Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΧΩΡΕΙ Ο ΝΟΥΣ …


Σε χώρο - μεταξύ ισογείου και πρώτου ορόφου σε μια πολυκατοικία στα Γιάννενα - ήταν δύσκολο μέχρι ακατόρθωτο να κοπεί σκάλα. Το μυαλό του πολιτικού μηχανικού είχε «κολλήσει».
- Συγνώμη, μπορώ να κάνω κι εγώ μια προσπάθεια;
Ήταν ο Σωκράτης Μπαρούτας, εργαζόμενος στην ίδια ιδιωτική εταιρία, που ανέλαβε την πρωτοβουλία, που τόλμησε να δοκιμάσει. Κάτι που πίστευε ότι θα το κατόρθωνε.
Ρίχνει αδιάφορη μέχρι υποτιμητική ματιά στον «μετανάστη» ο Αγαμέμνων και του λέει:
- Αν εσύ φτιάξεις τη σκάλα, εγώ θα σχίσω το πτυχίο! Εδώ, μπροστά στα μάτια σου!
Η σκάλα έγινε, αλλά ο Γιαννιώτης πολιτικός μηχανικός το πτυχίο δεν το ‘σκισε …
Κάτι παρόμοιο, συνέβη του Σωκράτη και στ’ Αργυρόκαστρο. Αυτή τη φορά με σιδερένια σκάλα, σε πολυτελέστατη καφετέρια, πίσω από το στάδιο.  
Ό,τι βλέπει το μάτι του, που έχει σχέση με τη δουλειά του, με το μεράκι του, με το πάθος του, πρώτα το μελετάει καλά, μετά αναλαμβάνει να το φτιάξει ο ίδιος καλύτερο, όσον αφορά την αντοχή, την εμφάνιση και τη λειτουργικότητα.
Λένε στο χωριό:
«Ο Σωκράτης έχει ξεπεράσει τον παππο - Μήτρο και τον θειο - Γιάννη».
Το αμόνι, το καμίνι, τον πάγκο, το τρυπάνι, τη μέγγενη, τις λίμες, τα κατσαβίδια, τα σφυριά, τους τροχούς, τον τόρνο…, όλα σχεδόν τα εργαλεία που συναντούσες στην «οφιτσίνα» του Ξέρρα, τ’ αντικατέστησε με σύγχρονο εξοπλισμό στο μηχανουργείο του.
-Για να φτιάξεις ψωμί, θέλεις ζυμάρι. Για να παράγεις εργαλεία, εξαρτήματα, χρειάζεσαι μέταλλο… Του δίνεις τη μορφή, βάσει εξελιγμένης λογικής, που να συμπεριλαμβάνει όλα τ’ απαραίτητα - αναφέρει σεμνά ο Σωκράτης σε παρέα του.   
Η υπομονή, η παρατηρητικότητα, η περιέργεια, βασικά το DNA, που αποφασίζει σε κάθε άνθρωπο, τον έκανε καινοτόμο, φημισμένο μάστορα.
… μια μέρα ενώ επισκεύαζε ραπτομηχανή ο Γιάννης, βρέθηκε κι ο Σωκράτης, τυχαία, πλάι του.
- Όταν δουλεύω… ούτε ο Χριστός δεν θέλω να με βλέπει - του λέει.
Κι επιχείρησε να του σκάσει μια ανάποδη.
Δεν σου άνοιγε τα μάτια. Ο Γιάννης ήθελε να δούλευε μόνος του. Δεν ήθελε η τέχνη του να βγει εκτός του σπίτι του.
Ο Σωκράτης τώρα κατασκευάζει διάφορα μεταλλικά είδη, εξαρτήματα ... κάγκελα, πόρτες, κάδους απορριμμάτων …  Ό,τι δεν σου χωρεί ο νους.
Συνεργάζεται με τους πάντες …
Προσέχει στη δουλειά του ακόμα και το πέταλο. Το απλό, το στρωτό για τον κάμπο. Κι αυτό με γάντζο, για τ’ ανώμαλα μέρη, ώστε να μην γλιστράει στο βουνό το άλογο.
Προσέχει ακόμα και την κλίτσα του βοσκού, που έχει κι αυτή το δικό της μυστικό. Το μεντεσέ…
Τα πάντα …


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
05/09/2018

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΠΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ Η ΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ !

Ήταν το 1978. Μετά από πολυήμερες δοκιμές, νυχτο - ξημερώματα πάνω στο χορό, ο όμιλος γυναικών της Δρόπολης ενόψει του Φολκλορικού Φεστιβάλ τ’ Αργυροκάστρου, ήταν έτοιμος, ν’ ανέβει στη σκηνή. Ασφαλώς, με την αδιαμφισβήτητη επιτυχία. Με την τέλεια προετοιμασία του, τη δεξιοτεχνία του, θα ενθουσίαζε, στο αρχαίο κάστρο, τους θαυμαστές. Θα τους έκοβε για πολλοστή φορά, ξανά μόνο για λίγο την ανάσα. Ήταν η Ντίνα του Μήλου στην κορυφή. Η καλύτερη επιλογή - πρώτο μπόι, ευλύγιστο σώμα - με προσόντα καλλονής. Η λάμψη όλη πάνω της ... ! Αυτή καθόρισαν οι ειδικοί , αποκλειστικά, να σύρει το δροπολίτικο χορό. Ενώ, όλα ήταν έτοιμα και μετά από λίγες ώρες θα ξεκινούσε η εκδήλωση, ανώτατα κομματικά στελέχη έφεραν αντίρρηση. Παρενέβησαν στο φολκλόρ. Το ανέμισμα του μαντιλιού, δεν το εμπιστευόταν στην Ντίνα. Ως μέλος θιγμένης οικογένειας, δεν άρμοζε να είναι η Νίνα στην κορυφή. Να την έβγαζαν από το χορό; Ήταν πλέον αργά. Να την έβαζαν στο τέλος; Θα φαινόταν ξανά.  Σκέφτηκαν

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. Με τι να σχετίζεται τάχ

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥΣ

(Κοινωνικό θέμα) Δεν μπορώ να καταλάβω την πράξη ορισμένων υπερηλίκων σε χωριά της Πάνω Δρόπολης, που καλούν μάστορα κι ετοιμάζει, στα «δυο μέτρα» τους στο νεκροταφείο, τον τάφο τους. Αποφασίζουν, κιόλας οι ίδιοι, να γίνει με γρανίτη ή με μάρμαρο... Για να έχει αντοχή και να μην λερώνεται... Εκτός από τον τάφο, από τις οικονομίες τους καλύπτουν-όταν έρχεται η ώρα-και τα έξοδα της κηδείας τους. Προσπαθώ να μπω στον κόσμο αυτών των ανθρώπων. Στην ψυχολογία τους, στο σκεπτικό τους, στο συναίσθημά τους κι αδυνατώ πραγματικά να συλλάβω την τόλμη τους, τη δύναμή τους. Φαίνεται, το γεγονός που τους αναγκάζει να κάνουν την πράξη αυτή, που τους οδηγεί να φτάσουν στο σημείο αυτό, είναι η ασθένεια της εποχής, που σε μεγάλο ποσοστό το παιδί παρατάει το γονιό. Κι όντας μόνος του, ο γέροντας, έχει χάσει την ελπίδα. Κι έχει αποκτήσει πλέον άλλη αντίληψη για τη ζωή του. Περιμένει χωρίς φόβο, χωρίς άγχος, ήρεμα, φυσιολογικά το θάνατό του. Ετοιμάζει και τον τάφο του.