Αντίλογος

Από ΠΟΑΚΑ στο ξεκίνημα, στην παραπέρα πορεία της έγινε ΠΟΑ. Το σαράκι του Έλληνα καταβρόχθισε τα δύο τελευταία γράμματα.  Που αντιστοιχούν σε δύο Ηπείρους: Καναδά κι Αυστραλία. Κατάντησαν μια μπουκιά την Πανηπειρωτική Ομοσπονδία… Στην πορεία τους ένα τίποτε έκαναν και οι δύο Ομοσπονδίες. Εκτός από Συνέδρια. Τα ίδια πρόσωπα ξεκίνησαν στα νιάτα τους τα Συνέδρια. Τα συνεχίζουν και τώρα στα γερατειά. Έκανα ίδιο ερώτημα σε ανήσυχα δικά μας άτομα:  Αν ξέρουν την ΠΟΑ κι αν ελπίζουν στην προσφορά της;    - Δεν ασχολήθηκα καθόλου με αυτό το θέμα - μου λέει ο ένας. - Θα πεις γιατί αδιαφορείς; Διότι ότι πουν για την υπόθεσή μας, θα είναι λόγια. Κι ότι πουν για την Ήπειρο, κούφιες υποσχέσεις. Χρειάζονται χρήματα και χωρίς αυτά τίποτε δεν γίνεται. Αυτά (οι Ομοσπονδίες και οι μαζώξεις τους) είναι δημιουργήματα των εποχών των «παχιών αγελάδων. Τώρα και να υπάρχει κανένα ψίχουλο, το τρώνε στα Συνέδρια και τα τραπεζώματα. Η δεύτερη φωνή...

Σιγά - σιγά σφίγγει ο κλοιός. Το σχοινί γύρω από το λαιμό μας… Ολοφάνερος ο σκοπός. Με τη διοικητική διαίρεση η Αλβανική Κυβέρνηση επιχειρεί σταδιακά  να μας σβήσει από το χάρτη… Πρώτα επιλέξαμε μόνοι μας την εξαφάνισή μας, μέσω της εγκατάλειψης της γενέθλιας γης. Πήραμε το σακάκι ο καθένας μας, ξεχωριστά και φύγαμε. Χωρίς να μας πει ο πολιτικός μας φορέας κι ούτε η μάνα μας Πατρίδα: «Ρε κόσμε πού πάτε; Μην φύγετε! Θα βρούμε τρόπο να επιβιώσετε στον τόπο σας!». Δεν είναι νέα, είναι παλιά η αλβανική ταχτική. Πότε καμουφλαρισμένη, πότε ολοφάνερη. …Θυμηθείτε στο πρώην σύστημα πώς μας ανάγκαζαν να αλλάξουμε δια της βίας τα ονόματα των παιδιών μας στο Μαιευτήριο. Μας σκόρπιζαν παντού σε όλη τη χώρα, για να μας έχαναν τη σπορά. Μας μείωναν τις ώρες διδασκαλίας στη μητρική. Μας «έκοβαν» σιγά - σιγά τη γλώσσα… Τώρα επιχειρούν να μας δώσουν την χαριστική βολή. Ποια δικαιώματα ζητάει ο κάθε Βενιζέλος να μας σεβαστεί η Αλβανία, όταν η κυβέρνησή του μα...

 Είναι ασυνήθιστο το περιστατικό, που θα σας αφηγηθώ.  Προσωπικά το εκτιμώ σαν σπάνιο κοινωνικό θέμα Με πείραξε βαθιά, πέρασε αυθόρμητα μέσα στο πετσί μου. Στη συνείδησή μου. Δεν χρονοτριβώ. Σας το εξιστορώ ατόφιο αμέσως: Η Άρτεμη - η συγχωριανή μου - έπιασε δουλειά όταν όλα τ’ άλλα μέλη της οικογένειάς της λιαζόταν στον ήλιο. Είχαν πληγεί απ’ την ανεργία.   Μέσα στην έντονη κρίση, μπήκε στο σπίτι της η μεγάλη χαρά. Της χαμογέλασε - όπως λέμε - η τύχη. Η απασχόλησή της ήταν να φροντίσει το μωρό ενός βολεμένου ζευγαριού στο Κολωνάκι. Η συμφωνία - μεταξύ των γονέων και της ίδιας - στηριζόταν πάνω σε δύο βασικούς πυλώνες: Τη συνέπεια στο ωράριο και την άψογη φροντίδα προς το μωρό. Αν της περίσσευε χρόνος, να έκανε και κανένα συμμάζεμα του σπιτιού… Τονίστηκε ξεκάθαρα ότι η φροντίδα της νταντάς προς τη Νεφέλη θα είναι μητρική. Μα… έτσι κι αλλιώς η Άρτεμη το ίδιο και καλύτερα θα έπραττε. Γιατί είναι ευαίσθητη μητέρα. Για τα πα...

(Αφορμή από μια φωτογραφία μικρούλη, που παίζει κρυφτό) Όταν ήμουν μικρός, μου άρεσε να παίζω με τους φίλους μου κρυφτό. Θυμάμαι και τις ζαβολιές που έκανα. Δεν έκλεινα καλά τα μάτια μου με τις απαλάμες. Ακουμπισμένο το πρόσωπό μου πάνω σε κορμό δέντρου, είτε σε τοίχο, απ’ τις ραφές των ανοιγμένων δαχτύλων εντόπιζα όλα τα παιδιά πού κρυβόταν.   Όταν μεγάλωσα, ακόμα και σήμερα, δεν κρύβομαι ποτέ. Στη ζωή, δεν μου αρέσει το κρυφτούλι.   Στη δημοσιογραφική μου καριέρα, στη στήλη μου πάντα παρουσιάζομαι με τ' ονοματεπώνυμο και με τη φωτογραφία μου. Δηλώνω ότι είμαι εγώ. Κι είμαι εδώ. Βλέπω τον κόσμο χωρίς παρωπίδες, γράφω ελεύθερα, αντικειμενικά κι όποιου αρέσω...  Αυτή την ελευθερία χαίρομαι σήμερα, που τη στερήθηκα χθες. Και δεν την αλλάζω με τίποτε.    Μου ροκανίζει την ψυχή η ανησυχία, το άγχος για τη σημερινή δύσκολη κατάσταση που ζούμε, η οποία θα τραβήξει χρόνια. Παρόλα ταύτα η ελπίδα μου είναι ότι το αύριο θα βελτιωθεί αρκετά. Η ζωή...

Ο Αντώνης Βασίλης είναι ένα σεβαστό, αξιόλογο πρόσωπο. Ένας από τους πολλούς καλούς μου φίλους. Ένας από τους ήρωές μου, που μου ανοίγουν διάπλατα την πόρτα της ψυχής τους και μπαίνω μέσα. Πριν από μερικά χρόνια μού εξιστόρησε ένα γεγονός. Βάσει του οποίου τότε έγραψα ένα κείμενο. Ενώ ετοιμάστηκα να το συμπεριλάβω σε βιβλίο, με σταμάτησε. Με την ιδέα να τ’ αναφέρει πρώτα ο ίδιος. Κατά την ταπεινή του γνώμη, σε μια μαζική συγκέντρωση. Από τότε  άλλαξαν  πολλά πράγματα . Δυστυχώς προς το χειρότερο. Κι αναθεώρησε ο Αντώνης πρόσφατα τη στάση του. Δεν θεωρεί τώρα πια τη δημοσίευση του κειμένου πισώπλατη μαχαιριά….   Η είδηση: Το 2001, όταν επισκέφτηκε την Αλβανία ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, έκανε μια ιδιαίτερη συνάντηση με τον Έλληνα Πρόξενο, κύριο Καποδίστρια, τον βουλευτή και πρόεδρο της Ομόνοιας, κύριο Ντούλε και τους Υφυπουργούς: Γεωργίας και Υγείας, του ΚΕΑΔ στην τότε κυβέρνηση συνεργασίας με το Σοσιαλιστικό Κόμμα: κυρίους Θωμά Μήτσιο και Αντ...

