Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ, ΠΟΥ ΘΑΥΜΑΣΑ

(Πινελιά)

Δεν γνώρισα από κοντά τον Οδυσσέα ΤΣΙΟΥΡΗ.

Δεν πρόλαβα... λόγω διαφοράς ηλικίας.

Ήθελα να τον πλησιάσω, να του μιλήσω, αλλά ποτέ δεν τόλμησα. 

Γιατί ήμουν πολύ μικρότερός του.

Τότε, δήθεν, ζωγράφιζα κι εγώ, όταν άκουσα ότι είχε μεγάλο ταλέντο στη ζωγραφική, ήταν σπουδαίος καλλιτέχνης!

Τον έβλεπα από μακριά. Ήταν πάντα σκεπτικός. Σαν να σε κοιτούσε με εκείνο το στοχαστικό βλέμμα τού διανοούμενου κι ο νους του, ταξίδευε αλλού...

Κι αναρωτιόμουν τότε:

 «Έτσι σαν αυτόν τάχα θα είναι όλοι οι ζωγράφοι τού κόσμου;!».

Φαντάζομουν το πρότυπο.

Μόνον μια ζωγραφιά του είδα, τον καβαλάρη πάνω σ' άλογο, να τρέχει...

Φοβερό έργο! Τ' άλλα τα φαντάζομουν ...

Διατηρούσα πάντα το πορτρέτο του νωπό στη μνήμη μου, καθώς σπούδαζε, εργαζόταν σε επιχείρηση που 'χε σχέση με τις σπουδές του, τις αξίες του..., δημιουργούσε την ωραία οικογένεια.

Λυπήθηκα βαθιά, όταν έμαθα ότι «έφυγε» πολύ νωρίς...

Το πινέλο του, τα χρώματα, τα έργα του, όλη η προοπτική του... έμειναν στάσιμα.

Μεσοδρομίς.

Ο Οδυσσέας, που θαύμασα και δεν πρόλαβα να συναντήσω από κοντά, νομίζω ότι είναι εκεί, στο πατρικό του σπίτι, στον πάνω μαχαλά.

Ψηλά στο χωριό, κοντά στον ουρανό. Ν' αγναντεύει αχόρταγα τον απέραντο κάμπο ...

Να έχει στήσει κάπου το τρίποδο και να ζωγραφίζει... ....

Να ζει στον δικό του, υπέροχο κόσμο....!

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

14/09/2018