυκό κορίτσι σκύβει πάνω στη γιαγιά και τη βοηθάει. Τη σώζει. Η υπερήλικη για να το