Όταν πλάι στο τραπέζι έχουμε κάποιον που καθώς τρώει
συνηθίζει να πλατσαρίζει το στόμα, αυτουνού στο χωριό μας του λέμε:
«Τρως σαν τ’ άλογο του Καρδάση».
Στο Μεσοχώρι συνάντησα τη Χαραυγή, που είχε πεθερό
το Μήτρο, που γνωρίζει από πρώτο χέρι το γεγονός.
Τη ρώτησα:
Τι θέλει να πει ο δερβιτσώτης μ’
αυτή την έκφραση;
Μ' εξήγησε υπομονετικά:
- Δεν ήταν άλογο, αλλά άλογα...
... Δύο μαζί, με τ' όνομά του το καθένα.
Τα τάιζε καλά ο πεθερός μου..., για να τραβούσαν μ' ευκολία το φορτωμένο κάρο...
Όλη μέρα μασούσαν...
Ακούγονταν
το μάσημά τους άγαρπο, από μακριά.
Τραβούσαν σικλέτι τ' άλογα.
Αντιμετώπιζαν πολύ δουλειά στο χωριό…, συχνά έφταναν ως τα
Γιάννενα και γύριζαν πίσω μέσα στην ημέρα.
Συνήθως, ο Μήτρος με το κάρο του, μετέφερε οικοδομικά υλικά,
που τα είχε παραγγελία…
- Μα η μάνα μου λέει ότι ίδια δουλειά - με κάρο που το
τραβούσαν άλογα - είχε και ο παλιός Μιχάλης Μάνος;
- Ίσως…, δεν ξέρω…, εγώ
είμαι μικρότερη και δεν θυμάμαι άλλο τέτοιου είδους κάρο…
... Κοίτα πώς ριζώνουν κάποιες λαϊκές εκφράσεις, που έχουν ως βάση
κάποιο συγκεκριμένο γεγονός.
Και δεν ξεριζώνονται εύκολα…
Μεταφέρονται από γενιά σε γενιά…
Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ
27/09/2015
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου