(Κοινωνικό θέμα)
Ένας
ναρκομανής επιχειρεί ν' αφαιρέσει χρηματικό ποσό από τσέπη περαστικού στο
Μοναστηράκι.
Ο
άλλος εκνευρισμένος αρπάζει καρέκλα εστιατορίου και τρέχει πίσω του να του τη
δώσει κατακέφαλα.
Όλοι
γύρω τους αδιάφοροι. Χαζεύουν.
Αντικρίζοντας
αυτή την εικόνα, φέρνω στο νου μου ένα άλλο ανάλογο επεισόδιο, στο οποίο
διακρίνεις εκτός της αδιαφορίας, ανησυχία, αλλά και ευγνωμοσύνη:
Μια
γριά ήταν πεσμένη χάμω σε σταθμό λεωφορείων, κινδύνευε η ζωή της, αλλά κανένας
περαστικός δεν τη σηκώνει.
Όχι
μόνο από αδιαφορία, αλλά κι από φόβο, μην βρει το μπελά του. Συμβαίνει να
κάνεις καλό, π.χ., στην προκειμένη περίπτωση, να πας να βοηθήσεις τη γιαγιά, αλλά
αυτή να είχε πεθάνει. Και μετά να τραβιέσαι χρόνια σε δικαστήρια ...
Γι'
αυτό:
«Είδες,
δεν είδα, άκουσες, δεν άκουσα..., τραβάς του δρόμου σου και είσαι μια χαρά»
είναι το σοφό του Έλληνα.
… Ένα
γλυκό κορίτσι σκύβει πάνω στη γιαγιά και τη βοηθάει. Τη σώζει. Η υπερήλικη για
να το ευχαριστήσει το καλεί στο σπίτι της.
Από
κει τηλεφωνεί σε γιους της στην Αμερική, που σπάνια επικοινωνούν μαζί της,
σχεδόν την έχουν παρατήσει και τους λέει:
«Σήμερα
απέκτησα και κόρη. Τη λένε Αλμπάνα κι είναι από τα Τίρανα. Μου έσωσε τη ζωή κι
οφείλω να κάνω κι εγώ κάτι γι' αυτή. Της γράφω πρώτα το σπίτι...».
Οι
γιοι, πέρα από την άλλη άκρη του πλανήτη, σιωπή ...
Γιώργος
ΜΥΤΙΛΗΣ
27/01/2018
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου