Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΠΑ ΤΩΝ ΒΟΣΚΩΝ

Πάνω στη Μάγια θυμήθηκα τα δημοσιογραφικά μου μονοπάτια.

Ήμουν νέος στο επάγγελμα και ήθελα να απλώσω ίσκιο, όσο μεγαλύτερο μπορούσα. Για να δοκιμαστώ…

επέλεγα από μόνος μου τα δύσκολα…

…Με τον παιδικό μου φίλο, κτηνίατρο, Δημήτρη Παναγιώτη, θα ήταν το 82 - 83, επισκεφτήκαμε ένα πρωτοπόρο κοπάδι προβάτων…

Πήραμε παρέα δίπλα τα βουνά.

Πάνω στις «Γούρες» της Βάνιστας, σε διχάλα μπερδέψαμε το δρόμο.

Κωφάλαλος βοσκός μας οδήγησε με τις νοηματικές κινήσεις του…

«Έφτιαξε» τρεις μισογέφυρες με την κίνηση των χεριών του. Λέγοντάς μας κατ' αυτόν τον τρόπο:

"Πάρτε αυτό το μονοπάτι, περάστε τρεις ράχες και αμέσως θα πέσετε πάνω σε στάνη!".

Λίγο πιο πάνω από το "Στελάρι" ήταν η νομή.

Μας καλωσόρισαν στο φιλόξενο κονάκι τους τρεις βοσκοί: Ο Μήτσιος Τσίγκας, ο Νάσιος Διαμάντης και ο Λάμπης Μαλιούκης.

Στόχος μου ήταν να περάσω μια νύχτα παρέα με βοσκούς … Να δω πώς ζουν εκεί ψηλά αυτοί οι άνθρωποι…

Τ’ απόγευμα, μόλις "έπεσε" ο ήλιος, αποχώρησε η ζέστη, βγήκαν τα πρόβατα από το φραντζάτο. Γύρισαν τη μπάλα τους οι βοσκοί προς τον "Αηλιά".

Τα μεσάνυχτα πάνω στη Μάγια, φύσαγε από τις δεκαοχτώ.

Κάπου σε απανεμιά, μέσα στ' απλωμένο κοπάδι που σκάριζε, μπόρεσα να πάρω ένα μάτι ύπνο κάτω από την κάπα των βοσκών.

Δύο μεγάλα μαντρόσκυλα είχαν πλαγιάσει δίπλα μου.

…Το πρωί μπάσαμε τα πρόβατα στη στρούγκα και τα σπρώχναμε ένα - ένα με την αγκλίτσα στην ποριά…

Οι δύο βοσκοί, με μαζεμένα τα μανίκια τους, άρμεγαν αθόρυβα… 

Καθώς γέμιζαν οι στρουγγαράτσες, σουρωνόταν το γάλα σε δοχεία… Το ετοίμαζαν για τη μεταφορά του μ’ άλογο σε τυροκομείο …

Δύσκολη η δουλειά του τσομπάνη…, πολύ δύσκολη!

Το λέω και το εννοώ: Προσωπικά δεν θα μπορούσα να επιβιώσω πλάι τους ούτε λεπτό…


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
27/09/2015

   



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...

ΠΡΟΒΟΛΗ

Αν ...  χορός, τραγούδι και στολή βάζαν ψηλά τον πήχη. Θα 'ταν τεράστια η προβολή,  του τόπου στον πλανήτη. Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ  27/09/2017

ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ

Είναι έργο ζωής το βιβλίο «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΑΣ», του Βασίλη ΛΑΧΑΝΑ. Βαρύ σε περιεχόμενο, αλλά και σε όγκο. Βαραίνουν στο χέρι σου, ακόμα κι ως χάρτινο υλικό, οι 321 σελίδες. (Προσθέτεις εδώ και τις 259 ασπρόμαυρες και έγχρωμες φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνονται στο έργο και του ανεβάζουν περισσότερο την αξία). Είναι άφθονα, αλλά και σωστά τεκμηριωμένα όλα τα στοιχεία. Στο σφιχτοδεμένο βιβλίο νομίζεις ότι αν ακουμπήσεις ανάλαφρα πάνω στο σώμα του μύτη μαχαιριού, θα δεις να  « ρέει »  αδιάκοπα άφθονο ποιοτικό απόσταγμα. Για το μικρό Βοδίνο, ο Βασίλης, το τέκνο του, μίλησε μέσω τού γραπτού του λόγου, με πόνο ψυχής. Η σωστή συντακτική και ορθογραφική επιμέλεια των Αλκιβιάδη Σ. ΓΚΑΖΙΚΑ και Μάρθας ΤΣΙΟΥΡΗ - ΘΑΝΑΣΗ, προσέθεσαν ομορφιά στις πολύτιμες σελίδες τού βιβλίου. Όταν τελείωσα τη σύνταξη όλου του υλικού, κατέληξα ενθουσιασμένος στο εύλογο συμπέρασμα: ότι από μικρή βατιά, βγήκε μεγάλος λαγός. Σε κάθε σειρά συναντάς την τεράστια υπομονή τ...