Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΡΜΕΝΙΖΟΥΜΕ ΣΤΡΑΒΑ

Κάπου το 2008 έγραψα το κείμενο «Αρμενίζουμε στραβά». Συγκεκριμένη μέρα και μήνα δεν θυμάμαι. Εκδόθηκε στη στήλη «Τρικλοποδιές», που τη φιλοξενούσε τότε η εφημερίδα «Ελληνισμός». 

Η κεντρώα πολιτική τοποθετεί συνέχεια το ΚΕΑΔ σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Να ελέγχει. Να ρυθμίζει. Να μετέχει στη μοιρασιά της πίτας.

Πετυχαίνει συνέχεια τουλάχιστον μια καρέκλα Υπουργού το κόμμα «μας».
Με λίγο «νάζι» ή «κούνημα ουράς» μπορεί να πετύχει και δεύτερη.

Η υπουργική καρέκλα, ανάμεσά μας, δημιουργεί διαρκώς εντάσεις, προκαλεί καυγά. Για ένα φεγγάρι μόνο. Μετά πέφτουν τα αίματα.

Τα αφήνουμε όλα στο «χέρι του καιρού», να κάνει τα δικά του!!!

Περισσότερο θόρυβο, συνεχόμενη σύγχυση, προκαλεί η ανάθεση διπλωματικού αξιώματος σε Βορειοηπειρώτες στην αλβανική πρεσβεία στην Αθήνα.

Προσοχή! Μην μπερδέψουμε τα πράγματα. Εδώ δεν τίθεται θέμα προσώπων. Είτε Διπλωματικών αξιωμάτων. - Θυμηθείτε είχαμε ένα φεγγάρι Γραμματέα της Αλβανικής Πρεσβείας και Μορφωτικό Ακόλουθο -.

Απλά γίνεται λόγος για λανθασμένη πολιτική θέση. Για λανθασμένη πολιτική αρχή ενός κόμματος κουτάλας.

Λογικό είναι. Γιατί όχι. Έλληνας Βορειοηπειρώτης να εκπροσωπεί με διπλωματικό αξίωμα την Αλβανία σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Όμως, να εκπροσωπεί την Αλβανία στην Ελλάδα, την Πατρίδα του, το θεωρούμε αδιανόητο, απαράδεκτο. Μέχρι και καταδικάσιμο.

Αναρωτηθείτε τι θα σύμβαινε αν στη σερβική πρεσβεία στα Τίρανα θα υπηρετούσε Κοσσοβάρος.  
 
Για το παραπάνω ζήτημα λέει την άποψή του ελεύθερα προικισμένος διανοούμενός μας. Ο Αντώνης Βασίλης. Κάτοχος δύο ευρωπαϊκών πτυχίων:

«Εγώ, ως Έλληνας Βορειοηπειρώτης, δεν θα δεχόμουν με τίποτε θέση διπλωματικού εκπροσώπου της Αλβανίας στην Ελλάδα».

Η συνέχεια της μεστωμένης σκέψης του σπουδαίου φίλου μου: «Πρώτα δεν θα ένοιωθα καλά κι έπειτα δεν θα ήθελα να δώσω δικαίωμα στον απλό πολίτη να παρεξηγήσει, να παρερμηνεύσει το ρόλο μου. Να τον δει με καχυποψία. 

Σε άλλη χώρα θα πήγαινα τρεχάτος. Δεν θα άφηνα πέτρα απανωτή, για να πετύχω τη θέση».

Ορθή η παρέμβαση. Συμφωνώ απολύτως με τη διαφωνία του διανοούμενου.

Βλέπουμε ότι αρμενίζουμε στραβά. Πρέπει να αλλάξουμε πορεία.


Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«ΟΜΟΡΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ»

(Κοινωνικό θέμα) Φέρνω στο νου μου δύο συγκινητικές στιγμές, που σχετίζονται με το μοιραίο. Με το θάνατο. Τη μία την αποτύπωσα σε συζήτηση με τον οφθαλμίατρο, Χρηστάκη Τζούμπη. Λέει ο φίλος μου: «Δε φοβάμαι το θάνατο, αλλά τον τάφο. Το παράχωμα. Το χώμα που ρίχνει πάνω στο νεκρό ο νεκροθάφτης. Απ’ αυτό πανικοβάλομε. Κι η μάνα μου δεν φοβόταν το θάνατο. Εσένα, αγόρι μου, πονώ, μου έλεγε πριν φύγει. Σε σκέφτομαι στεναχωρημένο με το δάκρυ στο μάτι, να κάθεσαι πάνω από το στολισμένο φέρετρό μου στη μέση του οντά και θλίβομαι». Ο Χρηστάκης καταλήγει:  «Ακόμα και στα τελευταία της, η καλή μου μάνα, είχε όμορφη ψυχή!»      Η δεύτερη στιγμή: Μου έχει συμβεί να ακούω, συνήθως γυναίκες, βγαίνοντας από παρηγοριά, από οικογένεια που έχασε αγαπημένο πρόσωπο, ανάμεσα στα διάφορα, να λένε: «Όμορφος νεκρός. Σαν να κοιμόταν. Σαν να ήταν ζωντανός. Έτοιμος να σου μιλήσει … !». Σε μέρα βαθιού πόνου, πένθους γίνεται η συζήτηση. ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ ΠΑΛΙΟ ΨΩΜΙ…!»

(… Έτσι φωνάζουμε ο ένας τον άλλο, όταν βρισκόμαστε με το φίλο μου, τον τυπογράφο). Όταν το ‘83, νέος δημοσιογράφος, επισκέφτηκα το Βουλιαράτι, στο καφενείο μού απεύθυναν το ερώτημα:  - Μήπως δουλεύεις μαζί με τον Κώστα Λάγιο στο τυπογραφείο; (Ορισμένοι, ακόμα και σήμερα, το δημοσιογράφο τον μπερδεύουν με τον τυπογράφο).   Σήκωσα τις πλάτες… - Όχι, δεν τον γνωρίζω - τους απάντησα. Ως τότε, δεν ήξερα καν όλο το προσωπικό του «Λαϊκού Βήματος», όχι και τυπογράφο… Με τους τυπογράφους ήρθα σ’ επαφή αργότερα, όταν το ‘φερε η δουλειά. Να ελέγχω την εφημερίδα της σειράς, από τη στοιχειοθέτηση και μέχρι την εκτύπωση. Συνήθως καθόμουν πάνω από το κεφάλι του Κώστα και κοιτούσα μ’ απορία την κουραστική εργασία του. Πώς έπαιρνε, ένα - ένα τα γράμματα απ’ τα κουτάκια της κάσσας και τ’ αράδιαζε με περίσσια υπομονή και αγάπη στο συνθετήριο. Κι «έγραφε», καλαίσθητα, τους τίτλους των κειμένων… Ήταν αστείος απ’ την κούνια, πειραχτήρι με ανοιχτό μυα...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΖΟΥΛΑΠΙ

Πρώτα, να ξεδιαλύνουμε την απορία. Να μάθουμε πώς μπήκε ουρά, πίσω από το ονοματεπώνυμο, Κώστας Φράγκος, το «ζουλάπι».   Το ξεκίνησε ο πατέρας του, ο Πέτρος, σαν χαϊδολόγημα. Όταν ο Κώστας ήταν τόσος δα μικρούλης. Έφτασε μετά στην παρέα του , που το χειρίστηκε σαν παρατσούκλι. Αντί να το αισθανθεί σαν προσβολή, του έκατσε ωραία του Κώστα το παρατσούκλι. Όταν άνοιξε λογαριασμό στο facebook, αυτοσυστήθηκε με το περίφημο «ζουλάπι».   Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ο Κώστας αποφάσισε να εμφανιστεί. Να μην μείνει στην αφάνεια. Δήλωσε το πραγματικό του όνομα. Αλλά, από αδυναμία για το παρατσούκλι, κράτησε και το «ζουλάπι».   Συχνά - πυκνά, στην τάξη, τον μικρό Κώστα, τον αποκαλούσαν Αλβανό. Μου ομολογεί την πρώτη περίπτωση, που τον πρόσβαλαν άσχημα και του έκατσε καρφί: «Μπήκε η δασκάλα στην τάξη και ζήτησε να σηκώσουν το χέρι τα αλλοδαπά παιδιά. Το σήκωσαν κάτι Πολωνάκια, κάτι Αλβανάκια... Εγώ δεν το σήκωσα. Ρίχνει μια ματιά η δασκάλα στον κατάλογο ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα