ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΠΕΤΡΑ ΠΙΣΩ

Ξέρεις…!

Έχεις ιδέες μέσα σου. Όμως, χρειάζεσαι την αφορμή, για να τις εκτοξεύσεις.

Περιμένοντας μετά την αντίδραση του κόσμου.

Με άγγιξε σχόλιο του Φώτη Θανάση - κινούμαστε στην ίδια συχνότητα - απ’ το οποίο δανείζομαι αποσπάσματα, που κουβαλούν πόνο, ευθύνη και θυμό:

«Είμαι ένας απλός βορειοηπειρώτης, χωρίς ντουντούκες και φανφάρες. Όχι απαθής, όχι ουδέτερος. Παίζω πολιτικά, όχι πολιτικάντικα… Κάπου χάνουμε την ουσία… 1ΟΟ χρόνια τώρα δεν μπορέσαμε να γλιτώσουμε την Πατρίδα μας από μέσα, θα την γλυτώσουμε απ’ έξω;… Από Αθήνες, Λονδίνα, Παρίσια και Νιου Γιόρκες λέγονται πολλά. «Θα αγωνιστώ για τις συντάξεις των παππούδων», λέει ο ένας, για την «Αυτονομία», ο άλλος, «για τα λεωφορεία» ο παρά πέρας, «για τα σχολεία, τα νοσοκομεία» ο πιο κάτω, ο πιο πάνω. Ουφ…, έχουμε ζαλιστεί».

Όπως δείχνουν τα πράγματα, όλες οι πράξεις μας, είναι χαμένες ενέργειες.

Μας οδηγούν στο πουθενά.

Η ρηχή σκέψη υπερτερεί. Η μεστωμένη είναι ελλιπής.

Καιρό τώρα παρακολουθώ άτοπες πράξεις. Ως και παράλογες. Ενώ στενεύει - στα πάτρια εδάφη - διαρκώς το σύνορό μας από τις υφαρπαγές, τις αγοροπωλησίες, τις παρανομίες, τις σπρωξιές - κλωτσιές, τις αυθαιρεσίες, τις αδικίες…, εδώ στην Αθήνα ορισμένα άτομα πηγαίνουν και διαμαρτύρονται στην Αλβανική Πρεσβεία.

Δημοκρατική είναι η κίνηση. Αλλά το μεγάλο μας θέμα δεν λύνεται με φωνές και συνθήματα, με υπόμνημα που απευθύνεται σε Αλβανό διπλωμάτη. Που, αναμφισβήτητα, θα μεταφέρει το αίτημα στην Αλβανική Κυβέρνηση.

Όλες αυτές οι αδικίες, αφού γίνονται στον τόπο μας, πηγαίνεις εκεί, επιτόπου. Στο σπίτι σου, στο χωριό σου, στο οικόπεδο σου, στο χωράφι σου, στα δικαιώματά σου και τα διεκδικείς…

Όλα μαζί.

Όλοι μαζί.

Γιορτάσαμε τα 100χρονα της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου. Αλλά πού;

Ψάλαμε, κρατήσαμε λόγο, καταθέσαμε στεφάνια στον Άγνωστο Στρατιώτη, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, φάγαμε, υψώσαμε περήφανα τη σημαία της Αυτονομίας στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και αλλού.

Στον τόπο της Αυτονομίας τίποτε απ’ όλα αυτά.

Μόνο λίγες «ντουφεκιές», για να μην πούμε σιωπή τάφου.

Εκεί ρίχτηκαν νύχτα, ή κατά τα ξημερώματα προκηρύξεις σε πλατείες, σε δρόμους... Σ’ ένα στενό σοκάκι του χωριού μου έσκυψα χάμω και πήρα στο χέρι μου το χαρτάκι.

Μετά από εξονυχιστικό αστυνομικό έλεγχο - πάρθηκαν μέχρι και δακτυλικά αποτυπώματα - έγιναν διάφορες συλλήψεις …

Βρήκε ο κόσμος το μπελά του.

Την αντίδραση έξω, την πληρώνει ο κόσμος μας μέσα.

Ο τόπος, η μικρή υπέροχη Πατρίδα μας, σώζεται από μέσα. Η μάχη δίνεται στο πεδίο μάχης.

Όλα είναι πολύ μακριά, άπιαστα πουλιά, ονειροπολήσεις - ακόμα και οι Βρυξέλλες του Βορειοηπειρώτη Ευρωβουλευτή - όταν ο τόπος αδειάζει.

Όταν η Αλβανία, θα είναι μέλος της ΕΕ κι η μπάρα της Κακαβιάς θα καταργηθεί, και το σύνορο θα είναι πια εικονικό, ο τόπος μας θα μείνει δικός μας, εάν θα ομιλιέται η  ελληνική.

Η κρίση δεν γίνεται ευκαιρία επιστροφής. Μας οδηγεί προς άλλα λιμάνια μακρινά.

Διαρκώς ρίχνουμε πέτρα πίσω.

Δυστυχώς.

Γιώργος ΜΥΤΙΛΗΣ

30/04/2014