Σαν να είναι γραμμένο… Στις προσπάθειες μου, για να ρυθμίσω κάποιες εκκρεμότητες στο ελληνικό δημόσιο, είτε σ' οποιοδήποτε άλλο ίδρυμα, συναντώ διαρκώς εμπόδια.  Περνάω πολλά στο πετσί μου. Για να λύσω ένα απλούστατο πρόβλημα, φτύνω, αλήθεια, αίμα. Ότι περιγράφω, είναι πιστό. Μην το αμφισβητείται, καθόλου… Η κατάσταση, που υπέφερα κι αποδοκίμασα στην Περιφέρεια Αττικής, για να καταθέσω τα επίσημα έγγραφα της συζύγου μου, για άδεια παραμονής, είναι απαράδεκτη. Σε σύγκριση με τις άλλες υπηρεσίες ίδιας λογικής, είναι τρισχειρότερη;! Αυτού ζεις, στην κυριολεξία, ένα μπάχαλο. Έναν εφιάλτη.   Συναντάς πραγματικό φρενοκομείο. Το ανεπίτρεπτο σκηνικό λεκιάζει ακόμα πιο πολύ την εικόνα της διεφθαρμένης χώρας από τους χθεσινούς και σημερινούς Έλληνες πολιτικούς. Η αισχρή συμπεριφορά των νεοελλήνων, προσβάλλει σοβαρά τις αρχές και αξίες του αρχαίου πολιτιστικού. Σαν ν’ αγγίζει το κόκαλο του Περικλή, του Σωκράτη, του Θεόφραστου, του Πλάτων, του Α...

(Υπερευαισθησία προς τους τετράποδους φίλους) Μου παρέσυραν αρκετές φορές την προσοχή οι ζωόφιλοι. Με την υπερευαισθησία τους για τα ζώα, αλλά ξεχωριστά για τους σκύλους. Θα σας αφηγηθώ ένα περιστατικό, που λέει ωμά, γιατί ορισμένοι άνθρωποι στρέφουν την προσοχή και το ενδιαφέρον τους περισσότερο προς τα ζώα… Μόλις μπήκα στην Ελλάδα, έπιασα δουλειά σε οικοδομή. Όπου έβγαινε ψωμί. Η πένα μου, προσωρινά, μετατράπηκε σε σφυρί, μυστρί  και φτυάρι. Ανακαινίζαμε, μαζί και μ’ άλλους οικοδόμους, μια παραδοσιακή τεράστια βίλα στο Κεφαλάρι. Τα λεφτά του αφεντικού με ουρά. Ζούσε ονειρεμένα, μέσα σ’ όλα τα καλά του κόσμου, ο Γιώργος Δημητριάδης. Είχε σπίτι στο Μάτι, εξοχικό στη Σίφνο, μετοχές στο Βωβό, επιχείρηση για πώληση ακριβών αυτοκινήτων στη Λάρισα. Ενοικίαζε σπίτια από ‘δω, μαγαζιά από ‘κει, ξενοδοχειακούς χώρους παρέκει… …Κι όμως, ήταν τόσο σεμνός, που δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους. Μια απ’ όλες τις μέρες, μετά τη δουλειά, του τη δίνει, δεν ...

Ξέρεις…! Έχεις ιδέες μέσα σου. Όμως, χρειάζεσαι την αφορμή, για να τις εκτοξεύσεις. Περιμένοντας μετά την αντίδραση του κόσμου. Με άγγιξε σχόλιο του Φώτη Θανάση - κινούμαστε στην ίδια συχνότητα - απ’ το οποίο δανείζομαι αποσπάσματα, που κουβαλούν πόνο, ευθύνη και θυμό: « Είμαι ένας απλός βορειοηπειρώτης, χωρίς ντουντούκες και φανφάρες. Όχι απαθής, όχι ουδέτερος. Παίζω πολιτικά, όχι πολιτικάντικα… Κάπου χάνουμε την ουσία… 1ΟΟ χρόνια τώρα δεν μπορέσαμε να γλιτώσουμε την Πατρίδα μας από μέσα, θα την γλυτώσουμε απ’ έξω;… Από Αθήνες, Λονδίνα, Παρίσια και Νιου Γιόρκες λέγονται πολλά. «Θα αγωνιστώ για τις συντάξεις των παππούδων», λέει ο ένας, για την «Αυτονομία», ο άλλος, «για τα λεωφορεία» ο παρά πέρας, «για τα σχολεία, τα νοσοκομεία» ο πιο κάτω, ο πιο πάνω. Ουφ…, έχουμε ζαλιστεί». Όπως δείχνουν τα πράγματα, όλες οι πράξεις μας, είναι χαμένες ενέργειες. Μας οδηγούν στο πουθενά. Η ρηχή σκέψη υπερτερεί. Η μεστωμένη είναι ελλιπής. Καιρό τώρα παρακολουθώ άτο...

(Κοίτα τι μου θυμίζει μια φωτογραφία!) Δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα. - Αν σας πω θυμάμαι, θα σας γελάσω. - Τόσο μικρούλης ήμουνα. Θα πέρασε ο φωτογράφος έξω από την πόρτα κι οι γονείς μου τον πήραν μέσα στην αυλή. Να   μας φωτογραφίσει.   Έκοψε η μανούλα μας μολόχες, τριαντάφυλλα, αγιόκλημα, ροδοδάφνη…, κι έφτιαξε τρεις μικρές ανθοδέσμες. Και μας έδωσε από μια. Για να την κρατήσουμε στο χέρι.   Εμένα, για να έφτανα το μπόι της αδερφής, με ανέβασαν πάνω σε καρέκλα. Με πλεχτό, ψάθινο κάθισμα. Αυτή και δύο - τρεις άλλες καρέκλες, ίδιας κοπής, τις θυμάμαι καλά. Ήταν βαλμένες στον οντά, δίπλα στο μιντέρι. Το σπίτι ήταν χτισμένο ξερολίθι. Κι ασβεστωμένο με μεράκι. Η αυλή στρωμένη όπως - όπως, με μεγάλες πέτρινες πλάκες. Όχι όλη η αυλή. Μόνο ένα κομμάτι. Την υπόλοιπη, ο πατέρας μου την πλάκωσε με περίσσευμα μπετό από τις μυλόπετρες που έφτιαχνε στο σοκάκι.   Στη μέση της αυλής ήταν η συκαμιά. Έκανε άσπρα νόστιμα συκάμια. Έτρωγες του σκασμού και δεν χόρταινες. ...

Αφορμή για να ασχοληθώ ξανά με το μονότονο ζήτημα - γάγγραινα στο σώμα μας - του επιδόματος/σύνταξης του ΟΓΑ, έγινε ο σημερινός διάλογος μ’ έναν παρήλικα. Μου λέει ο δόλιος: «Δύο φορές την εβδομάδα - με την ψυχή στα δόντια - πηγαίνω από Αργυρόκαστρο στα Γιάννενα κι επιστροφή. Είμαι καρκινοπαθής. Μου έδινε κάποια ανάσα ο ΟΓΑ. Καλύτερα ο Σαμαράς να μου είχε κόψει τις μέρες, τη ζωή,  παρά τη σύνταξη». Κι από πέτρα να είσαι φτιαγμένος, ένα τόσο δυνατό παράπονο ψυχής σε συγκινεί. Συνάμα και σε αναστατώνει… Κάθομαι και σκέφτομαι. Και λέγω: Η μεγάλη πληγή τον Πύρρο Δήμα δεν τον πονάει;! Το Μπολάνο, που προεκλογικά ήπιε καφέ και φωτογραφήθηκε με το Σαμαρά, δεν τον αγγίζει; Τους έπαρχους, που τροχίζονται να πιάσουν καρέκλα δήμαρχου, δεν τους ενοχλεί; Για τον πατέρα, τη μητέρα, τον παππού, τη γιαγιά τους, δεν έχουν τύψεις οι βουλευτές μας…. Τι διάολο γίνεται με μας…Μόνο άπονα κουφάρια βγάζουμε στην κορυφή;! Και καταλήγω στο συμπέρασμα: Με την εγκληματική...

Το βρήκα αλλού το τριαντάφυλλο. Δεν το έκοψα απ’ τον ανθόκηπό μου.  Το πήρα στο χέρι και το μύρισα. Έχει υπέροχη ευωδιά. Και το κείμενο το δανείστηκα. Άλλοι το πόνεσαν και το έγραψαν. Απλά εγώ το διάβασα και μου έκατσε στην ψυχή.  Το πίστεψα, το αισθάνθηκα. Το βρήκα ζωντανό. Πολύ συγκεκριμένο. Θέλουμε ή μη, έτσι συμβαίνει στη μικρή μας ζωή. Όλα τα βρήκα έτοιμα: Τριαντάφυλλο και κείμενο… Όμως, τους έκανα μια «επένδυση». Με δικό μου υλικό. Τα φόρτισα με συναισθηματισμό. Με πόνο και αγάπη ψυχής. Σας τα στέλνω και τα δύο μαζί πακέτο… Και με μια συμβουλή: Βουτάτε το τριαντάφυλλο στο ποτήρι της ψυχής σας, για να μην μαραθεί. Το κείμενο εμψυχώστε το στη σκέψη σας, να λυτρωθεί. Πείτε, στον αγαπημένο σας (στην αγαπημένη σας), την ανείπωτη αγάπη σας! Για να μην ραγίσει η καρδιά σας…   Κρίμα δεν είναι να ραγίζουν καρδιές από ανείπωτες λέξεις;! Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ 07/07/2014

Περίεργη η συνάντηση με τον Αλέξανδρο Μπάμπη, από την Παλάσσα της Χιμάρας. Πέσαμε πάνω στην περίπτωση. Σ' ένα μείγμα: Από ζωγράφο, γλύπτη, πεζογράφο, ποιητή, κριτικό, αισθητικό και… βάλε.  Σου λέει ο Αλέξανδρος: - Άμα γράφεις, μπορείς και να ζωγραφίσεις, και να τραγουδήσεις, και να λογοκρίνεις… Έχεις το δαιμόνιο μέσα σου… Απλά, στη ζωή σου, επέλεξες να ασχοληθείς μόνο μ’ ένα πράγμα… Για να το κάνεις καλύτερα. Αφού τον βρίσκεις πολυάσχολο, πολυτεχνίτη τον Αλέξανδρο, νομίζεις ότι όλα σ' αυτόν θα τα βρεις μισά. Όμως, δεν είναι έτσι. Σε πίνακα, σε προτομή, σε διήγημα, σε άποψη για ένα καλλιτέχνημα…, πέφτεις πάνω σε υψηλή ποιοτικά. Και… μένεις… άφωνος.  Είναι βαθύς σ' ό,τι λέει, σ' ό,τι κάνει. Ένα παράδειγμα: Δείτε προσεχτικά, στην εικόνα το γλυπτό του Αλέξανδρου, που φέρει τον τίτλο: «Να περπατάς χωρίς κεφάλι». Παρουσιάζει τον σημερινό μας άνθρωπο με κομμένο το κεφάλι. Έβαλε το κεφάλι του χάμω και το χτυπάει με την μαγκο...

Κάπου το 2008 έγραψα το κείμενο «Αρμενίζουμε στραβά». Συγκεκριμένη μέρα και μήνα δεν θυμάμαι. Εκδόθηκε στη στήλη «Τρικλοποδιές», που τη φιλοξενούσε τότε η εφημερίδα «Ελληνισμός».  Η κεντρώα πολιτική τοποθετεί συνέχεια το ΚΕΑΔ σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Να ελέγχει. Να ρυθμίζει. Να μετέχει στη μοιρασιά της πίτας. Πετυχαίνει συνέχεια τουλάχιστον μια καρέκλα Υπουργού το κόμμα «μας». Με λίγο «νάζι» ή «κούνημα ουράς» μπορεί να πετύχει και δεύτερη. Η υπουργική καρέκλα, ανάμεσά μας, δημιουργεί διαρκώς εντάσεις, προκαλεί καυγά. Για ένα φεγγάρι μόνο. Μετά πέφτουν τα αίματα. Τα αφήνουμε όλα στο «χέρι του καιρού», να κάνει τα δικά του!!! Περισσότερο θόρυβο, συνεχόμενη σύγχυση, προκαλεί η ανάθεση διπλωματικού αξιώματος σε Βορειοηπειρώτες στην αλβανική πρεσβεία στην Αθήνα. Προσοχή! Μην μπερδέψουμε τα πράγματα. Εδώ δεν τίθεται θέμα προσώπων. Είτε Διπλωματικών αξιωμάτων. - Θυμηθείτε είχαμε ένα φεγγάρι Γραμματέα της Αλβανικής Πρεσβείας και Μορφωτικό Ακόλουθο -. Απλά ...

(Αφιερωμένο στον καλό μου φίλο και κορυφαίο ηθοποιό, ΝΙΚΟΛΑ ΛΑΜΠΡΟ) Όταν κάθεσαι και πίνεις καφέ με ηθοποιό, ασφαλώς και θα μιλήσεις για θέατρο. Πιο σωστά, για υποκριτική. Αυτό έκανα χθες με τον προικισμένο ηθοποιό, Νικόλαο Λάμπρο, πάνω στα Τουρκοβούνια.  - Από κει ψηλά, την Αθήνα, σαν τα βότσαλα του ποταμού, την είχαμε «βάλει» όλη πάνω στην παλάμη   -  . Ημέρα των Φώτων, δεν ξέρω τι με φώτισε να θέλω να ξεκαθαρίσω κάποιες απορίες που έχω μέσα μου. Γενικά για το ρόλο του ηθοποιού. Και συγκεκριμένα πάνω στο συναίσθημα. Αυτό, μετά από την παρακολούθηση της συγκλονιστικής παράστασης, του τραγικοκωμικού έργου «Ο πουπουλένιος», με πρωταγωνιστή τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Έργο του Μάρτιν ΜακΝτόνα που με κράτησε, για δυόμισι ώρες περίπου καρφωμένο πάνω στην καρέκλα…κι ακόμα ζω… τον δολοφόνο συγγραφέα, που θυσιάζει τη ζωή μπροστά στη διάσωση του έργου του. Τους ηθοποιούς, βάσει σχολής, ο Νικόλαος τους χωρίζει, αν κατάλαβα καλά, σε δύο βασικές ομάδες. Μάλλον σε τρεις:...

(Πρόταση για άνοιγμα στο χώρο μας μιας πινακοθήκης. Δεν είναι άσχημη ιδέα. Είναι τόσοι πολλοί οι ζωγράφοι… και τα έργα τους πάρα πολλά) Τίποτε δεν πρέπει να πέφτει κάτω. Να πηγαίνει χαμένο. Ούτε λέξη. Κι όχι έκφραση και θέση. Άποψη σωστή. Όταν είναι κιόλας από ένα αρμόδιο πρόσωπο. Κορυφαίο καλλιτέχνη. Που ακούει στο όνομα: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΣΗΣ Να σας πω, συγκεκριμένα, τι εννοώ:   Όταν με πείραξε η «γιαγιά» - πορτρέτο ζωγραφικής του Γιώργου Τζούμπα - μ’ έκανε να νιώσω όμορφα, αλλά να μη μπορώ να εξηγήσω το γιατί, απευθύνθηκα για βοήθεια στο φίλο μου, το Γιώργο Μήτση.   Πρώτα του ανέφερα τι ακριβώς μου συνέβηκε με την πρώτη ματιά, συναισθηματικά. Ότι έμεινα άφωνος... Μετά του αποκάλυψα την αμφισβήτησή μου: Μήπως δεν είδα καλά το πορτρέτο και κάνω λάθος εκτίμηση;! Επιχείρησα κιόλας ν’ «αγοράσω» γνώμη από τον καλλιτέχνη: «Πώς κρίνεις, Γιώργο, το έργο αυτό;». Ο δάσκαλος της ζωγραφικής με βοήθησε απλόχερα, ανοιχτόκαρδα: - Μου δίνεις την ευκαιρία - λέει - να διατυπώσ...