«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα)

Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο.

Με το θάνατο.

Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη.

Λέει ο φίλος μου:

«Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε.

Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι».

Ο Χρηστάκης καταλήγει: 

«Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!» 

   

Η δεύτερη στιγμή:

Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε:

«Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !».

Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση.

Με τι να σχετίζεται τάχα αυτή η κοσμοαντίληψη;! Σε νεκρό να διακρίνει ο ζωντανός το όμορφο … Λες να έχει πέσει αλήθεια τόση ομορφιά στο πρόσωπό του;! Κι από πού;!

Είναι η ζωή του, νομίζω. Όλη η συμπεριφορά του σ’ αυτή, που τον ομορφαίνει κι όταν είναι νεκρός.

Τον συνοδεύει ακόμα και νεκρό η στάση ζωής. 

Τι άλλο να είναι;! 

Υστερόγραφο: Να και η προκατάληψη, η δεισιδαιμονία: «Ο όμορφος νεκρός μέσα στην εβδομάδα, λένε, παίρνει κι άλλον!»

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

30/01/2017